ბაბუაჩემმა ულამაზესი, ლაპლაპა „ტოზი“ რომ გაყიდა და მსუნაგი, შვილივით ნაჩვევი კურცჰაარი ბიმიც მიაყოლა, იმის შემდეგ მხოლოდ ერთხელ წავედით კვათარებზე.
გადმოფრენა უწევდა. შებინდების დრო იყო. ძეძვმოდებულ ჩაის პლანტაციებში ჩავუსაფრდით, გილზებით სავსე ფალასკა მე მქონდა გადაკიდებული და რომ ჩავუჯექით, არც მაშინ მომიხსნია. ვიცოდი, რომ ღამურასავით სწრაფად ჩაიქროლებდა კვათარი და თვალის კიდება და სროლა ერთი უნდა ყოფილიყო.
წინა კვირას ველზე რომ გავიდნენ, გასაყიდად გამეტებულმა ბიმიმ ნაბული ნაბულზე წააწყო და ხუთი კვათარი გამოიტანა ბაბუაჩემმა. „საბაკუ ნე პრადაიუ“, თქვა, მაგრამ ჩვენს შემხედვარეს პირში გაეჩხირა განწირული კაცის სიტყვები. მთლად ღარიბები არ ვიყავით, მაგრამ თვიდან თვემდე თავის გატანა მაინც უჭირდა ჩვენს ოჯახს.
– თვალი არ მიჭრის ისე, ადრინდელივით, – უცებ მითხრა ბაბუაჩემმა, – ჩხუბშიც და ნადირობაშიც თვალია მთავარი… დვესტი სოროკ ნა სტო დვაცატ – წნევა ვერ გამიჩერეს გუშინ. ვიცი, რომ ახლოსაა. წუხელისაც შეიძლება მოსულიყო, ამაღამაც შეიძლება მოვიდეს. უფრო ღამით ველოდები. გამთენიასაც.
ხელი მყარად მოეხვია ახალნაყიდი „იჟისთვის“, სასხლეტს გარეთ დარჩენილი თითები საუბრისას ოდნავ თუ შეკრთებოდნენ.
– ჩემი ბიჭები ფულის საშოვნელად არიან წასულები უცხო ქვეყანაში. უცხო ქვეყანა ქვია, ჩვენ კი გვეგონა პრიბალტიკა და უკრაინა ჩვენი ქვეყანა, მაგრამ უცხო ქვეყანაა. ღამე რომ რამე დამემართოს, ვარო დამხედავს და მიხვდება, ბებიაშენი, დილით კიდე კაცი არაა, ვინც მოსულ ხალხს დახვდება, ხელს ჩამოართმევს და ორ სიტყვას ეტყვის.
თვალებში შიში და გაკვირვება შემატყო, სახის უპე ოდნავ, ნაძალადევმა ღიმილმა გაუპო – უფრო ჩემს დასამშვიდებლად – და ჩურჩულით მითხრა:
– შვიდი და რვა წლის ბიჭებს ყინულივით ცივი წენწყარის* გადაცურვისას ეტყობათ ბიჭობა. რამე რომ დამემართოს, შენ უნდა დაივიწყო, რომ რვა წლის ხარ!
P.S. ერთმა მეგობარმა მკითხა, ცხოვრებაში ყველაზე დიდი პასუხისმგებლობა როდის იგრძენიო და ამას მის პასუხად ვწერ.
*წენწყარი – (მეგრ.) მდ. ჭანისწყალი.
