არ ვიცი, რამდენი ქუჩა შეიძლება არსებობდეს მსოფლიოში ისეთი მრავლისმნახველი და ისტორიული მნიშვნელობისა, როგორიც რუსთაველის პროსპექტია. ფაქტობრივად, ამ ქუჩაზე გათამაშდა საქართველოს უახლესი ისტორიის ყველა მნიშვნელოვანი მოვლენა. იმ დღესაც რუსთაველზე, პარლამენტის შენობის წინ მიმდინარეობდა აქცია. როცა მიტინგი დაარბიეს, თეატრალური უნივერსიტეტის ფოიეში აღმოვჩნდი. შენობა გადაჭედილი იყო ადამიანებით. მცდელობის მიუხედავად, აქტივისტებმა ვერ შეძლეს შიგნიდან კარის ჩარაზვა და პოლიციამ ცრემლსადენი გაზის შემოშვების შემდეგ გარედან ჩაგვკეტა. მერე ბევრი აღარაფერი მახსოვს. მხოლოდ ის, რომ უშედეგოდ ვცადე, მობილურით დავკავშირებოდი ჩემს ტელეფონში არსებულ ერთადერთ ქართველ აბონენტს – ჩემს შეყვარებულს.
იმ დღეების შემდეგ კიდევ ბევრჯერ მომიხდა მიტინგებზე მასალის მომზადება და გამუდმებით ჩვენი დროის ერთ-ერთი გამორჩეული პოეტის, ზვიად რატიანის ლექსი მიტრიალებს თავში:
„ – და ჩვენ არასდროს გამოვალთ გარეთ,
ხმას აღარასდროს შევუერთებთ შეშლილ ფანტომებს,
მთელ უკვდავებას მრავლისმეტყველ დუმილში გავლევთ
და არსად, გარდა სიზმრებისა, კვალს არ დავტოვებთ.
ხოლო სიზმრებში – იქ ვერასდროს თავს ვერ დავაღწევთ
იმ წლებს, იმ გვამებს, იმ სამშობლოს, სადაც უწყვეტად
ახალი სისხლი, თბილი სისხლი, წვეთავს ტალახზე,
სადაც შვილები მოკლულ მამებს გვერდით უსხედან
და აღვიძებენ. იმ სიზმრებში ისევ განგაშის
მჭახე და სისხლის გამყინავი რეკენ ზარები
და ისევ, პალტოს საყელოში, როგორც სანგარში,
თავჩარგულები, ბნელ ქუჩებში მივიპარებით
და ვცდილობთ, დროზე გავერიდოთ ქალაქს ნაომარს,
ფრთხილად ვაბიჯებთ იქ მიმოყრილ შავ-თეთრ ბიჭუნებს;
უკნიდან ვიღაც გამუდმებით ყვირის:
გაუმააარ…
ჩვენ კი ჩუმად ვართ.
ისევ ყვირის.
ისევ სიჩუმე…”
ბედისწერად გვექცა მიტინგები. მერაბ მამარდაშვილი ამბობდა, რომ „…შეუძლებელია, მიტინგის დროს იფიქრო. მიტინგი არ არის ადგილი, ტოპოსი, სადაც შეიძლება მოხდეს აზროვნების აქტი”. ჩვენ კი ვერასდიდებით ვეღარ დავაღწიეთ თავი ქრონიკულ მიტინგს, რადგან მიტინგებითვე აღზევებულთ მერე ხომ აღარ ესმით ხალხის, აღარ ესმით შემზარავი და ვერდასრულებული „ჯოს! ჯოს! ჯოს!” ყრუვდებიან მანამდე, სანამ თავადაც, მომდევნო წრეზე, ისევ მასაში არ აღმოჩნდებიან.
