გივი ალხაზიშვილის დუმილის კარნახი 

,,სიჩუმეს წიწკნი ბალახივით,

შენი ხვედრივით

ჟამს ელოდები,

სათავისოდ რომ დაგიგულებს

ფურცელი ქვიშის,

სიტყვა ჩუმი და მიხვედრილი

და შიშის განცდა,

რომ შიშიდან ვიღაც გიყურებს’’

გივი ალხაზიშვილი გასცდა ამ შიშს, ის ახლა სხვა სამყაროს ნაწილია, ჩვენ კი, ჩვენივე შიშების გასახედნად საკუთარი პოეზია დაგვიტოვა – დიდი და მნიშვნელოვანი.

იშვიათია ასეთი ზუსტი ავტორი, რომელიც ემოციურობასა და სიმშვიდეს ასე ათავსებდეს, ისევე როგორც ტრადიციულ ფორმას ვერლიბრთან. ამას მხოლოდ ნიჭი ვერ ყოფნის, ყოველდღიური წვრთნა და ვარჯიში სჭირდება. ყოველდღიურ ფიქრს და გარჯას კიდევ, გარდა კარგი ტექსტებისა, სხვა შედეგიც ეამაყება – მუდამ თანამედროვე ყოფნის განცდა.

გივი დამკვირვებელი იყო და მერე ამ დაკვირვების გაზიარებით გაკვირვებდა. მისი მეტაფორები ფიქრის ნაყოფია, რამდენჯერმე გააზრებული და მერე განდობილი ფურცელს. ავტორი მკითხველს უფრთხილდებოდა, ზერელე მასთან ამიტომაც არაფერი. დააკვირდით ამ სტრიქონებს, მათ წყობას და მდინარებას:

,,სიჩუმე, შენი სუფლიორი,

როცა გკარნახობს,

ხმა გესმის არაამსოფლიური

და ზოგჯერ ისეთს გამოურევს, ვეღარც იხსენებ,

მან ამოაშრო წყალი ლარნაკში,

გადაფურცვლისას თითებს ისველებს.

რითმების გადაწყობის მაღალოსტატობა, ხელს არ უშლის არ ტროპულ მეტყველებას და არც სათქმელს – მარტოობისა და განრიდების ხელოვნებას. ბოლო წლები გივი ალხაზიშვილი ასეც ცხოვრობდა – თავის დროზე სოციალური ქსელების პირველი ამთვისებელი საკუთარი თაობიდან, ამ სივრცესაც მოსწყდა და დიდად არც არ არავის აწუხებდა, ისე წავიდა ამ ქვეყნიდან.

თუმცა ანდერძი, რომელიც დაგვიტოვა, ანდერძის რომელსაც პოეზია ჰქვია, გვახსენებს, რომ

‘’ხანდახან ამოვყვინთავ იქ,

სადაც ყოფა ჩემს გარეშე არსებობს.’’

მისი პოეზია, ხანდახან კი არა, ხშირად ამოყვინთავს. და ამოისუნთქავს და ჩვენც ჩავისუნთქავთ.