ზუსტად არ მახსოვს, პირველად სად და როდის წავიკითხე ეს ლექსი:
„ ჩემს ტოლებს
მერე ძალიან მომინდა, რამე გამეგო ამ ავტორის შესახებ, მენახა ფოტო, წამეკითხა მისი სხვა ლექსები. ვეძებე, ვეძებე – ბევრი არაფერი, გადმოცემები და ლეგენდები- რომ პაოლო იაშვილი უყვარდა, უნივერსიტეტიდან მეტისმეტად გაბედული ლექსების გამო გარიცხეს, რომ როცა პაოლომ მიატოვა, ლექსი აღარ დაუწერია.
ამეკვიატა ეს ქალი, ვერაფრით მოვიშორე და ამას წინათ, მასზე ცოტა მეტი ინფორმაციის მოსაძებნად ლიტერატურული განძის მცველს – ლიტერატურის მუზეუმს მივაკითხე- ყველაფერი მაინტერესებდა – ფოტოები, დღიურები, ჩანაწერები…
სხვისი დღიურების კითხვა ყოველთვის ურთიერთგამომრიცხავ გრძნობებთან არის დაკავშირებული – თან თითქოს გრცხვენია, ისე ახლოს მიდიხარ ადამიანის ყველაზე საიდუმლო და პირად ამბებთან, ამავე დროს კი ძალიან გაინტერესებს.
ამ ჩანაწერებიდან მარტოსული, გულგატეხილი, მოწყენილი ქალი მესაუბრებოდა, რომელიც, მიუხედავად იმისა, რომ უნივერსიტეტის პროფესორი და ძალიან კარგი პოეტი იყო, ცხოვრებას ვერაფრით უმკლავდებოდა, რაღა ცხოვრება – საკუთარი ძაღლიც კი აშინებდა.
სამწუხაროა, რომ დრომ, საბჭოთა კულტურის თავისებურებამ თუ ზოგადად, გაბედული და ცოტა ეპატაჟური ქალებისადმი საზოგადოების დამოკიდებულებამ, მკითხველისათვის თითქმის უცნობად დატოვა ეს შესანიშნავი პოეტი, ძალიან განათლებული და კულტურული პიროვნება, ვინც დასავლეთ ევროპისა თუ ძველბერძნული ლიტერატურის გარდა, პედაგოგიურ და ბავშვთა ფსიქოლოგიაზეც კითხულობდა ლექციებს და ნარკვევებს წერდა, ვისი პოეტური ენა და მხატვრული ოსტატობა ნამდვილად არ ჩამოუვარდებოდა, ( თუ არ აღმატებოდა) მისი მრავალი თანამედროვე პოეტის პოეტურ ხმას.
P.S.
” აღარ აინტერესებთ ჩემი ამბავი ზოგიერთებს, რომელთაც მე ვუთხარი, რომ სურათებს გადავცემ ფიროსმანის მუზეუმს გამოფენის შემდეგ, წიგნებს – უნივერსიტეტს, ბინას – სახელმწიფოს. ამის შემდეგ არავინ გამოჩენილა” . . .