პირველად კინოში რომ წაგვიყვანეს, მგონი, 97 თუ 98 წელი იყო და “ტიტანიკი” გადიოდა. ოზურგეთში საკმაოდ დიდი კინოთეატრია, მაგრამ საერთოდ არაფერი მუშაობდა იქიდან, რამაც კინო უნდა ამუშაოს – ზოგი რამ თავისით გაფუჭებულიყო, ზოგისთვისაც ხელი შეეშველებინათ (მოგეხსენებათ სხვა ასეთი და არცთუ შორეული ამბები). ჰოდა, ისე წაგვიყვანეს – ხომ უნდა “გვენახა”. ვისხედით ასე ორმოცდაათამდე მოსწავლე და დიდი ეკრანის ქვეშ მოთავსებულ პატარა ტელევიზორში ვუყურებდით ფილმს.
საუკუნის ამბავია, მე თუ მკითხავთ.
ზოგადად, სასკოლო “გასვლები” ორ ნაწილად იყოფა. ერთი ლეგალურია, მეორე – ნაკლებ, თუმცა მაინც ყველასთვის მიღებული და აღიარებული – შატალოს ვგულისხმობ. შატალოებზე, გვიან შემოდგომაზე გაყინულ მდინარეში ბანაობასა და სხვა ასეთებზე მერე დავწერ. ლეგალურთაგანნი გავიხსენოთ.
პირველი, რაც მახსოვს: მასწავლებელმა ფოტოს გადასაღებად წაგვიყვანა და მერე თითოეულს საღეჭი რეზინები გვიყიდა. დიდად ბედნიერი დღე იყო. მით უფრო, რომ ფოტოს მოკითხვასაც დასჭირდა ამგვარი “გასვლის” ორგანიზება. მერე იყო რამდენიმე სტუმრობა ადგილობრივ მუზეუმში, ორ ნაბიჯზე. ეს მუზეუმი კი ათასჯერ გვენახა, მაგრამ ოფიციალურ ვიზიტს სხვა ხიბლი ჰქონდა.
შეგვიძლია, ამ ამბავს მივათვალოთ ტურებიც. სასკოლო ტურებს ვგულისხმობ. ოლიმპიადებსაც. აი, იქ იყო, თუ იყო, ოზურგეთიდან თბილისში ჩამოსვლის შანსი. კონკურენციის პირველი ველური გემოც მაშინ ვიგრძენით. მოსწავლე ახალგაზრდობის სასახლე და სხვა ხალხი. სხვა ქალაქებიდან. სკოლებიდან.
“ერთხელ არ ყოფილარიენ ბაღნები ექსკურსიაზე”, – შეგროვდა ფული და ვიქირავეთ თანაკლასელის მამის “იკარუსი”. არც მზე იყო, რომ ქუთაისამდე ფრთები დაგვწვოდა და არც არაფერი, მაგრამ ჩვენი “იკაროსი” რამდენჯერმე ჩავარდა ზღვაში. ჰოდა, ერთად ვაკეთებდით – დანგრატი, მანგრატი, მაი ცეპლენიის ბრალი იქნება. გელათი და სათაფლია. მერე – ჭამა, სმა და სხვანი მომყოლნი საქმენი მწვანეზე. საქართველო–ნორვეგიის საფეხბურთო რკენის მოსმენა რადიოში, ეს – უკანაგზობისას. მოკლედ, ესეც კარგი იყო. იმაზე უკეთესი კი ის იყო, გურიაში რომ იტყვიან.
იმის თქმა მინდოდა, რომ ეს გასვლები არათუ სასურველი – საჭიროა. ხან – ცოტა თავქარიანიც, აი, მასწავლებელი რომ გაბავშვდება – ეგეც მოქმედებს მოსწავლეზე. რაღაც უცნაურ და ახალ წარმოდგენებს ბადებს. ჰოდა, გავიდეთ ხშირად სკოლიდან. არა უკან მოუხედავად, რა თქმა უნდა – ამგვარი საქმეები, უპირველესად, უკან მხედველ ცალ თვალს გულისხმობს. ანუ ისე გავიდეთ, რომ სკოლიდან გასვლა ერქვას და არა ეზოდან – თუნდაც კინოში მივდიოდეთ და იქ პატარა ტელევიზორი იდგეს.
