ზღაპრის ბოლოს შესახებ

აბა როგორია, თვალებგაფართოებულ პაწაწინა ადამიანებს ზღაპრებს უკითხავდე და უცებ, გზას ასეთი ტექსტები შემოგეჩეხოს:

ან ასეთი:

ან თუნდაც ასეთი:

„დაიძინა გაუცინარი ხელმწიფის შვილმა. გავიდა ცოტა ხანი და გამოჩნდა ღორიც; ილესავდა კბილებს და ქაფსა ჰყრიდა. ქალმა ვაჟს შესძახა, შემოჰკრა სილაც, მაგრამ ტყუილად! ტირის ქალი, ტირის, დედამიწა იწვება მისი ცოდვით. უცებ ქალის ცრემლი დაეცა ვაჟს და ცხრა პირი კანი ასძვრა. წამოხტა ვაჟი, მოავლო მშვილდ-ისარს ხელი და ესროლა ღორს, ესროლა და ერთს გვერდში ნაკრავი მეორე გვერდში გაჩნდა. წაიქცა ღორი და დალია მაშინვე სული. მოსჭრა სასწრაფოდ თავი, გაჩეხა და ამოიღო იქიდან ყუთი” .. .

გასაკვირი არ არის, რომ სულ პატარა მკითხველებს ქართული ფოლკლორის რთული და მდიდარი სიმბოლიკა პირდაპირ ესმით, შესაბამისად, ცოტათი აშინებთ თაგვისა და პატარა ბიჭის გარიგება ამ უკანასკნელის ლეშის ჭამაზე, ფასკუნჯის დასანაყრებლად  გამოჭრილი საკუთარი ხორცი,  მდუღარე წყალში მოხარშული მოტყუებული ხელმწიფე, საკუთარი ხელით ასო-ასოდ აქნილი მეგობარი ცხენი და განსაკუთრებით ეს – დედა ჩიტის მიერ შვილების გამეტება საკუთარი თავის გადასარჩენად – ამ ზღაპრის მორალი მათთვის განსაკუთრებით გაუგებარია და ამ წარმოდგენას ვერ აქარწყლებს ზღაპრის ფინალში  მონადირის მიერ მელიის მუცლიდან ამოყვანილი გადარჩენილი ბარტყები.

მათი შიში გასაგებია – თურმე ყველაზე დიდ ავტორიტეტს, დედასაც კი არ შეუძლია, თავისი ბარტყები მოსალოდნელი განსაცდელისგან იხსნას.

ამას წინათ, როცა ჩემს კარადას ვალაგებდი და პირველკლასელებისთვის გადაკეთებულ ჩიტისა და მელიას ისტორიას წავაწყდი, კიდევ ერთხელ მივხვდი – მშობელმა, მასწავლებელმა და მთელმა საზოგადოებამ ყველანაირად უნდა დაიცვან ბავშვი ნებისმიერი სახის ფიზიკური თუ გონებრივი ძალადობისგან, ოჯახში იქნება ეს, სკოლაში, ქუჩაში თუ ეზოში.