ერთხელ, როცა მასწავლებელი ვიყავი და მასწავლებლურად ვიქცეოდი, ქულებს ვწერდი და სიას ვკითხულობდი, გაკვეთილს ვხსნიდი და დაფაზე ცარცს ვაკაკუნებდი, გადავწყვიტე, ბავშვებისთვის ეკა გამეცნო. სევდიანი გაცნობა გამომივიდა. მაშინ მივხვდი, გაცნობისას ადამიანები ბავშვებს თანდათან უნდა შეაპარო. ყოველ შემთხვევაში, ეკა ქევანიშვილი მაინც. მასწავლებლად, ალბათ, არ ვვარგოდი, თორემ მეცოდინებოდა, „ბესლანით” რომ არ უნდა დამეწყო. არამც და არამც. შეეშინდათ. არადა, სექტემბერი იდგა. იმ დღიდან მოყოლებული, თემატურობის პრინციპს ვუფრთხი. და საერთოდაც, საკმაოდ უპრინციპო გავხდი: ჩემი მეორე კლასელი ძმისშვილი სულ თავის ჭკუაზე მატრიალებს და თავბრუდახვეულს, მავიწყდება, გავაცნო კარლსონი მაშინ, როცა ბებოს მიერ გადანახულ ტკბილეულს ეპარება, რასმუსი კი მაშინ შევაპარო, როცა ახალნაყიდი შარვლის ჩაცმაზე უარს განაცხადებს.
ერთი სიტყვით, ჩემი მთელი უბედურება ის არის, რომ ვერაფერს ვურჩევ შესაფერის დროს. ეს არც ეკას გამოსდის. სიმართლეს ისე უცბად, ისეთ დროს მოგახლის პირში, თითქოს სიმართლე კი არა, თოხლო კვერცხი იყოს, რომელსაც მოხარშვა არ დააცადეს. მერე, ამ თოხლო კვერცხით პირამოგლესილი, დგახარ და კვერცხთან ერთად ცრემლებსაც ყლაპავ. ყველა სიტყვას მიზანში არტყამს, ვერ აიცდენ. არ აიცდენ. ეს ლექსები აუცილებლად უნდა დაწერილიყო, რომ მერე ცრემლები გეყლაპა და ნებაყოფლობით გეტვირთა ტირის ფუნქცია.
საერთოდაც, უკეთესი იქნებოდა, კარგად ვიცნობდე, არა შორიდან. მაგრამ კარგად რომ ვიცნობდე, ქათინაურებით ავავსებდი და უხერხულია. თან მოსაწყენიც. კარგად რომ ვიცნობდე, უკეთესი იქნებოდა, ჩვენს საერთო სიყვარულზე გვესაუბრა, ამქვეყნად ჭრელი ფეხსაცმელების არსებობის ბედნიერებაზე და არა მაინცდამაინც იმაზე, როგორი მაგარი გოგოა. მე მასზე მხოლოდ ის ვიცი, რომ ეკა ქევანიშვილია, რომ ძალიან მაგარ ლექსებს წერს, რომ სექტემბერში მისი ახალი კრებული გამოდის, რომ ჰყავს შვილი ნიცა და რომ ფეხსაცმელები უყვარს.
ახალი კრებულის შესახებ ბევრი არაფერი ვიცი. ორი წლის წინ, როცა ონლაინ რეჟიმში ინტერვიუს ვწერდით, სხვა ამბებზე ვილაპარაკეთ, სამომავლო გეგმები გამოვტოვეთ. რანაირი „ჩარჩო კითხვაა” – სულ მგონია, ვინმე უზარმაზარ საზოგადო მოღვაწეს უოფიციალურესად ვართმევ ინტერვიუს. ოფიციალური გარემო პომპეზურ, მოჩუქურთმებულ, მასიურ ტყავის ორ სავარძელსაც გულისხმობს. ჩვენ კი ვისხედით საკუთარ მყუდრო ოთახებში, საკუთარ ჭრაჭუნა სავარძლებში, საკუთარ კომპიუტერებთან და ვსაუბრობდით გოგოზე, „რომელმაც ყველაფერი ერთად და ბევრჯერ მოინდომა”.
„ადრე უფრო ვყვიროდი. ვყვიროდი რა, ვამბობდი: გამარჯობა, მე ეკა ვარ და არ მომწონხართ. თქვენი ნებაა, არც თქვენ მოგწონდეთ, მაგრამ მითხარით პირდაპირ და არა ზურგს უკან. ამ ბოლო დროს, როცა პროტესტი დიდია, მაგალითად, ოკეანისხელა, უფრო ვჩუმდები და მივდივარ. წასვლა უფრო ადვილია. მიატოვო უნდა და წახვიდე. ხო, და ლექსები – მაგ დროს ყველაზე ადვილი გამოსავალია. შარს ვერავინ მოგდებს. „ლიტერატურაა”, – იტყვი და ფარად აიფარებ. რასაც გინდა, ჩატენი. ადგნენ და მდიონ.
წესებსაც ხშირად ვარღვევდი, მაგრამ უფრო იატაკქვეშეთში. ძირითადად საყოველთაოდ აღიარებული, მორალური თუ სხვა სახის, ადამიანების მიერ დაწესებული ნორმების არევით. იატაკქვეშეთში იმიტომ, რომ ეს მყვირალა დარღვევები კი არ იყო, არამედ – ჩუმი. როცა შენ და კიდევ რამდენიმე ადამიანმა იცით, მაგრამ მათ ისე უყვარხარ, რომ იღებენ. ან გპატიობენ. ხანდახან დღესაც მგონია, რომ პროკლამაცია ვარ, რომელიც ასე, სადღაც უწესოდ დაბეჭდეს და გაავრცელეს”, – მითხრა მაშინ. მისი ლექსების კითხვისას, რომლებიც ისეთი სადაა, როგორიც დილით, სამსახურში წასვლისას, ნაუცბათევად ამოცმული ჯინსი და მაისური, დღემდე ის ხმაური მესმის. ოკენისხელა. უზარმაზარი. დაძაბული. ჩემს ენაზე ეს სირბილია, რომელიც ცელულიტის წვას არ ემსახურება. ეს არის შეუსვენებელი სირბილი გაურკვეველ ფინიშამდე. იქ შეიძლება დანგრეული შენობები დაგხვდეს, დაგხვდეს გვამები ან სულაც უნიქარდის დაგროვებითი ბარათები და არა „რამე ძველებური, მაგალითად, დიდჩანთიანი ფოსტალიონი” („ხანდახან, სისუსტე”). იქ შეიძლება იდგეს ეკა და ყიდიდეს ბრილიანტის ბეჭედს, რადგან „მას მოჰქონდა აუტანელი სევდა და/მიჯაჭვულობა წარსულზე” („ბრილიანტის ბეჭედი”), იქ შეიძლება იდგეს კაცი და იდგეს 1 სექტემბერი, ტელევიზორი აჩვენებდეს სისხლიან კადრებს, და იქვე – ტექსტი: „ვინ გადაწყვიტა, მომდევნო კადრში/ მკლავებზე უნდა გადავიწვინო აფეთქებული მისი სხეული/ და კაცს ვუთხრა,/ შეხედე, ვერ ცნობ? შენი შვილია, მე გავაჩინე./ რატომ შებრუნდი./ რა არ მოგწონს მის მოწყვეტილ, სისხლიან ტანში?/ რას უწუნებ გადამტვრეულ ხერხემლის მალებს?/ ცალი თვალი რომ დარჩა ღია და სახეზე დაედო მწვანე?” („ბესლანი, შორიდან”)
…შემოდგომა ისე ცივად დაიწყო, ვატყობ, მძიმე, „დრაგუნა” ბათინკების დრო მოვიდა. რომლებიც, ალბათ, იქნება ყვითელი. რომლებიც, ალბათ, იქნება გამძლე. შეუსვენებლად სირბილისთვის რომ გამოდგეს.
