პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

შობის გახსენება

როცა შობაზე ვფიქრობ, უპირველს ყოვლისა ბაგაში ჩაწოლილი პატარა იესო კი არა, ბებია მახსენდება და ვხედავ, რბილი ხელებით როგორ ზელს ცომს საშობაო ღვეზლისთვის. მერე საკუთარ თავსაც წარმოვიდგენ, გამხდარსა და აწურულს, და როგორ მივუყვები ქუჩას დედაჩემის გრძელი ქოლგით, რომელსაც ქოხს ვუწოდებ, რადგან საჭიროების შემთხვევაში კიდევ სამ-ოთხ ჩემნაირს შეიფარებს. რა თქმა უნდა, ჩემს პატარა ქალაქში წვიმს, მე ჭრელი ბოტები მაცვია და წყალი კოჭებამდე მწვდება. ვინც ამგვარ ამინდში სიარულს შეჩვეული არაა, ალბათ, გაუჭირდება კიდეც, მაგრამ მე სიამოვნებით მივტოპავ წყალში და ოდნავადაც არ მაღელვებს, რომ „ცა ფეხად ჩამოდის“, „კოკისპირულად წვიმს“ თუ წვიმისგან „თვალთან თითს ვერ მიიტან“.

უნდა ვაღიარო, თბილი სახლიდან წვიმაში სახეტიალოდ ტყუილად არ გამოვსულვარ. საქმე ისაა, რომ შობის წინა, ანუ მარხვის ბოლო დღეა და გადავწყვიტე, როგორც ჭეშმარიტ ქრისტიანს შეეფერება, მხოლოდ პურითა და წყლით ვისაზრდოო და მთელი დღე რუდუნებაში გავატარო. მაგრამ საყოფაცხოვრებო საკითხებმა არაერთხელ მომაცდინა. თანაც უკვე მეოთხედ ვარ გამოსული პურის საყიდლად. რაკი ქართულმა ბატონმა ვერ დამანაყრა, ვცადე ქართული შოთის პურიც, შემდეგ უკვე სომხური ლავაში, ახლა კი ლამის ქალაქის ბოლოში ჩავიდე თურქული პურის საყიდლად. რატომღაც იმედი მაქვს, რომ ნაციონალური მრავალფეროვნება დამეხმარება დღის მილევაში. წინასწარ რომ მცოდნოდა ეს დღე როგორ დასრულდებოდა, ანუ როგორ მაიძულებდა ჩემი ხეტიალითა და სამზარეულოში არაერთხელ შეჭრით თავმობეზრებული დედა შემწვარი კარტოფილის ჭამას, ალბათ, თავს არც შევიწუხებდი და მხოლოდ რუდუნებას ავირჩევდი.

შობის ღამეს ტრადიციულად მთელი ოჯახი ეკლესიაში მივდივართ და წირვას ვესწრებით. არა მხოლოდ ჩვენ, მთელი პატარა ქალაქი იქითკენ მიემართება. სიბნელეში, ქალაქის მთავარი ტაძრისკენ მიმავალ ყველა ვიწრო ქუჩაზე ისმის მწყობრი ნაბიჯების ხმა და მხიარული საუბრები. ამიტომ, შეიძლება ითქვას, შობის ღამე საუკეთესო დროა შეხვედრებისთვის, მიუხედავად იმისა, რომ შეხვედრას აქ არავინ ნიშნავს. აქ აუცილებლად ნახავ ახლო მეგობარს, საყვარელ მასწავლებელს, ძველ მეზობელს, ბიძაშვილის შეყვარებულს, უცნობ თაყვანისმცემელს, ცეკვის მეწყვილესა და პოტენციურ მეწყვილეს, ასაკოვან ნათესავს, რომელსაც ვერ იცნობ, მაგრამ თავად გიცნობს, სკოლის დარაჯს, სკოლის ყველაზე პოპულარულ და არაპოპულარულ ბიჭებს, ქალაქის რჩეულ საზოგადოებას და მოწყალების მთხოვნელთა მთელ არმიას. საერთო სიხარული გვიპყრობს, ამიტომ არაფრად მიგვაჩნია ხალხით გაძეძგილი ტაძრის ეზო, სავსე ტაძარი, საიდანაც ერთიმეორის მიყოლებით გამოყავთ ჰაერის უკმარისობისგან გულწასული ქალები, არც ხანგრძლივი წირვა გვაშინებს და არც სვეტებზე თავმიდებულებს თუ მუხლებზე დამხობილებს ჩაძინება.

– სირცხვილია, ბიჭო! – ვაფხიზლებ ჩემს ძმას. ისიც დგება და გაბრუებული გადის უკანა ეზოში, სადაც უფრო სიხალვათეა და ბავშვები შესაწირად მიყვანილ ცხვრებს დააჭენებენ. მე კი საყვარელ გალობას ველოდები. მთელი წირვა ოცნებაში რომ გავატარო და ერთი სიტყვაც ვერ გავიგონო, იმ გალობას მაინც არ გამოვტოვებ. რაღაცნაირად მაბრუებს და გუგებს ცრემლებით მივსებს. მაგრამ როგორც კი დასრულდება, თავს უფლებას ვაძლევ, მეგობარს მივუბრუნდე და დავინტერესდე, რის ჩაცმას აპირებს ზეგინდელ დაბადების დღის წვეულებაზე.

წირვა მთავრდება, ყველა ერთმანეთს ულოცავს, სანთლებს ანთებს, საშობაო ღვეზლებს გვირიგებენ, მე და ჩემი ძმა სახლისკენ მივკუნტრუშებთ. პატარა, ახალშობილი ქრისტე, მის წინ დაჩოქილი მოგვები და კაშკაშა ვარსკვლავი ისევ არავის ახსოვს.

დილაა, დიდხანს და მშვიდად მძინავს. როცა ვიღვიძებ, ფანჯრიდან უცნაური სითეთრე მჭრის თვალს, გავიხედავ და მოუთოვია. არადა ჩვენთან ისე იშვიათად თოვს, დაახლოებით ოთხ წელიწადში ერთხელ. გადათეთრებულა ჩვენი მშვიდი ქუჩა და მოცოცავენ სქელი ფანტელები. ვერ მომატყუებს, ვიცი, ამ თოვლის ქვეშ წყალია და როგორც კი ფეხს დააბიჯებ, მაშინვე აჭყაპუნდება. თვალს მაინც უხარია. სურნელს მისაღები ოთახისკენ მივყვები. თბილა, მაგიდაზე სანთელ ჩარჭობილ მთვარის ფორმის საშობაო ღვეზლებს ოხშივარი ასდის. სამზარეულოდან შერეული ხმები ისმის, ტელევიზორში ვიღაც მღერის „ოცდახუთსა დეკემბერსაო“. ამ აკვიატებულ სიხარულის შეგრძნებას ვერაფერს ვუხერხებ, არადა ვიცი, არც თოვლია მიზეზი და არც ბებიას ღვეზლები…იქნებ, პატარა იესო?

 

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი