მონმარტრს, რომელიც დღეს პარიზის ერთ-ერთი ყველაზე მაღალი ადგილია, ცნობილი
თეთრი ბაზილიკითა და მრავალრიცხოვანი მხატვრებით, საფრანგეთის ისტორიაში ყოველთვის განსაკუთრებული
ადგილი ეკავა. მდიდარი სააბატო, იეზუიტების ორდენის დაარსების ადგილი, საფრანგეთის
რელიგიური ცხოვრების ერთ-ერთი კერა იყო, რომელიც 1789 წლის რევოლუციის შემდეგ ეკლესიას ჩამოერთვა და სახალხო სარგებლობაში გადავიდა,
რასაც რელიგიური დანიშნულების მქონე ყველა ძეგლის, სამარხებისა და ანტიკური დროიდან შემორჩენილი არქიტექტურული
ძეგლების განადგურება მოჰყვა.
გარდა მემორიალური დაფებისა, რომელიც ამა თუ იმ ისტორიული ძეგლის ძველ მდებარეობას აღნიშნავს,
აღარ არის შემორჩენილი ამ ადგილის უძველესი და მდიდარი ისტორიის ამსახველი ნიშანი,
ანტიკური დროიდან შუა საუკუნეების ჩათვლით. დღევანდელი სახე მონმარტმა საკმაოდ გვიან,
მე-19 საუკუნის ბოლოსა და მე-20 საუკუნის დასაწყისში მიიღო.
დიდი ხნის განმავლობაში (1869 წლამდე) მონმარტრი პარიზის შემადგენლობაში არ შედიოდა და თავისუფლდებოდა იმ მმართველობის წესებისა და
გადასახადებისგან, რომელსაც პარიზის მოქალაქეები ემორჩილებდოდნენ. თვითმყოფადობამ თავისუფლების კუნძულად აქცია, ხოლო ადგილობრივი მოსახლეობა კი ბოჰემური ცხოვრების მიმდევრებად. ასე იქცა ზღაპრული ქალაქის მახლობლად მდებარე პატარა
სოფელი ხელოვანების საყვარელ ადგილად, სადაც ღვინოს აკეთებდნენ (დღესაც ყოველი წლის ოქტომბერში იმართება მონმარტრის
ღვინის დეგუსტაცია და საქველმოქმედო გაყიდვა), და ერთი ხელის გაწვდენაზე ულამაზესი ხედით ტკბებოდნენ.
ასე დაუკავშირდა ეს ადგილი ისეთ სახელებს, როგორიცაა მოდილიანი, ტულუზ-ლოტრეკი, კლოდ
მონე, სალვადორ დალი, ვან გოგი, პიკასო და ასე შემდეგ.
მონმარტრი დღეს უკვე თანამედროვე და ტრადიციულ ხელოვნებას
აერთიანებს. აქ ყოველდღე ათობით მხატვარი თავის ნახატებთან ერთად მოდის და ერთგვარ
ღია საგამოფენო სივრცეს ქმნის.
