– რა გქვია?
– ფოთოლა.
– ლამაზი ხარ, გიხდება ყვითელი ჯუბა.
– ეჰ, იქნებ მიხდება კიდეც, მაგრამ ეს შემოდგომის სამოსია.
– გიხდება. ანათებ. რაც მზემ სხივები მოგვაკლო, თქვენ მივსებთ ამ დანაკლის.
– მზის სხივები ჩვენც მოგვაკლდა. მან გაგვიხუნა ყმაწვილქალობა.
– მზეს რას ერჩი, სითბო არ გიყვარს?
– სიცივე არ მიყვარს. როგორც კი ნამი თრთვილად იქცევა, ჩვენც ვიხოცებით.
– თქვენ? ყველა ერთად?
– ყველა. ყუნწის ბოლოზე წყლის წვეთი გვეყინება, ფართოვდება, ხეთქავს უკანასკნელ უჯრედებს, რომლებითაც თავს ვიმაგრებთ და ჩვენც ვცვივით.
– სევდიანი ამბავია… თუმცა ერთურთის დაკარგვის ტკივილი არ გეცოდინებათ.
– რისი ტკივილი?
– …აი, იმას რა ჰქვია, ხევის გაღმა რომ მოჩანს, წითელკაბიანს?
– არ ვიცი, შორია და ხმას ვერ ვაწვდენთ ერთმანეთს. ისე, არც მათ უყვართ სიცივე. მზე რომ მოაკლდებათ, ჩვენსავით უხუნდებათ ქლოროფილი. სიბერეს ვერ ეგუებიან და წითლად იღებებიან. კეკლუცობენ, თუმცა სულ ტყუილად – პირველი ყინვები დააჭერს თუ არა, ვეღარ შველით ანტოციანინები და მათი წითელი ფერი.
– თქვენც ხომ იღებებით ყვითლად?
– ჩვენ? როგორ გეკადრება. ყვითელი ფერი ჩვენი კაროტინოიდების დამსახურებაა, რომლებიც დაბადებიდანვე გვაქვს. უბრალოდ, ზაფხულში ქლოროფილის აბჯარს ვისხამთ, რომ ქვეყნიერებას ჟანგბადი მივაწოდოთ… თანდათან ქლოროფილის პერანგი გვიცვდება და ვრჩებით კაროტინოიდების ამარა.
– არ ვიცოდი…
– თქვენ როგორ ბერდებით?
– რაღაცით თქვენ გგავართ. ჩვენ მელანინი გვაქვს, რომელიც თანდათან გვიხუნდება, სხვა პიგმენტი კი არ გაგვაჩნია, ამიტომ ვთეთრდებით. ამას ჭაღარას ვეძახით.
– ესე იგი როცა საკუთარ თმაში ჭაღარას შეამჩნევთ, მაშინ იწყება თქვენი სიბერე?
– არა.
– აბა?
– მაშინ, როცა შვილის თმაში შეამჩნევ…