დათვები

ეროვნულ სტადიონთან ქართველებმა შეკრება 16 საათიდან დაიწყეს. ქომაგთა მცირე ნაწილი 22 თებერვალს საქართველოსთან ერთად უკრაინასაც გულშემატკივრობდა. წინა დღეებში Facebook-ზე აგორებული უკრაინის მხარდასაჭერი დიდი ტალღა „დინამო არენაზე” ზღვის უმცირეს ღელვას ჰგავდა – მოედნის მისადგომ გზებზე სულ რამდენიმე ლურჯ-ყვითელი ალამი ფრიალებდა. ამ ფერების სიმრავლე არც ტრიბუნებზე მომხვედრია თვალში. ცენტრალურ შესასვლელთან ბევრი მოძველბიჭო ელემენტი დააბიჯებდა და ხელში Балтика №9 ეჭირათ.

თამაშზე უმანქანოდ წავედი, რათა მხოლოდ სანახაობაზე ვყოფილიყავი მომართული და პარკირებაზე არ მეფიქრა. წინა დღეს ნაყიდი უკრაინის დროშითა და ბილეთებით შევიარაღდი.

უკრაინის დროშა ორ-სამ სიტყვას იმსახურებს: 21-ში მეგობრებთან ერთად მის ძებნაში ნახევარი თბილისი შემოვირბინე. ერთგან მივაგენით. მე მაშინვე გამაოცა ქართველი ბიზნესმენების მოქნილობამ, როგორ აქციეს თავისუფლებისთვის ბრძოლა მომგებიან ბიზნესად:

– დროშას ვეძებთ, ალბათ მიხვდებით, რომელი ქვეყნის დროშას

– დიახ, 45 ლარი ღირს.

სხვა გზა არ იყო, ვყიდულობდით, თუმცა ცოტაოდენი შხამის გამოშვება გადავწყვიტეთ:

– საქართველოს დროშა გაქვთ?

– დიახ.

– საქართველოს დროშაც 45 ლარი ღირს?

– არა, 15 ლარი

– ფასი ქვეყანაში მიმდინარე მოვლენების მიხედვით რეგულირდება? თუ მთლიანი შიდა პროდუქტის? 

– ხარისხის მიხედვით

დავიჯერებდით კიდეც, იგივე დროშა სხვაგან 17 ლარად რომ არ გვენახა.

ტრიბუნები ნელ-ნელა შეივსო და ერთიანად ბარე 55 000 გულშემატკივარი მაინც დაიტია. ამათგან რუსთა ქომაგი სულ ორი-სამი ათეული კაცი თუ იქნებოდა. ისინი საუკეთესო ადგილებზე გამაგრდნენ და ყველაზე თვალნათლივ ნახეს თავისიანების მარცხი.

ამასობაში ქართველი გულშემატკივარი წამოზრდილა, წამოჩიტულა. უწინდელზე გაცილებით ნაკლები და უფრო ბანალური გინებები მოვისმინე. ადრე სართულების დათვლა ჭირდა და მაგინებლის ფანტაზია გაოცებდა. გინების ზეიმს შორეულ 2002 წელს შევესწარი: მაშინ „დინამო არენაზე” ხის მოძველებული და ნესტიანი სკამები იდგა. ბორჯღალოსნებსაც სხვანაირი ფორმები ემოსათ – კუშტი და უხალისო. მაშინაც რუსეთს ვეჯახებოდით. მე და მამა უცნაური ხალხის გარემოცვაში ვისხედით. ერთ-ერთს მკაფიოდ ვიხსენებ: გაბუშტული წითელი ცხვირი და გრძელი, მოუვლელი წვერი ჰქონდა, გახუნებული ქუდი ეხურა და მოჩაჩული პალტო ეცვა, რომლის ზომაც მეუბნებოდა, რომ სხვისი ტანისთვის იყო ნაყიდი. ახლა ვხვდები, რომ ამ კაცის მოღუშული სახე გულგვამიანად აღბეჭდავდა იმდროინდელ საქართველოს. ის, გამწარებული და ნატანჯი კაცი, იგინებოდა სხვებზე უფრო ხშირად და გულმოდგინედ. მან ბილეთის ფული მოაკლო ოჯახს, რათა გული მოეფხანა. მაშინ დავინტერესდი, რამ გააბოროტა ის ხალხი. ამ კითხვაზე პასუხი ცოტა მოგვიანებით საკუთარი თავისგან მივიღე. 

2002 წლის მატჩში ბოლო წუთამდე ვმარცხდებოდით. უკანასკნელი გაფართხალებისას პალიკო ჯიმშელაძემ ურთულესი საჯარიმო ძელებს შორის გაჭედა. ამაზე რომ სტადიონმა იხუვლა, მგონი, ექო დაღამებამდე მოსდევდა თბილისს და ხანდახან ახლაც ჩამესმის იმ წვერიანი კაცის ბღავილი, რომელსაც სახეზე ერთიანად დაედო წითელი ფერი და გლანდები გამოუჩნდა. იმ დღეს ყაიმით გავიყარეთ – 12:12, გუშინ კი გულიანად გვასიამოვნეს, რუსების ჩათვლის მოედანზე 5 ლელო დაამიწეს და მსოფლიო თასზეც გავიდნენ. უკრაინამაც გაიმარჯვა, ოღონდ სხვა, გაცილებით უფრო მნიშვნელოვან მოედანზე. გასაოცარია, მათაც იგივე მეტოქე დაამარცხეს, ოღონდ ბევრად უფრო ძლიერი. გუშინ რუსთა დამარცხების დღე იყო.

„55 000 ქართველი 30 რუსის წინააღმდეგ”, – ასეთი Twit-ი გამოაცხო რაფაელ სან-ანდრემ, რუსთა დაცვის მწვრთნელმა. არც შემცდარა. ქომაგთა უმეტესობა ბოლომდე უკრავდა ტაშს ბორჯღალოსნებს, რომლებიც საპატიო წრეს უვლიდნენ მოედანს. ერთი რამ კი გუშინაც გამოჩნდა: ქართველი გულშემატკივარი გამარჯვებას უფრო ქომაგობს, ვიდრე გუნდს. თუ მოთამაშეს ფეხი დაუცდა, საგინებლადაც გაიმეტებს.

ისე კი, ნერვიულობა ზედმეტი იყო. რუსებზე 5 თავით კარგი გუნდი გვყავს და რაგბიში არც ბურთია მრგვალი.