პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

ფერეიდანი ერბოა წყალში…

დილაადრიან ჩამოდგა სოფლის ავტობუსი. ნასაუზმევს ყველანი
ჩავსხედით და გზას დავადექით. წინა დღის ნაწვიმარი და ცოტა მოჟამული დღე იყო. ამას
ისიც დაემატა, რომ ჩვენი მარშრუტის პირველი პუნქტი სასაფლაო აღმოჩნდა, სადაც რამდენიმე
ქართულწარწერიანი საფლავის ქვაც ვნახეთ.

სასაფლაოდან მეჩეთისკენ
დავეპირეთ. თბილად დაგვხვდნენ იქაურები – ჩაი, ტკბილეული, აწონილ-დაწონილი საუბარი
ქართულ-სპარსულ ურთიერთობებზე. ცოდვა გამხელილი ჯობია და, ერთადერთი, რასაც ვერ შევეწყვეთ,
ფეხმორთხმით ჯდომა იყო. ადამიანური და სავსებით გასაგები ამბავია: სადაც მიხვალ, იქაური
ქუდი უნდა დაიხურო, მაგრამ ისეც ხდება ხოლმე, რომ ბოლომდე არ გემორჩილება ეს ქუდი,
შეჩვევა გიჭირს, სხეული არ მოგყვება.

საინტერესო აზრთა გაცვლა-გამოცვლა ორი საათი გაგრძელდა,
რაც გაცილებით მძაფრი და მტკივნეული იყო შედარებით პასიურ მდგომარეობაში მყოფებისთვის.
ბოლოს ბელა შალვაშვილმა, ფირდოუსის „შაჰნამეს” მთარგმნელმა, გვიხსნა. თითქოს ყველა
ჩვენგანის სევდა ამოაყოლაო, უბრალოდ და უაქცენტოდ თქვა:

– ეეჰ, ჯაანსულოოო!

შემდეგი გაჩერება, თუ არ ვცდები, კულტურის ცენტრი იყო.
საერთოდ, ირანში ყოფნისას ძალზე ხშირად გვიხდებოდა კულტურულ-საგანმანათლებლო ცენტრებში
სტუმრობა, რაც გასაკვირი არც უნდა
ყოფილიყო – მწერლებისა და გამომცემლების დელეგაცია უმთავრესად ასეთ ადგილებში უნდა
ხვდებოდეს მასპინძელ მხარეს, მაგრამ ამ დისკუსიებმა თანდათან ისეთი მასშტაბური და ყოველდღიური
სახე მიიღო, რომ ერთ დიდ მოწყენილობად იქცა.

სამაგიეროდ, დარწმუნებული ვარ, რამდენიმე ქართულ ოჯახში
გატარებული დაუვიწყარი წუთები ყოველი ჩვენგანისთვის დარჩება წარუშლელ მოგონებად. იქ
გაცნობილი ადამიანები, მეგობრული, გულახდილი, მონატრებული საუბრები ალბათ ბევრ რამეს
გადაწონის, რაც მანამდე გვინახავს და გაგვიგონია.

და კიდევ ერთი – სკოლის
ამბავი.

დაწყებით სკოლაში
მისვლა თავიდან კულტურის ცენტრში სტუმრობას ჰგავდა: საპატიო შეხვედრა, ცალკე ოთახში
გამართული, და ჩამოსვლის დღიდანვე ადევნებული მეთვალყურეები (“მზირები” სულხან-საბას
ენაზე), რომელთა პატივისცემის, თანალმობისა და ყურადღების ჯეროვნად დაფასება, მეეჭვ
ება, ოდესმე შევძლოთ.

გამომსვლელები არ ცხრებოდნენ, ხაზს უსვამდნენ და ზომიერად, განსაზღვრული ემოციის ფარგლებში
აღნიშნავდნენ ქართველების კავშირსა და დამოკიდებულებას ფერეიდანთან. მოულოდნელად ვიღაცამ მიჩურჩულა: “დიდად ვერ ვამბობთ: გაუმარჯოს საქართველოს!”
– და მაშინ მივხვდი, რომ ეს შეხვედრა სხვებივით ჩვეულებრივად არ ჩაივლიდა.

დერეფანში რომ გავედით, ღია კარიდან შევნიშნე კიბის
გასწვრივ რამდენიმე რიგად ჩამწკრივებული ბავშვები. სასკოლო ფორმაში გამოწყობილები,
ხმაგაკმენდილები უსმენდნენ ნომადი ბართაიას, რომელიც საადი შირაზელის უკვდავ ლექსს
კითხულობდა სპარსულად და ქართულად:

“ადამის მოდგმა ერთმანეთის არის ნაწილი,

ქმნილება ყველა ერთი არის მაღალი ღმერთის,

დაეკარგება მოსვენება უთუოდ ყველას,

თუკი საწუთრომ გაიმეტა იმათგან ერთიც”.

ეს სტრიქონები გაეროს
შტაბბინის შესასვლელს
ამშვენებს ნიუ იორკში
და უკეთესად ალბათ შეუძლებელია იმის გადმოცემა, რაოდენ მნიშვნელოვანია თითოეული ჩვენგანისთვის
მის გვერდით, მის მეზობლად თუ ათასობით კილომეტრის მოშორებით მცხოვრები ადამიანი, მისგან
რჯულით, ეროვნებით, კანის ფერითა და
შეხედულებებით განსხვავებული.

…ლექსი ჩამთავრდა
თუ არა, იხუვლეს ბავშვებმა, სტუმრებს შემოეხვივნენ, ხელს ართმევდნენ, ეფერებოდნენ,
ეხუტებოდნენ, სალაპარაკოდ იწვევდნენ: “ქართველი ხარ? მე ქართველი ვარ!” “მე
ქართველი ვარ!” ერთმანეთსაც აქეზებდნენ, ეჯიბრებოდნენ, ეცილებოდნენ თავიანთი შორეული
ნათესავის, თვისტომის მისალმებაში…


ბავშვების წრეში ვიდექი, მაგრამ კარგად დავინახე, როგორ
აუწყლიანდა თვალები კახმეგ კუდავას და როგორ დაიბნა თემურ ჩალაბაშვილი. სხვებიც ამ
დღეში ვიყავით, მოზღვავებული ემოციებითა და მოულოდნელი სიხარულით დატყვევებულები.

და მაშინ, ბავშვების ჟივილ-ხივილსა და მათ დასაშოშმინებლად
შემართული მეთვალყურეების ხმამაღალ უკმაყოფილებაში, მახსოვს, კიდევ ერთხელ, ვიღაცამ
რომ მიჩურჩულა:

– ფერეიდანი ერბოა წყალში, არ შაერევის!..

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი