თეა თოფურიას „გასაღვიძებელი ზღაპრები“

ზაზა მათემატიკოსია, სულ სხვადასხვაგვარი გემოვნება გვაქვს, მას – საშინელებათა ჟანრის ფილმები მოსწონს, მე – მელოდრამები მირჩევნია, მას – სამეცნიერო ფანტასტიკა უყვარს, მე – ბიოგრაფიული რომანები, მისთვის ქართული პოეზია გალაკტიონ ტაბიძით მთავრდება, ჩემთვის პირიქით, გალაკტიონ ტაბიძის შემდეგ იწყება. მას დაბალი გოგოები მოსწონს, მე მაღალი ბიჭები.

ერთადერთი, რაც ორივეს ერთნაირად მოგწონს – ჩვენი ბავშვობის წიგნები და მულტფილმებია.

როცა დავსხდებით და ლინდგრენსა თუ ეკზიუპერიზე საუბარს ვიწყებთ და „ ბემბისა” თუ „ ნისლში მობოდიალე ზღარბის ისტორიებს ვუყურებთ, ისეთი შეხმატკბილებულები ვხდებით, ჩვენს ყურებას არაფერი ჯობია.

ხოდა, მოკლედ, ერთი პატარა ეჭვიანობის ამბავზე მინდა მოგიყვეთ.

ყველაფერი იმით დაიწყო, რომ წიგნის ფესტივალზე თეა თოფურიას „ გასაღვიძებელი ზღაპრები” ვიყიდე. ზაზასთვის არა, გიოსთვის, ჩემი პატარა შვილისთვის, ყდაზე დავაწერე “გიოს წიგნები” და შინ მოსულმა თაროზე შემოვდე, ლამაზი წიგნი იყო, წითელყდიანი, თვალში რომ მოგხვდება , ეგეთი.

ზაზა ჩვეულებრივად, საღამოს 9 საათისთვის დაბრუნდა სახლში, ივახშმა, ცოტა ხანს გიოსთან ითამაშა და . . . მერე უბრალოდ დავკარგე.

ბიბლიოთეკაში შესულმა თაროზე შემოდებული წითელი წიგნი დაინახა, ჩამოიღო და კითხვა დაიწყო.

შევიდოდი ოთახში – გავუვლიდი, გამოვუვლიდი, ის კი ზედაც არ მიყურებდა, კითხულობდა „ გასაღვიძებელ ზღაპრებს” და კვდებოდა სიცილით, ისე, ბავშვივით იცინოდა.

მერე გიო შევუშვი, გიომ თავისი პატარა ბურთი ესროლა, მერე მანქანა გაუგორა, მერე მუსიკალური სათამაშო აახმაურა – არანაირი შედეგი, ზის ეს ჩვენი ზაზა, კითხულობს „ გასაღვიძებელ ზღაპრებს” და იცინის.

ჯერ სამზარეულოში ფოლგაში გახვეული ხორცის შეწვა დავიწყე – იქნებ სუნმა შეაწუხოს და გამოვიტყუო – მეთქი, მერე კექსიც შევაგდე აირღუმელში, ბევრი ვანილით- არანაირი შედეგი, თქვენც არ მომიკვდეთ, ზის ეს ჩვენი ზაზა, კითხულობს და კვდება სიცილით.

გიო დავაძინე, მეორე დღის სადილი მოვამზადე, ტელევიზორი ავახმაურე, ჭურჭელი დავრეცხე, ავეჯი გადავაადგილ-გადმოვაადგილე. მაინც ვერაფერი, ზედაც არ მიყურებს. დავწექი და დავიძინე.

მეორე დღეს მკითხა – ეს გოგო ნამდვილად არსებობს, ასეთი რამეები თავში როგორ მოსდისო?

არსებობს მეთქი – ვუპასუხე, ისევე, როგორც მაგნიტური ღრუბლები, ქვეყანა, სახელად პ, სიზმრის ცხვრები, რომლებიც, როცა შეყვარებული ხარ, თაფლს იწველებიან, თოვლისა თუ ფერადი მთების ქვეყნები და კიდევ ბევრი, ძალიან ბევრი სიმართლე:

„ მართას დამ ზღაპარი დაასრულა და ერთ ჟურნალში დაბეჭდა. მეორე დღეს ის ყვირილმა და აურზაურმა გამოაღვიძა. სახლის წინ მშობლები შეკრებილიყვნენ. ხელში პლაკატები და გადახეული ჟურნალის ნაფლეთები ეჭირათ.

-რა მოხდა? – მართას და პიჟამის ამარა გამოვიდა აივანზე. ხალხი აზუზუნდა.

-რას შვრები? გვეგონა კარგი მწერალი იყავი. შენ კიდევ რაებს წერ? ბავშვები აგვიტირდნენ, ვეღარ დაგვიწყნარებია. ყველას ის გოგო ეცოდება. ვის გაუგია ასეთი პატარებისთვის სიმართლის მოყოლა. მეზღაპრე ხარ თუ ჟურნალისტი? ახლავე შეცვალე დასასრული!

– – არაფერსაც არ შევცვლი, – გადმოსძახა მართას დამ აივნიდამ.

-რამე მოიგონე!

-არაფერსაც არ მოვიგონებ! – მართას და ისევ ლოგინში ჩაწვა.”

ეს ის მართას დაა, მთელი ღამე ქრისტე ღმერთის მონაყოლ ამბებს რომ ისმენდა.