რთული პროფესიაა მასწავლებლობა. თითქოს არდადეგებით უხვი, სინამდვილეში უშვებულებო, თანაც რეგულაციებით სავსე, ხშირად ცვალებადი მოთხოვნებით, მაღალი მოლოდინით და განუზომლად დიდი პასუხისმგებლობით.
არაერთი კვლევა ეძღვნება ბორნ–აუტს – მასწავლებელთა პროფესიულ გადაწვას.
„არ ვიცი, როდის დადგება ჩვენს ქვეყანაში ის დრო, როცა მასწავლებლებს დასვენების საშუალება ექნებათ, როცა დასვენების კულტურა… ჩვენში განხილვის საგანი გახდება, როცა მშობლები შვილებს ბავშვობას კი არ დავუმახინჯებთ ყველაფრის ერთბაშად თავში ჩატენით, არამედ ზომიერად, დინჯად და ზედმეტი დატვირთვის გარეშე მივიყვანთ ცოდნამდე ისე, რომ სწავლა არ შევაძულოთ. მანამდე კი მინდა უბრალოდ ვთხოვო მასწავლებლებს: ნუ დააყენებთ ფეხზე მოსწავლეებს გაკვეთილის მოყოლისას, თუ მათ ეს არ უნდათ – ცხოვრება ისედაც აიძულებს, თქვენსავით მუდამ ფეხზე იდგნენ“, – დაწერა ერთ-ერთ წერილში ჩვენი ჟურნალის ავტორმა გურამ მეგრელიშვილმა.
მასწავლებლების გამოხმაურება არცთუ ერთგვაროვანი აღმოჩნდა.
„ვითომ რატომ არ დავაყენოთ? მაშინ მე რატომ უნდა ვიდგე გაკვეთილზე სულ ფეხზე? ბევრ უფლებას ვაძლევთ მოსწავლეებს და ამიტომაა მასწავლებელი სულ თითის საშვერი… 90% ამ პრივილეგიებს არამიზნობრივად იყენებს… თუ ისტ-ი იცის, რაღად უნდა სხვა საგანი, ჰა ინტერნეტი და ჰა მოედანი. ცვლილება ბავშვის გატუტუცებას არ ნიშნავს. ისწავლოს, არ იყოს უზრდელი და რაც გვქონდა წესები სკოლაში, დაიცვას. რაც უფრო გაუმარტივებ პირობებს, მით უფრო მეტს მოგთხოვს და გათავხედდება, ბატონო! სკოლაში უნდა იყოს ნორმალური წესების ჩარჩო და არა გადამეტებული“.
„ანუ რა გამოდის: მოსწავლე არანაირად არ უნდა შეწუხდეს, კომფორტის ზონიდან არ უნდა გამოვიდეს… თუ უნდა, ადგება, თუ უნდა, წამოწვება, თუ მოისურვებს, საკლასო ოთახიდანაც გავა და მოგაძახებს, დღეს შენს ხასიათზე არ ვარო… საით მივდივართ, თუ ხვდებით?! მივდივართ კი არა მივექანებით!“
ვაღიაროთ, რომ მასწავლებლებს ერთი ცუდი რამ გვჭირს: „მე“-თი ვიწყებთ და „მე“-თი ვამთავრებთ. ალბათ ასე დაგვამახსოვრდა ჩვენი აღმზრდელებისგან და ასე დაგვიმახსოვრებენ ჩვენი აღზრდილებიც.
„ხშირად მეფიქრება: რატომ? სწორედ ეს არის მთავარი კითხვა, რომლის დასმაც კრიტიკული აზროვნების ნიშანია, კრიტიკული აზროვნება კი უნარია, რომელიც დაგვეხმარება, თავი გავართვათ XXI საუკუნის მოთხოვნებს“, – ამბობდა დევიდ ქლუსთერი.
ვერავინ იფიქრებს კრიტიკულად ჩვენს მაგივრად, ეს პიროვნული საზრუნავია. მაშასადამე, აზროვნება კრიტიკულია მხოლოდ მაშინ, როდესაც ის ინდივიდუალურია.
უნდა მოვისმინოთ განსხვავებული აზრი. მნიშვნელოვანია, ვიცოდეთ, რას და როგორ ფიქრობენ სხვები. წაკითხულის კრიტიკულად გააზრებაც შევძლოთ.
თუ ვინმეს არ ვეთანხმებით, ირონიას ნუ მოვიმარჯვებთ. უმჯობესია, ერთად გავაანალიზოთ შეცდომის მიზეზები. შეცდომა ხშირად სწორი პასუხის ჩანასახსაც შეიცავს.
სხვებსაც მივცეთ შესაძლებლობა, დაგვისვან კითხვები, ნუ შეგვეშინდება პასუხის უქონლობის. ვაღიაროთ, რომ რაღაც არ ვიცით და ვეცადოთ, მათთან ერთად ვიპოვოთ პასუხი.
კრიტიკული აზროვნების სწავლება პასუხისმგებლობის განვითარებასაც გულისხმობს. როცა ამას გავიაზრებთ, „დამნაშავეს“ გარეთ აღარ დავუწყებთ ძებნას და საკუთარ თავს ჩავუღრმავდებით.
და რაც მთავარია, მოსწავლე უნდა გვიყვარდეს და ის საქმიანობაც, რომელსაც თავს მივუძღვნით.
მთავარი რედაქტორი – ნატო ინგოროყვა
რედაქტორები: მანანა ბოჭორიშვილი, ნანა მაჭავარიანი, ირმა ტაველიძე, ქეთევან ნიკოლეშვილი
დიზაინერი– ბესიკ დანელია
მხატვარ-ილუსტრატორი – მამუკა ტყეშელაშვილი
ნომრის ავტორები: მანანა რატიანი, მაია ფირჩხაძე, მაია მენაბდე, მაია ჯალიაშვილი, მანანა სეხნიაშვილი, მარიამ გოდუაძე, ქეთო ნინიძე, თეონა ბექიშვილი, თამთა დოლიძე, გიტა თვალაბეიშვილი, თამარ მუსერიძე, თემურ სუყაშვილი, ქეთევან ოსიაშვილი, შორენა ტყეშელაშვილი, გურამ მეგერლიშვილი, ბესო პაპასქუა, მეგი კავთუაშვილი.
