საიდან აღარ წამოვსულვარ – ფიქრის და განსჯის შემდეგ, ჭკვიანური გადაწყვეტილებით, ან დაუფიქრებლადაც, ან იღბალს მინდობილი. როგორ აღარ წამოვსულვარ – ამაყი, აჟიტირებული ან სევდიანი. უფრო მეტიც, არ მინდოდა წამოსვლა და მაინც წამოვსულვარ. მაგრამ ეს სხვა ვნებაა და სხვა დროს. ახლა ერთ წამოსვლაზე უნდა მოვყვე.
ჩემს ცხოვრებაშიც დადგა დრო და პირდაპირ განათლების პოლიტიკის კეთების ეპიცენტრში ამოვყავი თავი. შეხვედრიდან – შეხვედრაზე, ჭკვიანი და დილეტანტი ადამიანები მსჯელობდნენ საჯარო განათლების პროცედურებზე. “არა, ასე არ შეიძლება, შედეგს არ მოგვცემს,” “ხომ ვხედავთ, რომ ასე არ მუშაობს, ახლა ისე ვცადოთ.” “ასე თუ ვიზამთ, ამდენ მოსწავლეზე მოვახდენთ გავლენას.” “ათი (თხუთმეტი, ოცი) წლის წინ ამ ნაბიჯს ეს შედეგი მოჰყვა, ახლა ეს ცვლადებია შეცვლილი და შედეგი ამგვარად შეიცვლება.” მეც იქვე ვიყავი ჩემი პატარა დავალებებით და დიდი შთაბეჭდილებებით. რა მაგარია, ზიხარ ოთახში, ელაპარაკები სხვებს და გაქვს განცდა, რომ ადამიანების ცხოვრებაზე გავლენას ახდენ, თან მთელ ქვეყანაში!
როცა ვინმე მეუბნება, პოლიტიკა არ მაინტერესებსო, მეცინება. კი ბატონო, ნუ გაინტერესებს. ჰოდა, შენ მაგივრად მე ვიჯდები იმ ოთახში და მე ვუყურებ, როგორ ნელ-ნელა, ხან მეცნიერული საფუძვლებით და ხან ცდის და შეცდომის მეთოდით, იცვლება თქვენი ცხოვრება. მაგრამ ეს სხვა თემაა, სხვა დროს სათქმელი. აქ იმის სათქმელად მოვედი, რამ წამომიყვანა იქიდან, საიდანაც, როგორც წესი, არ ბრუნდებიან თავის ნებით.
წარმატებული საჯარო სამსახური ორი ასპექტით ფასდება. პოლიტიკური დაკვეთა, რომელსაც ასრულებ და პირადი დამოკიდებულება. პოლიტიკურ დაკვეთას შენ ვერ აკონტროლებ. ხანდახან შეიძლება თავი ურტყა კედელს და არაფერი გამოვიდეს. წარმატებული პირადი დამოკიდებულება კი ამგვარია: სულ უნდა გახსოვდეს, რომ მათ ზემოთ კი არა, მათთვის მუშაობ. იქნებიან ესენი მასწავლებლები, ექიმები, ფერმერები თუ სხვა. მათი უფროსი კი არ ხარ, ისინი არიან შენი დამკვეთები. გქირაობენ რომ მათი ცხოვრება გახადო უკეთესი. ისინი სულ უნდა გახსოვდეს იმიტომ რომ, როგორც წესი, თვითონ ბევრი რამ ავიწყდებათ და არ ახსოვთ. თვითონ უფროსებს და დავალების მიმცემს ეძებენ ხშირად, მაგრამ როგორც კი ასეთი გახდები, იქ მთავრდება ყველა იმ საქმის ფასი, რასაც აკეთებ.
ფეისბუქის ეპოქაში ადვილია პირადი დამოკიდებულების კონტროლი. ყველას შეუძლია გიპოვოს და შეკითხვებით აგავსოს .შენც ყველას უნდა გასცე პასუხი. თუ რომელიმე კითხვაზე პასუხი არ გაქვს, გეფიქრება, რომ რაღაცას არასწორად აკეთებ. მე მქონდა პასუხები და მიხაროდა. ყველა ჩემს გადაწყვეტილებაზე არგუმენტი მქონდა და მასწავლებლებსაც ესმოდათ. ასეთი ბედნიერი ვიქნებოდი, რომ არა რეპლიკა, რომელიც პერიოდულად მესმოდა: “გენაცვალე, წიგნში რაც წერია ჩვენც ვიცით, შედი და გაკვეთილი ჩაატარე მაგ მეთოდებით, თუ მაგარი ხარ.”
ერთია, როცა პოლიტიკურ დაკვეთაზე არ გაქვს გავლენა და ეს გაწუხებს და მეორეა, როცა პირადი პრინციპების იგნორირება გიწევს. მიდი და გაეცი მაშინ პასუხი. “შედი და გაკვეთილი ჩაატარე… შედი და გაკვეთილი ჩაატარე…”
ჰოდა, მეც შევედი ჩემი სამსახურის დირექტორთან და ვუთხარი, რომ სამსახურიდან მივდიოდი. სხვაგან არა, სკოლაში მივდიოდი. “მთლიან განაკვეთზე ნუ წახვალო” – რაღაცნაირად არ გამწირა ამ სირთულისთვის, ხმაში ეტყობოდა. ჰოდა, თუ რამის ეჭვი მქონდა და რამის მეშინოდა, აქ გადაწყდა: დიახ, სკოლაში – მთლიან განაკვეთზე!
ვერ გეტყვით, მიხაროდა თუ უფრო ვნერვიულობდი, მაგრამ მიწაზე ფეხი არ დამიდგამს პირველ დღეს. “დასწავლის უნარის დარღვევა…” “ქართულის გაკვეთილი…” “მათემატიკის გაკვეთილი…” “სიმბოლოების აღქმა უჭირს…” “აუტიზმის სპექტრი…” “სიმბოლოები უყვარს…” “კომუნიკაციის სირთულე…” “ოჯახური გარემოდან გამოწვეული მაღალი შფოთვა…” “პირველკლასელის შეფასება…” ფრაგმენტულად მესმოდა სიტყვები, რაზეც დიდი ამბით ვარიგებდი ყველას და ვხვდებოდი, რომ იქ და იმ წამს ყველა წიგნი და გზამკვლევი გვერდზე უნდა გადამედო და “შევსულიყავი და გაკვეთილი ჩამეტარებინა, თუ მაგარი ვიყავი.”
