პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

მოთხოვნითზე ჩამოვალ

– თუ შენ არ მეინდომებ, არ გამოვა, ბიძი, – მითხრა მამაჩემის ძმაკაცმა წლების წინ ზუგდიდში, – რაღაცები შენ უნდა მეინდომო ამ ქვეყანაში.

„მონდომებით რომ გამოდიოდეს მარტო…“

– კი, ასპროცენტიანი ხარ, მარტო მაგით არ გამოდის, ბიძი, – სიგარეტი ჩაჭყლიტა პირამდე ავსებულ ურნაზე და კვამლის ბოლო ფთილა სახეში შემაფუტა, – მაგრამ… მაგრამ, სიზარმაცეს და ფეხებზემკიდიობას რომ დაახევინებ უკან, შენს თავში მაინც ხომ დაახევინებ, და ი ტო ხლებ!

„მერე? ორ წუთში გამოვალ, ხო ხედავ, ველაპარაკები…“

– მონდომება და ხელის გამოღება გასწავლის როგორი არ უნდა იყო და რა თვისებები არ დაიტოვო. რაღაცები არ უნდა დაიტოვო! ხელის შემშლელია, ურგებელი.

„გმადლობთ, ქალბატონო მზია, რომ შეწუხდით, უღრმესი მადლობა!“

– ეს ქალაქი რომ ამ დღეშია და ერთმანეთისთვის ამაზე წუწუნით ყურები გვაქვს გამოჭედილი, ჩვენი ბრალია, მეტი არავის. წუწუნის იქით რომ არ წავიდეს კაცი, ასეა ზემოთ ჩაფიქრებული. წუ-წუ-ნი. ნი-ს იქით თუ გადააბიჯა, პიზდეც მარია პეტროვნა.

„მიხარია, რომ მოგეწონათ… იმედი მაქვს, კიდევ გვეწვევით…“

– როცა რაღაცის მოთხოვნას იწყებს, რაღაცაში რომ ეჭვდება და არ მოსწონს, იქ თუ არ მოუხაზეს, თავისუფალი ხდება მერე კაციც და ქალიც…

„მი რე თე კოჩ? ბევრი ლაპარაკი იცის… კარგი საღამო იყო, ძმას ვენაცვალე!“

– ჰოდა, არავის არ სჭირდება უქონელი და თავისუფალი კაცი, ყველას ყელზე ადგას და ყელზე დაკიდებული რომაა, არც თვითონ სიამოვნებს, მაგრამ სხვა გზა არ რჩება – უკვე მოთხოვნებზეა გადასული.

„ვისიამოვნე, ჩემო ზვიად! ბევრი ასეთი ღონისძიება, ხო ხედავ როგორ გვჭირდება ეს, როგორ ჭირდება ქალაქს!“

– ითხოვს ყველაფერს, ბრაზით ძარღვები აქვს დაბერილი, უკან არ იხევს, უკან არავინ ეგულება ტალჩოკის მიმცემი, მაგრამ რახან გაბრაზებულია, ხურდება და გაზს აჭერს.

„ნახევარწუთიანი სინქრონი მინდა, გთხოოოვ, მეჩქარება, საათის ბოლოს მასალა უნდა ავტვირთო.“

– სხვებიც ბრაზდებიან ამასობაში, ისინი, ზემოთ, იმათი შაიკა, გაზის დაჭერა მაგათ იციან თუ იციან, ჰაერში აწევენ, მიწაზე არ დაუშვებენ…

„დღეს გაიმართა ჩვენი ახალი წიგნის წარდგენა, სადაც ავტორი არაერთ მნიშვნელოვან და აქტუალურ საკითხს…“

– მაგრამ სიკვდილი არ კლავს ხშირად კაცს და შიშმა რა უნდა უყოს, ბიძი. სოფლის ნიავივით არის შიში, თავიდან უცხოა ვითომ, ქალაქიდან ჩამოსული რომ ხარ, მერე შერგე და საამოც კი ხდება.

„მიჭრი-მოჭრი და რაღაც გამოვა ხო, ნათი?“

– შიში თუ არ გაგეკარა და ეს დაინახეს (მაგას უეჭველად დაინახავენ), მკვდარი თუ არ ხარ და ცოცხალი დარჩი, წინ წასული ხარ უკვე. შეგიძლია თამამად თქვა, რომ ცუდად ცხოვრობ და არ მოგწონს ეს ცუდად ცხოვრება.

„მაგას კი არა, მკვდრის და სამი დღის გაპატიოსნებულის სინქრონს ვაწყობთ, ბიჭო“.

– შეგიჭამე ტვინი, მაგრამ გჭამენ ესენიც და შენც სიხარულით ეჭმევინები, როგორც ვატყობ. მამაშენს უხარია შენი ამბავი. მარტივი კაცია და ის მიიღო, რაც ეკუთვნოდა – თავის გემოზე ცხოვრობს. ჩტო ზასლუჟილ, ტო ი პალუჩილ.

„რა გინდა, ტიტიჩ? რას ბურღავ ამ ბავშვს?“

– კი, ბურღვა და ნამეტანი თავის შეწუხებაა, როცა რაღაცაზე უკმაყოფილო ხარ და ლაპარაკს იწყებ. ხუთი-ათი წუთი გიძლებენ, მერე შვილისთვისაც პრობლემა ხდები და ერთხელაც იქნება… მოკლედ, რთული ბაზარია, ბიძი.

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი