გვიანი შემოდგომაა. ჩრდილოეთის ნელი ქარი ქრის. ისეთი, ზაფხულში სასიამოვნო სიგრილე რომ მოჰქონდა და, გალაღებულს, თანამოძმეებთან ჩურჩულისა და მასლაათის გუნებაზე აყენებდა.
ახლა კი ცივი და სუსხიანია. არა, სიცივე იმდენად არ აკრთობს – მისი გამოფიტული და გამომშრალი ძარღვები მას ვეღარ გრძნობენ; ბებერ ყუნწში აღარ ჰყოფნის ძალა. მცირე შერხევასაც ძლივსღა უმკლავდება. ჩანს, ჟამმა მასაც მოუწია.
წუხელ მთელი ღამე თეთრად გაათენა. ოხერმა ჰაერის დინებამ ჩათვლემის საშუალება არ მისცა. არ ეგონა, დილამდე თუ გაატანდა. გამთენიისას ქარი ჩადგა. ცოტა ამოისუნთქა. მზის სხივების შეფარული სითბო ესიამოვნა. მისი დაკოჟრილი და გაუხეშებული კანი სითბოსაც, როგორც სიცივეს, ვეღარ გრძნობს, – მზის სხივების ლაციცი მოსწონს, ეს არის და ეს. თვალი თვალში გაუყარა. დღეს ალბათ უკანასკნელად უმზერს… ჯერ ნახევარი წელიც არ შესრულებია… არადა რამდენი რამ ნახა, რამდენი იშრომა..
სულ რაღაც ექვსი თვის წინ ერთი ძლივს შესამჩნევი წერტილი იყო. ზამთრის ძილისგან გამოღვიძებულმა დედამისმა დაუნანებლად აწოვა ძუძუ. ერთი თვისა, შეფერილ-„შებუმბლული”, კიდეებდაწკეპილი და ნამით პირდაბანილი, უკვე მზის სხივებს ეკეკლუცებოდა დილაობით. გულისფანცქალით ელოდა სიოს ჩამოქროლებას, მასთან გაბაასებას. სიო კიდევ იმად უყვარდა, რომ გულისსწორის შეხების, მისი მიალერსების საშუალებას აძლევდა, რათა ჩურჩულით ეთქვა გულისნადები და მისიც მოესმინა.
დაუღალავად იშრომა, სანამ ახალგაზრდა იყო, სანამ ქლოროფილი ჰქონდა. მან და მისმა ტოლ-მეგობრებმა ბუნებას მთელი წლის განმავლობაში 20 კგ-ზე მეტი ჟანგბადი მიაწოდეს, დაგროვილი გლუკოზის მოლეკულებით კი კედლები აშენეს, ახალი ფოთლები გამოზარდეს, ნაწილიც საზამთროდ გადაინახეს.
…ფოთლების გროვასთან მოლბერტგადაკიდებულმა კაცმა ჩაიარა. ფოთლებს რომ მოჰკრა თვალი, შეჩერდა. ერთხანს ჩაფიქრებულმა უცქირა, შემდეგ დაიხარა და რამდენიმე მათგანი აიღო. დიდხანს ატრიალა ხელში. ხან მათ დაჰყურებდა დაჟინებით, ხან ჰორიზონტს გაჰყურებდა. მერე მსუბუქმა ღიმილმა გადაურა სახეზე… მოლბერტი გახსნა და ფოთლები ჩაიწყო…
