პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

ფოლადის სამი კარის მიღმა, ციხეში.

ბავშვობაში დიდი გაჭირვებით წამაკითხეს ალექსანდრე დიუმას რომანი „გრაფი მონტე-კრისტო”. მრავალტომეულიდან მხოლოდ ერთმა მონაკვეთმა მიიქცია  ჩემი ყურადღება. ყველაზე მეტად იფის ციხესიმაგრის ეპიზოდმა და ამ საპყრობილიდან გაქცევის სცენამ მომხიბლა. მას შემდეგ, ხშირად მიფიქრია კიდეც გისოსებს მიღმა აღმოჩენილებზე, დატყვევებულთა გრძნობებსა და თავისუფლების მოპოვების  განსხვავებულ, მუდმივად განმეორებად მცდელობებზე. მოგვიანებით, რევოლუციათა ისტორიით გატაცებულ თინეიჯერს მეთვრამეტე საუკუნის ბასტილიის ციხის ბინადრობაც კი მომნდომებია.

დიდხანს მეგონა, რომ პატიმართა გარემოში მოხვედრა ძირითადად მხოლოდ დამნაშავეებს, მათ ახლობლებს ან ადვოკატებს შეეძლოთ. შესაბამისად, დარწმუნებული ვიყავი, რომ უახლოვეს მომავალში მაინც, უცნაური ინტერესის მიუხედავად, პენიტენციალურ სისტემაში მოხვედრა არც ერთი წუთით არ მეწერა. თურმე, ვცდებოდი …
რამდენიმე დღის წინ, ერთი კარგი ადამიანისაგან წარმოუდგენელი შემოთავაზება მივიღე – დიდოსტატ ზურაბ აზმაიფარაშვილის მცირე ჯგუფთან ერთად, ავჭალის კოლონიაში ჭადრაკის ტურნირს უნდა დავსწრებოდი (მიმდინარე წელს რიგმა სამინისტროებმა არასრულწლოვან პატიამართა რეაბილიტაციის მიზნით სხვადასხვა პროექტის განხორციელება დაიწყეს, ჭადრაკის ტურნირი ერთ-ერთი მათგანი გახლდათ). ცხადია, არც დავფიქრებულვარ ისე დავთანხმდი მოულოდნელ წინადადებას.

რა საშინელება ყოფილა, როდესაც შენს უკან, მძიმე ფოლადის სამი კარი ხმაურით იკეტება …

თავდაპირველად, ციხეში შესულები რამდენიმე კვირის წინ კეთილმოწყობილ სპორტულ დარბაზში შეგვიყვანეს, რომლის ცენტრშიც მცირე აუდიტორიის წინაშე, ჭადრაკის მაგიდასთან ფინალისტები იყვნენ მოკალათებულნი. გამარჯვებულის გამოვლენისა და მისი წიგნებით დაჯილდოვების შემდეგ, ადგილობრივი ბიბლიოთეკისა და მისი, უახლოეს წარსულში მასშტაბურად განახლებული წიგნადი ფონდის შესახებ მივიღეთ ინფორმაცია. მოვასწარით ხის ნაკეთობათა ახალ საამქროში შევლაც, სადაც ჩარხებთან ათობით ახალგაზრდა იყო თავმოყრილი და თავის რიგს ელოდებოდა. დასასრულს, მავთულხლართებით შემოსაზღვრული ეზოც დავათვალიერეთ. აქ, საფეხბურთო მოედნის გვერდით ზოგადსაგანმანათლებლო სკოლისათვის საძირკვლის ჩაყრას აპირებენ.

უმკაცრეს დისციპლინაზე და მუდმივი კონტროლის შეგრძნებაზე მეტად, იქ მყოფი ადამიანების საერთო განწყობამ დამრთგუნა. ვერც ერთ თანატოლში იმედის უმცირესი ნასახიც კი ვერ აღმოვაჩინე. თითქოს, არც ერთს არ სჯეროდა, რომ ციხის დატოვების შემდეგ სრულყოფილად ცხოვრებასა და დამნაშავის, მარგინალის იარლიყის მოცილებას შეძლებდა. 

ავჭალის კოლონიაში ყოფნის ერთი საათის განმავლობაში ირგვლივ სიჩუმე იყო გამეფებული. პატიმრებთან კომუნიკაციის დამყარების ყოველი მცდელობა ორივე მხრიდან ძალიან დიდ ძალისხმევას მოითხოვდა. მომეჩვენა, რომ სვირინგებით (ჭარბობდა სვასტიკის გამოსახულება) აჭრელებული ბავშვები ყველაზე და ყველაფერზე გაბრაზებულები იყვნენ.

ალბათ, ეს იმ სტრატეგიის შედეგია, რომლის მიხედვითაც სასჯელაღსრულების სისტემა მხოლოდ დამნაშავის დასჯაზე, დაჩაგვრაზე იყო ორიენტირებული და ფაქტობრივად, არ შეიცავდა ზრუნვის არც ერთ უმცირეს ელემენტსაც კი. მგონი, ამგვარი შეხვედრებით რაღაცის შეცვლას ცდილობენ.

სად უნდა ვეძებოთ გამოსავალი? როგორ ვაგრძნობინოთ ამ ადამიანებს, რომ მათ თავისუფლების ახალი შანსის მოპოვება შეუძლიათ?

ჩემს შეკითხვებზე პასუხს ჩვენთვის კარგად ნაცნობ სლოგანში მივაკვლიე „განათლება – თავისუფლებაა”. მათი საზოგადოებაში დაბრუნებისათვის მომზადება მხოლოდ კოლონიის ყველაზე პრესტიჟულ ნაწილად ქცეულ, ჰუმანურ ღირებულებებზე დაფუძნებულ სკოლას, მის მდიდარ ბიბლიოთეკასა და ათასში ერთხელ მაინც მათთან უმცირესი დროით აღმოჩენილ სტუმრებს (და რა სტუმართა თანამგზავრებს) შეუძლიათ. 

დარწმუნებული ვარ, რომ ცოდნის გაზიარება ზრუნვის საუკეთესო საშუალებაა.

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი