როცა მისი სიკვდილის ამბავი გავიგე, მოვძებნე მისი წიგნი, დავჯექი ქარ-მზისგან გამოფიტულ მიწაზე და კითხვა დავიწყე.
„როდისაა სიკვდილის დრო?..
არასოდეს“.
………………………………………….
„- წარწერა სიგარეტის კოლოფზე,
„მწეველები კვდებიან ადრე“.
ვინ კვდება გვიან…“.
…………………………………………………
„მანიშნე,
შენ მაინც მანიშნე,
სიზმარო, –
ერთი სიცოცხლე
როგორ ვიკმარო?…“.
ეს პატარა წიგნი „ცის ლექსები“ დედამისს ეძღვნება. „ეძღვნება ცისანა ბასიშვილს, რომელმაც სოცოცხლე, მუსიკასა და მოყვასებზე ზრუნვას შეალია“.
დედას
„მე გაჩუქებდი მაისის წვიმას
მთვარის შუქს
ჩვილი ბალახის სუნთქვას
მაგრამ საკუთარი არსებობის გარდა
არაფერი მაბადია“.
პოეტი იმას ჩივის, დედის ბოლო ამოსუნთქვისას მის გვერდით რომ არ იყო..
„დიდხანს არ უწვალიაო
ვინ იცის რამდენ ხანს გრძელდება
წამი იმ დროში…“;
ანდა ეს ნაწყვეტი:
„დედა ცუდად გამხდარა
უარესობაა
უარესობაა
უარესობაა
დედა ცუდად არის
დედა ცუდად არის თბილისში…“.
ობლის ტირილის ყურება, ყოველთვის ძნელია, მაგრამ ჭარმაგი ობლის ტირილის ყურება უფრო ძნელი ყოფილა.
პოეტ ნატო ინგოროყვას ცრემლიან სამძიმარს, სხვებისაც მოჰყვა. ყველა ამბობდა, როგორი კარგი კაცი იყო, როგორ ახარებდა სხვების კარგი… ყველა გულწრფელი იყო, ყველა…
ვფიქრობდი, რამდენი ბოროტი ვიცოდი გარშემო, აღდგომა დილას რომ გათქმევინებდა მასზე, რით ვერ ამოსძვრა სულიო და უფრო მეტად დამწყდა გული კეთილი კაცის სიკვდილის გამო…
იმაზეც დავფიქრდი, ნეტავ რას იტყოდნენ ჩემზე, მეც რომ მოვკვდებოდი, ექნებოდათ საბაბი იმის თქმის, რომ კეთილი გული მქონდა და სხვისი კარგი მახარებდა?
ნახვამდის, ბატონო ნუგზარ! იქ მონატრებული დედათქვენი დაგხვდებათ.
იქაც დაგხვდებიან ისინი, ვისაც თქვენგან კეთილი სიტყვის მოსმენა სჭირდება…
