პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

ერთი რუსეთი

ადრე, სულ ადრე, მე რომ ძალიან პატარა ვიყავი, ცხრასართულიან კორპუსში ვცხოვრობდით, ისეთ კორპუსში, როგორებითაც სავსეა ყოფილი საბჭოთა კავშირის „ინდუსტრიის მშენებელი” ქალაქების გარეუბნები (ჩემი ნება რომ იყოს, აუცილებლად დავანგრევდი ყველა ასეთ კორპუსს, მაგრამ რადგან ჩემი ნება არ არის, ეს წინადადება მხოლოდ მცირე გადახვევად ჩამითვალეთ). იქაური მეზობლებიდან არავინ მახსოვს, ორი ლამაზი, ქერა გოგოს გარდა. უფროსი, ლიალია, თორმეტი წლის იქნებოდა, უმცროსი, ანია – ექვსის. მათი ფანჯრები ჩვენი სამზარეულოს ფანჯრებს უყურებდა და ხშირად, როცა ჩემი უჭმელობით სასოწარკვეთილი დედა რაფაზე მსვამდა გასართობად, მე მათ ვხედავდი – მინაზე ცხვირმიჭყლეტილები მიცინოდნენ და ხელს მიქნევდნენ.

ლიალია და ანია რუსები იყვნენ და ოთხმოცდაათიანი წლების დასაწყისში წავიდნენ რუსეთში. ზუსტად ვერ ვიხსენებ, ეს აფხაზეთის ომის დაწყებამდე მოხდა თუ შემდეგ, მაგრამ ვიცი, რომ მე მაშინ დავკარგე ერთადერთი შესაძლებლობა, მყოლოდა რუსი მეგობრები. მას შემდეგ დიდი ხანი გავიდა და იმდენი რამე მოხდა, რომ რუსებთან დამეგობრება აღარ მიცდია. როგორღაც არც სიტუაციამ მოიტანა.

არა, მე არ მივეკუთვნები იმ ადამიანებს, რომლებიც შეგნებულად, ეროვნების, რელიგიის, კანის ფერის ან სექსუალური ორიენტაციის მიხედვით ირჩევენ მეგობრებს. არც რუსი მწერლების წიგნები გამომიტანია სახლიდან დასაწვავად – დამიჯერეთ, ისე მიყვარს ჩეხოვი, „სამი და” რამდენჯერაც უნდა წავიკითხო, ყოველთვის პატარა ბავშვივით მეტირება, მაგრამ რა ვქნა, რუსებთან მეგობრობა მაინც არ გამომდის. ბუნებრივია, არ ვგულისხმობ ეთნიკურ რუსებს, რომლებიც საქართველოს მოქალაქეები არიან.

დიდი ხანია, გულწრფელად მიკვირს ადამიანების, რომლებიც დროს უქმად კარგავენ „სხვა რუსეთის” ძებნაში, რუსეთის, რომელიც შეგვიყვარებს და გულში ჩაგვიკრავს, რუსეთის, რომელიც „სულიკოზე” იქვითინებს და პასუხად რომანსებს მოგვიძღვნის, რუსეთის, რომელიც ქართული ღვინით დალევს კეთილი მეზობლობის და ძმობის სადღეგრძელოს, რუსეთის, რომელიც საერთო რწმენის ხათრით შეასრულებს მთავარ მცნებებს და არ დაგვხოცავს, არ წაგვართმევს, არ გადაგვივლის. დიახ, მე მიყვარს ჩეხოვი, მაგრამ, ამასთან ერთად, მწამს, რომ რუსეთი ერთია, ის ჩვენგან ჩრდილოეთით მდებარეობს და არც სადმე წასვლას აპირებს და არც ზნე-ჩვეულების შეცვლას.

რუსეთი, რომელიც ჩემს ცნობიერებაში არსებობს, ბევრად განსხვავდება ქვეყნისგან, სადაც ოცდაჩვიდმეტ მანეთად გადაფრინდებოდი. ჩემთვის რუსეთი ის მძიმე დღეებია, რომლებიც ჩვენმა ქვეყანამ ოთხმოცდაათიან წლებში გამოიარა, ის საზღვარია, რომელიც საქართველოს ათასობით მოქალაქეს შინ დაბრუნების საშუალებას არ აძლევს, ის შიშია, რომელიც ზოგჯერ დღესაც მიპყრობს, როცა ვერტმფრენების ხმა მესმის. რა თქმა უნდა, კარგად ვაცნობიერებ, რომ რუსეთის ყველა მოქალაქე ერთნაირად არ ფიქრობს და საქართველოს მიმართაც ყველა ერთნაირად არ არის განწყობილი, მაგრამ ფაქტია – რუსეთის მოქალაქეების პროტესტი არსად ჩანს. იშვიათი გამონაკლისების გარდა, ჩვენ ვერ ვხედავთ ადამიანებს, რომლებიც თანაგვიგრძნობენ, რომლებსაც ვუყვარვართ დიდი, ნამდვილი, საქმით გამოხატული სიყვარულით და არა იმ გრძნობით, რომელიც ბატონის ყმისადმი გულმოწყალე დამოკიდებულებას უფრო ჰგავს. ფაქტია, რომ რუსეთის მოქალაქეები არ ცდილობენ, მდგომარეობა შეცვალონ და ამით, პირველ რიგში, საკუთარ ქვეყანას დაეხმარონ.

დაახლოებით ორი კვირაა, ჩემს მაგიდაზე ანა პოლიტკოვსკაიას წიგნი დევს. ცისფერ გარეკანზე კრემლის წითელი კონტურები და წაღმა-უკუღმა წარწერა – „პუტინის რუსეთი” მოჩანს. წიგნი, რომელიც რუსეთში ჯერ კიდევ არ გამოცემულა, ქართულად სულ ცოტა ხნის წინ ითარგმნა (გამომცემლობა „არტანუჯი”, მთარგმნელი – გვანცა ჯობავა). ეს წიგნი სულისშემძვრელი ამბების კრებულია, რომელსაც ერთი ამოსუნთქვით ვერ წაიკითხავ, ვერც გულისტკივილისა და საშინელი უმწეობის შეგრძნების გარეშე გადახვალ გვერდიდან გვერდზე. უფრო მეტიც – შეიძლება, ადამიანთა მოდგმაზეც აიცრუო გული. ეს არის წიგნი იმაზე, როგორ ექცევა რუსეთის ხელისუფლება საკუთარ მოქალაქეებს, დიახ, ხელისუფლება, რომლისგანაც ბევრი ქართველი ჯერ კიდევ ელის დანდობასა და მოწყალებას.

ანა პოლიტკოვსკაია სიტყვის თავისუფლებას და ადამიანების უკეთეს მომავალს შეეწირა მსხვერპლად. მე თუ მკითხავთ, ის, პირველ რიგში, სამშობლოს კეთილდღეობისთვის იბრძოდა, იბრძოდა არა ისე, როგორც კრემლში მიიჩნევენ სწორად, არამედ ისე, როგორც უნდა ებრძოლა ჟურნალისტს და მოქალაქეს. მე კი, რომ შემეძლოს, მის წიგნს ყველას წავაკითხებდი, ყველას, ვინც ჯერ კიდევ ბრმად ეძებს „სხვა რუსეთს”, მაგრამ, საბჭოთა კორპუსების დანგრევისა არ იყოს, არც ეს შემიძლია.

სანამ მე „პუტინის რუსეთს” ვკითხულობ, აგვისტო ახლოვდება. ხუთდღიანი ომიდან ექვსი წელი გადის.
ჩემი მეგობარი, რომელიც მოსკოვში გაიზარდა და დღემდე ჰყვება შემზარავ ისტორიებს რუსების მიერ იქაური ქართველების დევნის შესახებ, ზოგჯერ გულისწყვეტით ამბობს, რომ აგვისტოს ომის დროს მისი ოჯახი რუს მეგობრებს და კოლეგებს არ მოუკითხავთ.

მე კი ბოლო დროს ერთი კითხვა მაწუხებს: 2008 წლის ზაფხულში, როცა საქართველოში რუსული ბომბები ცვიოდა, ნეტავ ლიალიას და ანიას ერთხელ მაინც თუ გაახსენდათ პატარა გოგო, რომელიც ოდესღაც მათ მეზობლად ცხოვრობდა უსახური კორპუსის მეცხრე სართულზე?

ვშიშობ, რომ ამ კითხვაზე პასუხს ვერასოდეს გავიგებ.

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი