ხუთშაბათი, მარტი 28, 2024
28 მარტი, ხუთშაბათი, 2024

საგზლის საქმე

ახლა, არ ვიცი, დააქვთ თუ არა.

ჩემი დრო სხვა იყო – ერთხელ ბებიაჩემმა გვითხრა, ეკონომია რომ გავაკეთოთ, პური ჭამეთ და ყველს უსუნეთო. ასე ვცხოვრობდით. მაგრამ საგზალი მაინც ყოველთვის მქონდა. მართალია, რამდენჯერმე ჭამა დამავიწყდა, სახელმძღვანელოებს შეერია და მრავალმხრივ დავზარალდი, მაგრამ ეს საგზლის საქმე მაინც უფრო ტკბილად მახსენდება.

შინიდან ასე გაბარებენ: ჩუმად შეჭამე. ბევრი რამეა ამ დაბარებაში: ერთი, რომ საკვები მწირია და “თავი არ მოგვეჭრას”, მეორე – ცოტაა, არ გეყოფა და მესამე… მესამე დანამდვილებით არ მახსოვს, თუმცა იყო.

საგზლის ტიპებიც არსებობდა: უფრო სერიოზული, რომელიც გაკვეთილებს შორის, ე.წ. დიდ დასვენებაზე უნდა შეგემუსრა და მცირე, დილით ჭამას რომ ვერ მოასწრებდი და პირდაპირ ხელში გაჩეჩებდნენ – “გზაზე წეილუკმე”.

მაგრამ შეგონება ყოველთვის არ ჭრიდა და ეს საგზლები, სხვათა საგზლებთან გაერთიანების შემდეგ, პირველ ქეიფებად იქცნენ. მერე სუფრას ჭიქა ღვინოც შემოეპარა და იდეამ სხვა სიმაღლეები დაიპყრო. მერე ესეც აღარ გვეყო… ზღაპარში რომ ვყოფილიყავით, სურვილის ფასკუნჯს საკუთარ ხორცს მივცემდით, მაგრამ ოზურგეთში ვიყავით, სადაც ზღაპრული, ფასკუნჯური და ფენიქსური მაშინ მხოლოდ ის თუ იყო, რომ ტროლეიბუსი საკუთარი ფერფლიდან აღდგა და ხანდახან ამ ტრანსპორტით დავდიოდით. საგზლის ესთეტიკამაც დაკარგა ხიბლი.

დამამთავრებელ კლასებში უკვე “გასატეხი” იყო ეს საქმე. ყინვაში რომ ბიჭს რეიტუზი სცმოდა შარვლის ქვეშ, ეგეთი. ჰოდა, ზამთარში გმირულად გვციოდა და გვშიოდა. მაი აფერი.

ეს საგზალი კი სრულიად სხვა ამბავმა გამახსენა და სრულიად ირიბმა. გზამ გამახსენა და სკოლის სიშორემ.

ნატო გოგელიამ, რომელიც გურიაში მუშაობს ჟურნალისტად, სიუჟეტი მაჩვენა ერთ გოგონაზე, რომელიც ხუთ კილომეტრს ფეხით გადის და კლასში მარტოა – https://gurianews.com/news-tv/10525-2013-06-01-10-33-42.html

მე არ ვიცი, ეს გოგო “დიდი ქალი” გამოვა თუ არა – არ მჯერა ფორმულებზე დაფუძნებული წარმატებების, რომ ვიღაც ღარიბი ობოლი აუცილებლად მილიონს იშოვის და ვიღაც, ლამფის შუქზე რომ სწავლობდა, მაინცდამაინც მთვარიდან გადმოგვხედავს. სიმართლე გითხრათ, დიდად არც მაინტერესებს, ვინ დადგება მისგან მომავალში – შესაძლოა, ის დღეს და ახლა იყოს გმირი (ამ სიტყვის ბევრს ეშინია, მაგრამ რა ვუყოთ). თუნდაც უნებლიე გმირი. გმირები ხომ მეტწილად უნებლიეთ ხდებიან. და მას და შენ და მე გვაძლევს მაგალითს – მე, ხან ადგომა რომ მეზარება, თუნდაც სახლთან მანქანა მელოდეს. მაგრამ არავინ იცის, უნდა თუ არა ამ გოგონას გმირობა, საჭიროა თუ არა საერთოდ გმირობა. იქნებ ჩვეულებრივი ბავშვობა ურჩევნია, კლასელებით და ჭორაობით და შატალოებით. მაგრამ მას ერთი დიდი უპირატესობა აქვს – ახლა ალბათ საგზლით მიდის, და როცა მიილუკმები და მიდიხარ – სხვა ამბავია. როცა მიილუკმები და ფიქრობ.

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი