პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

დეკემბრის წერილი

რაღაცნაირი დღეები იყო, უცნაური, მღელვარებითა და კითხვებით სავსე. ასეა ყოველთვის, როცა წლის ბოლო ახლოვდება – თითქოს დრო ყველაფერს, მოსასწრებსა და საჩქაროს, თავზე გაყრის.
ჯერ იყო და, ამერიკაში თავისი პატარა მოსწავლეები ბავშვების მკვლელი მანიაკის ხელით სიკვდილს გადაარჩინა ცისფერ და ნათელთვალება ულამაზესმა გოგომ, 27 წლის ვიქტორია სოტომ. ათას რამეს წერდა ხალხი… ყველაზე იდეალისტები მშვენიერს უწოდებდნენ ასეთ სიკვდილს. მე კი ვფიქრობდი ვიქტორიას შეყვარებულზე, მის გეგმებზე, გაუჩენელ შვილზე, დაუწერელ წერილებზე და რა ვიცი, რაზე აღარ…

მერე იმ სკოლის ახალგაზრდა მასწავლებელს შევხვდი, რომელშიც მე ვასწავლიდი. მითხრა, რომ ვახსოვარ ჩემს მოსწავლეებს (ამის გაგონებისას გავწითლდი, ჩემი მაშინდელი თავი გავიხსენე, ემოციური თინეიჯერივით როცა ვიქცეოდი), მითხრა, რომ სკოლაში ბევრი რამ შეიცვალა, რომ სკოლა გაიზარდა და უფრო საინტერესოც გახდა.

ვუყურებდი ამ გოგოს, რომელიც ძალიან მგავდა მე – მაშინდელს. თავის მოსწავლეებზე მიყვებოდა დიდი სიყვარულით; მიყვებოდა, როგორ ცდილობდა შეეცვალა მათთვის უფროსების მიერ ჩანერგილი სტერეოტიპები, შეეყვარებინა ადამიანი, განურჩევლად რელიგიური თუ ეთნიკური კუთვნილებისა; მიყვებოდა, რომ ზოგჯერ გამოსდიოდა ეს, ზოგჯერ – არა. კარგი შეხვედრა იყო, ბევრი რამით ჭკუის მასწავლებელი ჩემთვის. რაც მთავარია, უკანასკნელი წლების განმავლობაში პირველად ვკითხე თავს: ხომ არ მინდა სკოლაში დაბრუნება?
საღამოს ნინოს ფეისბუქზე შევედი, ნინოს გვერდიდან თამუნასთან გადავედი. სულ მაინტერესებს მათი ამბები, ორივე ჩემი მეგობარია და ჯავახეთის არაქართული სკოლის მოსწავლეებს ქართულს ასწავლის. ვგიჟდები მათი ფოტოების თვალიერებაზე. ლამაზ-ლამაზი ჯავახეთელი გოგო-ბიჭები, მხიარულები, ჯავახური ყინვით ცხვირაწითლებულები, “მასწავლებელი-ჯან”, – ეძახიან ნინოს, ყველაზე სათნო და კეთილ გოგოს დედამიწის ზურგზე, და თამუნას – ყველაზე შემოქმედებითსა და მხიარულს.
“თამუნაჯან, მიგეშთას, თოღმენა, ლავ ახჩიკ, ვარაც ბაცლა ახჩიკ!” – “დარჩი ჩვენს სოფელში, ნუ წახვალ, კარგი გოგო ხარ, მართალია, ქართველი, მაგრამ მაინც კარგიო”, – მეუბნება ჩემი სკოლის დირექტორი. გაკვირვებულმა შევხედე და მივხვდი, რომ მეხუმრა – ეღიმებოდა…” – ამას თამუნა ამბობს.
“მასწავლებელი-ჯან, მუსიკა ჩართვა? (მასწავლებელო, მუსიკას ჩაგვირთავთ?)
– ზღაპარი წავიკითხოთ და მერე ჩაგირთავთ.
– უხ! ჯან!
და სულ ოხვრა-ხვნეშით “გადავაბულბულეთ” “კომბლე”, – ამას ნინოსთან ვკითხულობ.
“მე ვსიარულებ, შენ სიარულებ, ის სიარულებს”, – ასე იწყება ქართული ზმნის სირთულეებითან ჭიდილი მის კლასში.
ვუყურებ მათი მოსწავლეების ფოტოებს და მახსენდება, როგორ მიყვებოდა ზაზა, ჩემი ქმარი, თანაკლასელზე, რომელიც არც გარეგნობით და არც ჭკუით არავისზე ნაკლები არ იყო, მაგრამ, რაკი მისი გვარი არც ერთი ცნობილი ქართული დაბოლოებით არ მთავრდებოდა, კლასმა ისე აითვალწუნა და მოიძულა, ისე დააკომპლექსა და დააშინა, რომ არც სწავლა გაუგრძელებია, არც პროფესია შეუძენია, – დაეკარგა თავის ქვეყანას, სადაც თითქოს ყველა თანასწორია მანამდე, სანამ სტერეოტიპებს არაფერი ემუქრება და სომეხი მხოლოდ მეწაღეა, ქურთი – მხოლოდ მეეზოვე და აზერბაიჯანელი – მხოლოდ მემწვანილე.
ძალიან გაუჭირდებათ ნინოს და თამუნას მოსწავლეებს, ისევე როგორც სხვა არაქართული თუ ქართული სკოლების არაქართველ ბავშვებს, ამ სტერეოტიპებთან ბრძოლა.
ძალიან უჭირთ ჩემს მეგობრებსაც – არა მხოლოდ მკაცრი ჯავახეთური კლიმატის გაძლება, არამედ იმ ყინულის ლღობაც, რომელიც უფრო სქელია, ვიდრე ფარავანს აკრავს შუა დეკემბერში.
თუმცა მე სიყვარულის ძალით მინის გალღობისაც კი მჯერა, არათუ მასზე აკრული ყინულისა და ჭირხლის.

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი