,,მთაზე მიდის ორი ხბო, იქით-აქეთ მექცევა’’
ფეხსამცელში წყალი ჩამივიდა. ჭყაპუნობს. ქრონიკული სურდო მაქვს. მე და გელა და ნათია და თათუნა მივდივართ. პისტი ცხოვრობს ლომინეიშვილების გორაზე, ძველ ოდა-სახლში. უფრო ზუსტად ნაოდასახლარში. რაღაც ნაწილი ეტყობა ფიცრებას გაყიდა. ეს ჩვეულებრივი საქმე იყო სხვებისთვის. ხოლო ჩამოთვლილი სახელები ჩემ მამიდაშვილებს ეკუთვნით. პისტი სახლი კი ბინძურია. პისტიც. გეგონება რომ პისტის არსდროს უტირია – მისი თვალები უცნაურად მშრალია და ცივი. ოღონდ მშივიდი არა. არავინ იცის მისი ეროვნება. სოფელში ამბობენ რომ კუდი აქვს და ცხადია მეშინია. მაგრამ პისტის მომავალის განჭვრეტა შეუძლია, მე კი მაინტერესებს – კიბერნეტიკოსი გამოვალ თუ არა. ეს სიტყვა შემთხვევით გავიგე და დავიჩემე, კიბერნეტიკოსი უნდა გავხდე მეთქი. პისტიმ უკეთ იცის. სახლში აქვს ვიღაცის ნაჩუქარი ხატები, ის დროა – ოთხმოცდაათიანებს დანა პირს რომ უხსნის და ხალხი რელიგიური ხდება. პისტის აჩუქეს და მანაც დაიტოვა ყოველიშემთხვევისთვის. აქვს რამდენიმე შეკვრა კარტი. ტაროსი არა. რაღაც ქილები აწყვია ყვითელი სითხით სავსე და ტაფაზე შემწვარი კვერცხის ნარჩენებია
–რა გინდებლარიენ?
–მომავლის დანახვა
–რეიზა?
–რა ვიცი აბა..მომავალი გვინდა დევინახოთ
–რომელი ხართ შუათანე?
–მე
–ჭამე რამე ალიონზე?
–კი
–უნცროსი?
–მე
–ჭამე ალიონზე?
–არა
–რა გქვია?
–გიორგი
–ვისი ხარ
–ზურიკოს?
–ვინ ზურიკოის?
–შაქროს ზურიკოს
–მოკტა ბაბაუშენი?
–არა
–რაის გეშინია?
–მორიელის
–მტერს და ავს, მტერს და ავს!
ოღონდ გურიაში ეს ისე წარმოთქმის, თითქოს ფრანგულია – მტერს, დ’ავს, მტერს, დ’ავს
–დახუჭე თვალები და არ გეინძრე. რას ხედავ?
–ვეფერს
–კარგად დახუჭე, დუუჭირე
–დუვუჭირე
–რას ხედავ
–წითელ ბურთულებს
–რამდენია
–ვერ ვითლი, ირევიან ერთმანეთში
–რა გინდა შენ დადგე?
–კიბერნეტიკოსი
–რაი?
პისტი მოკვდა სამი წლის მერე. მარტო. გვიან ნახეს. პისტი იყო ცნობილი და შემაშინებელი მკითხავი. უცნობი გზით მოსული და დამკვიდრებული იმ პატარა სოფელში. სურებში. ნორამ მითხრა, რომ პისტის უყვარდა კაცი ზემო იმერეთში, იმ კაცმა სხვა შეირთო და პისტიმ რაღაც ხერხებით მოწამლა, მოკლა და პისტი გამოიქცა გურიაში. იქ დაიმალა. რომ კუდი გამოება ამ ამბის მერე: როგორც ამ ამბავს – მასაც. რომ ბალიშს ქვეში იმ კაცის სურათი ედო. ეს შეიძლება ნიშნავდეს, რომ მე ვცდებოდი მის თვალების ცქერისას. რომ პისტი ტიროდა.
ამ ისტორიიდან მახსოვს ყველაზე უკეთ, თუ რა მინდოდა გამოვსულიყავი. კიბერნეტიკოსობა არ გამოდგა ჩემი საქმე. ეგრე მახსოვს, მღვდლობაც მინდოდა და დიპლომატობაც. ყველა ამ საკითხს ბოლოს პისტის რიტორიკული ,,რაი?’’ დაესვა. მაგრამ ბავშვობა მრავალფეროვანი იმითაცაა, რომ შენს თავს ბევრ როლს არგებ მომავალში. ნუ შეგვაშინებენ უფროსები რაღაც უნარების აღმოჩენით პატარებში და იმაზე ,,მიწოლით’’. ვაცალოთ ფანტაზიას, ამით ვითარდება ადამიანი – თავის დროზე ცხოვრება თვითონ დაუსვამს პისტის კითხვას – მანამდე კოსმონავტობა გვინდა.
