ზურა შევარდნაძის დაბადების დღეა. იგივე გარდენია შევარდნაძის.
ბავშვობაში ასკანა ასტანასავით შორს მეგონა, ისე ამოიოხრებდნენ ხოლმე ჩემი მეზობლები მოხსენიებისას. ასტანა სულ არ ვიცოდი მაშინ, მაგრამ ახლა ხომ ვიცი და ასკანაც ვიცი, მაგრამ რომ ახსენებენ, მაინც სულ შორს მგონია. მერე რაც მანდაურობაზე ჭორად თქვეს, თითქოს ასკანურ წითელ მიწას თმები ამოყავდა და კოტე ცქვიტინიძეზე დაიტესტა. დრამატულად ამაოდ – ერთი კვირა იშორებდა წებო-ტალახს აზელილ შემორჩენილ თმებსაც ბატონი კოტე.
აი, ჩვენს შვილებს კი აუცილებლად ეცოდინებათ, რომ ასკანაში დაიბადა ზურა შევარდნაძე.
ჰოდა, ზურა მარტივი კაცი როდია, ან როგორ შეიძლება მარტივი იყოს. ცოტათი ზღაპრის გმირსაც ჰგავს – ურთულესი გზები გაიარა და მიზანს მიაღწია. არც სწავლით ღამეების თენებას დარიდებია და არც იმას, თავიდან საქართველოს, ანეკდოტების ყბამოქცევით მთხრობელი რომ ეგონა – ზუსტად იცოდა, რომ ეს ყველაფერი აუცილებელი ინსტრუმენტი იყო იმ მიზნისთვის, რაც ვფიქრობ, ღრმა ბავშვობაში დაისახა. და შექმნა ედემი. ეს ედემი გადაედო ქალაქს და ქვეყანას. დღეს რომ მებაღეობა თავმომწონე საქმედ იქცა – მთავარი წვლილი ზურასია.
ამასწინ ლანძღეს. რაღაც თქვა და დაუნდობლად ლანძღეს. ჩვენ არ შეგვიძლია, თუ არ ვეთანხმებით – ვუთხრათ – არ გეთანხმები. ამჯერად არ გეთანხმები. ჩვენ ვამბობთ – ,,მოკვდი, შენ საშინელო, შენ გათახსირებულო, შენ პროვოკატორო, შენ იმისტო, შენ ამისტო და ათასი ასე შემდეგ”. გასაკვირი სხვანაირად უფრო იქნებოდა – ყველა დიდ საქმეს უკან ტალახს მივადევნებთ და რაღა ამ ამბავს გამოვტოვებდით. ტრადიციულ ეროვნული სპორტში ჯერაც ჩემპიონები ვართ. არ მოიტყუოთ თავი – ჭორით, სეირით და ტალახის სროლით ჩვენში ყველა ერთობა – ლიბერალიც და არალიბერალიც, მემარცხენეც და მემარჯვენეც – გიპოვის რაღაც მიზეზს, დაგკბენს და გაღიმებული გაივლის. ამიტომაც, როცა მეუბნებიან: ,, შენ ყველას უყვარხარ” მეღიმება და ცხადად წარმოვიდგენ, როგორ შემოტრიალდება ეს ყველა ცოფიანი ძაღლივით, თუ ერთხელ ფეხი დაგიცდა ან ვინმემ ფეხის დაცდენა გამოგიგონა. ზურა იმედგაცრუებული იყო და სწორედ ეს ვუთხარი, ან ჩემი თქმა რად უნდოდა – მხოლოდ ერთი გზა ვიცი პასუხად – შრომა, შრომა და შრომა.
###
ზემო იმერეთი და საერთოდაც იმერეთი, არის სიტყვა. სხვაგანაც სიტყვაა, მაგრამ აქაური მოქცევა, ყველაზე მარტივ ამბებსაც ლიტერატურად აქცევს – გზის მისწავლებაც კი დიდი პიესის პირველ ფრაზადაა ჩაფიქრებული.
ჰოდა, ხომ მივედით წუხელ ერთ ოჯახში, ბავშვებს მივუტანეთ ცოტა რამე. ეზო იყო დახრილი და ოღრო-ჩოღრო, როგორც წინადადებები სამანიშვილის დედინაცვალში. დახრილი და უწერტილო – არსად მთავრდებოდა. შუაში იდგა პატარა სახლი და იმ სახლის გვერდით იდგა კიდევ სახლი და ყოფდა ღობე – შეუმჩნეველი, როგორც მობეზრებული შეყვარებულის ღიმილი. იმ ღობის იქით იჯდა თხელი მოხუცი კაცი, ხელში ეჭირა ტელეფონი და სავარაუდოდ, მეგობარს, იშვიათ სიახლეს ატყობინებდა. მძაფრი იყო მისი ხმა და იმაზე მაღალი, ვიდრე გეგმავდა.
,,ახლა დამაყურე შენე! სულ არი ოთხი. ოთხი მევიდენ. მაიდან: ერთი საქანელაზე კონწიალობს, ერთი აჩხაკუნებს რაცხას, ორი არი ჩამომჯდარი”
აი, ხომ არაფერი, თითქოს საერთოდ არაფერი, მაგრამ უცებ კლდიაშვილი-ჭეიშვილი-გაბრიაძე ჩამწკრივდნენ ამ სიტყვებში. მარტოობასთან ბრძოლა და არაფრის ყველაფრად ქცევის ალქიმია. და თანაც, განა გარეგნობით აღგვწერა – მოქმედებით. და ზუსტად ვიცი, ის მეორეც მიხვდა ვინ ვიყავით და რა გვინდოდა, რა გვეცვა და როგორი ცხვირები გვქონდა. მხოლოდ იმ სიტყვებით.
ეს არის იმერეთი. ამიტომაც მიყვარს.
