„დიალოგი საყვარელ საბავშვო მწერალთან“

საბავშვო ლიტერატურული კონკურსის „ოქროს ბუმბულის“ პარალელურად ესეების ქვეკონკურსი ტარდება, სადაც მონაწილეობას უფროსკლასელები იღებენ. ყოველ კვირას ცხადდება ესეს ახალი თემატიკა და მოსწავლეები თავიანთ აზრებს გვიზიარებენ წიგნისა და ლიტერატურის შესახებ.

ბოლო საკონკურსო კვირის თემა „დიალოგი საყვარელ საბავშვო მწერალთან“ იყო. მრავალ საინტერესო ესეს შორის ჟიურიმ ანა თვარაძის ტექსტი გამოარჩია, რომელიც კონკურსის მეექვსე კვირის გამარჯვებული გახდა.

გთავაზობთ გამარჯვებულ ნაშრომს.

ავტორი ანა თვარაძე

სკოლა-ლიცეუმი NK, X კლასი

„დიალოგი საყვარელ საბავშვო მწერალთან“

არ მეგონა თუ ეს დღე როდესმე დადგებოდა და არც ვიცი, რას ველი მისგან!

უნდა შევხვდე ერთ ძალიან პატივსაცემ პიროვნებას, შეიძლება ითქვას, ადამიანს, რომელიც დიდი პოპულარობით სარგებლობს. თქვენ შეიძლება იფიქროთ, რომ ის მომღერალი ან მსახიობია, ან თუნდაც ტელეწამყვანი ან მოცეკვავე. ან ტელევიზორში ყოველდღე მოჰკრავთ თვალს და მისი ძირითადი მიზანი ხალხის გართობა და გამხიარულებაა. ან თავისი კარგი გაგებით სულისშემძვრელი ხმით იპყრობს გულებს, ან კიდევ თავისი ულევი შესაძლებლობებით, თავისი წარმოუდგენელი ნიჭით, არტისტულობითა და აღმაფრთოვანებელი ენერგიით ტელეეკრანთან მყოფებზე სასწაულებრივად მოქმედებს! ფრთებს ასხამს მათ და წამიერად უცხო სამყაროში გადაისვრის! სამყაროში, სადაც ასე ვთქვათ, გადარჩენის ერთადერთი შანსი ემოციების მაქსიმალურად ამოფრქვევაა, უნდა იტირო, უნდა იცინო და იქაც კი არ უნდა დაგავიწყდეს, რომ ცხოვრებით დატკბე!

ყველაფერი შეიძლება მოგივიდეთ აზრად… პასუხი მარტივია – ის ჩვეულებრივი ადამიანია, თუმცა გრძნობებისა და ემოციების ფუძემდებელი!

ის მწერალია!

რა აზრები გეუფლებათ, როცა ეს კონკრეტული პროფესია გესმით?

შეიძლება თქვენი ბავშვობა გახსენდებათ, პირველად წიგნის სამყაროს რომ გაეცანით. პირველი ლექსები და ზღაპრები რომ წაიკითხეთ და შეიყვარეთ! აქედან გამომდინარე, ვსვამ კითხვას: ვინ დაგიმკვიდრათ სულსა და გულში წიგნის კითხვის სიყვარული?

რასაკვირველია ყველა ერთმანეთისგან განსხვავებულ პასუხს გამცემს, ასევე მინდა აღვნიშნო, რომ ბევრს დღესაც ვერ გაუგია სამწუხაროდ წიგნების კითხვის, ამ საოცრების გემო!

ეს 21- ე საუკუნის უდიდესი პრობლემაა. არ დავმალავ, მეც შევდიოდი ამ კატეგორიაში… რა თქმა უნდა, ახლა მცხვენია, მაგრამ ს გვიან, ვიდრე არასდროს! სულ რაღაც 3-4 წლის წინ მე პირველად გავეცანი ნაწარმოებს, რომელმაც შეიძლება ითქვას მთელი ჩემი ცხოვრება თავდაყირა დააყენა!

კარგი წიგნები თავისი უნიკალური სიუჟეტებითა და პერსონაჟებით, რომლებიც შესანიშნავი წერის მანერითა და ულევი ფანტაზიით გამოირჩევიან, სულ არსებობდნენ… მაგრამ მხოლოდ 12- 13 წლის ასაკში დავიპყარი ის მწვერვალი, რომელსაც წიგნის სიყვარული ჰქვია…

ჯეიმს დაშნერი – შესაძლოა მისი შემოქმედებისა და ხელოვნების შესახებ არაფერი გსმენიათ, შეიძლება ითქვას, რომ მას უზარმაზარი წვლილი მიუძღვის ჩემ ჩამოყალიბებაში…

ვინ არის ის? – უბრალოდ მწერალი! ვერც იმას ვიტყვი, რომ განსაკუთრებულია და სხვებისგან გამოირჩევა, მაგრამ დღემდე მისი წიგნები ჩემთვის ყველაზე საყვარელი და ტკბილია! ვინც არ უნდა მკითხოს, ვინ არის შენი საყვარელი მწერალი და ნაწარმოებიო, დაუფიქრებლად ვუპასუხებ – ჯეიმს დაშნერი, მისი ერთ-ერთი შედევრი კი „ლაბირინთში მორბენალია“.

დღეს სწორედ ის დღეა, როცა ამ სასწაულ ადამიანს უნდა შევხვდე. სამწუხაროდ მას ვიცნობ მხოლოდ, როგორც მორბენალი თომასის შემქმნელს… მინდა ის გავიცნო, როგორც ადამიანი და გავიგო, თუ რა გახდა ამ ნაწარმოების დაწერის მიზეზი!

დაუჯერებელია… ის საქართველოში ჩამოდის… ეს მართლაც სასწაულია! როგორც აღმოჩნდა მას ათასობით ფანი ჰყოლია თბილისში და რასაკვირველია, მეც მათ რიცხვში შევდივარ! არა, არა უფრო სწორად საპატიო ადგილს ვიკავებ და მართლაც უმთავრეს წევრად წარმოვადგენ ჩემ თავს…

ჯერ კიდევ ლოგინში ვიწექი და უამრავი კითხვებით მქონდა გონება გადავსებული!

საიდან დამეწყო ისიც არ ვიცოდი!

• ვინ არის თქვენი საყვარელი პერსონაჟი?
• რატომ გადარჩა ბოლოს მარტო თომასი და რატომ შესწირეს მისმა მეგობრებმა მას საკუთარი სიცოცხლე?
• ზოგადად რატომ იყო მათი ცხოვრება ასეთი სასტიკი?

სწორედ ეს ფიქრები და კითხვები მიტრიალებდა თავში, როცა უკვე მოწესრიგებული და ჩაცმული, საუზმეს შევექცეოდი… კიდევ ერთხელ გადავხედე ჩემი წიგნებით გადავსებულ საყვარელ თაროს, სადაც, რასაკვირველია, ლაბირინთში მორბენალიც იდო!

სულ ხუთი ნაწილი აქვს წიგნს. პირველი – ლაბირინთში მორბენალი, მეორე – ცეცხლით გამოცდა, მესამე – სიკვდილით განკურნება, მეოთხე – განადგურების ბრძანება, მეხუთე – ელვარების კოდი. ხუთივე ნაწილს დავტაცე ხელი, გამოვიღე საწერი მაგიდის უჯრიდან ერთი დიდი პარკი და ჩავაწყვე…

მორჩა, უკვე მზად ვიყავი საყვარელი მწერალთან შესახვედრად!

9 საათი იყო როცა გარეთ გავედი… ვხვდებოდი, რომ სულ რაღაც 1 საათი იყო დარჩენილი შეხვედრამდე…  მთელი გზა კითხვების ახალ გროვაში ვტრიალებდი.

– ბატონო დაშნერ, რატომ აირჩიეთ საქართველო? – ვფიქრობ თავად ქართველმა ფანებმა მოითხოვეს და სწორედ ამან განაპირობა მისი აქ ჩამოსვლა, მაშინ ამ კითხვას აღარ დავსვამ აზრი არ აქვს…

– ბატონო დაშნერ, რას ფიქრობთ საქართველოზე? – მაგრამ ვინ იცის, შეიძლება სულ ორი საათია, რაც ჩამოვიდა და დათვალიერება ვერ მოასწრებდა და…

როცა მივედი, შევამჩნიე, როგორ ამიჩქარდა გულისცემა, წამიერად ვერ მივხვდი სად ვიყავი და რა მინდოდა აქ, მეგონა სიზმარში ვიყავი…

ნაბიჯი გადავდგი თუ არა, მივხვდი რომ ძალიან მძიმე ტვირთი ავიკიდე და 5 დიდი წიგნის ჩადება ხელმოწერისთვის სულელური გადაწყვეტილება იყო…

სულ რაღაც ნახევარი საათიღა იყო დარჩენილი… შენობაში შევიხედე… არც შიგნით და არც გარეთ ვერავინ და ვერაფერი დავინახე…

თვალი ერთ უზარმაზარ დარბაზს მოვკარი, სადაც ასობით სკამი და მაგიდა იდგა. მივხვდი, სწორედ აქ უნდა გამეტარებინა ჩემი ცხოვრების 2 საათი… რა თქმა უნდა ძალიან ბედნიერი ვიყავი… სულმოუთქმელად ველოდი ბატონ დაშნერთან შეხვედრას…

წიგნებით სავსე პარკი ძირს დავდე და იქვე პატარა კიბეზე ჩამოვჯექი, ამოვიღე ტელეფონი და კიდევ ერთხელ შევედი იმ საიტზე, სადაც ფან-შეხვედრის შესახებ ეწერა, და რას ვხედავ  – 10-ზე კი არა, თურმე 12 საათზე იწყებოდა. საშინლად გავბრაზდი საკუთარ თავზე. ეს წიგნები მაინც არ მომეთრია, გონებაში ვუღრენდი და ვუყვიროდი საკუთარ თავს.

გარკვეული დროის შემდეგ ვხედავ ერთ მაღალ, ამერიკელ კაცს, რომელიც მოემართებოდა შენობისკენ. სიმაღლე დაახლოებით 190 სანტიმეტრს აღწევდა, ასაკი კი 35-40 წელი იქნებოდა. როცა უფრო მომიახლოვდა, შევამჩნიე, რომ ყურსასმენებით მუსიკას უსმენდა და თავისთვის მხიარულად მოაბიჯებდა… სახეს დავაკვირდი… სასწაულად მეცნო… სულ რამდენიმე წამი დამჭირდა იმის გასააზრებლად, რომ სულ რაღაც 3 მეტრის მანძილზე განუმეორებელი მწერალი ჯეიმს დაშნერი იდგა…

ის ყურადღებას არ მაქცევდა, ჩემგან უკვე ერთი მეტრის დაშორებით მოძრაობდა… მასთან მივედი… ვცდილობდი, უხეშად არ გამომსვლოდა.

• უკაცრავად, თქვენ ჯეიმს დაშნერი ბრძანდებით? – სწორედ ეს სიტყვები წარმოვთქვი, როდესაც საბოლოოდ ყურადღება მომაქცია და შემომხედა.

მიყურებს და პასუხს არ მცემს, მიღიმის… მერე ინგლისურად, გამართული ამერიკული აქცენტით მიპასუხა:

– ბოდიში, მაგრამ მე თქვენი არ მესმის! – ის იყო ყურსასმენი კვლავ უნდა მოემარჯვებინა და სვლა გაეგრძელებინა, რომ ჩემდა უნებურად ხმამაღლა ინგლისურად მივაძახე:

– მე თქვენი დიდი ფანი ვარ… – უკვე მისი ყურადღება ბოლომდე დავიპყარი, შემომხედა და თვალები გაუბრწყინდა.

– მართლა? შეიძლება ჩემი პირველი ფანის სახელი გავიგო, რომელსაც საქართველოში შევხვდი?

– რა თქმა უნდა! – სხარტად ვუპასუხე, – მე ანნა თვარაძე ვარ.

– სასიამოვნოა, როგორც უკვე იცით, მე ჯეიმს დაშნერი ვარ… – მართლა… მაინტერესებს, რომელია თქვენი საყვარელი წიგნი?

– ლაბირინთში მორბენალი! – თითქმის ყვირილით წარმოვთქვი მე.

– საყვარელი პერსონაჟი?

– ჰმმ, არ ვიცი ზუსტად, თომასი სავარაუდოდ ან მინჰო…

– კარგი…

– თქვენი რომელია?

– ჩემი? ჩემი შეიძლება გაგიკვირდეთ და ნიუტია! რა თქმა უნდა დიდი ხანი არ უცხოვრია და საკუთარი მეგობრის ხელით გამოესალმა სიცოცხლეს, მაგრამ ეს პერსონაჟი მართლაც ძალიან მიყვარდა… შეიძლება ითქვას, თავადაც განვიცადე მისი დასასრული.

– და რა გახდა ამ წიგნის დაწერის მიზეზი?

– საინტერესოა, რომ ყველა სწორედ ამას მეკითხება, და რა თქმა უნდა ყველასთვის ერთი პასუხი არსებობს… უბრალოდ მომინდა და დავწერე… არაფერი განსაკუთრებული აქ არ არის… მინდოდა რაიმე სასწაული სამყარო და საინტერესო პერსონაჟები შემექმნა და რეალურად აღმეწერა 21- ე საუკუნის პრობლემა – ხალხთან დამოკიდებულება. მინდა აღვნიშნო, რომ ეს არ არის ფანტასტიკა, ეს არის წიგნი, რომელიც ჩვენ დღევანდელ მწარე რეალობას აღწერს და არ გაგიკვირდეთ, აქ მომხდარი მოვლენებები ადრე თუ გვიან რეალობაში თუ განმეორდება…

მისი პასუხებით გაოგნებული დავრჩი.. არც ასეთ შეხვედრას ველოდი, არ მეგონა თუ პირისპირ დავლაპარაკებოდი და არც ასეთ გულწრფელ პასუხებს არ მოველოდი!.. უფრო შემიყვარდა, უკვე კომფორტულად ვგრძნობდი თავს, და ყველანაირი დაძაბულობა და სიმორცხვე დამეძლია თურმე…

– ერთი წამით დამელოდეთ, თუ შეიძლება! – თბილად და წყნარი ხმით ვუთხარი, წიგნების პარკისკენ წავედი, ავიღე და ნელი ნაბიჯებით თავდაჯერებულად გავემართე მწერლისკენ.

– შეგიძლიათ ხელი მოაწეროთ? – ვუთხარი და პარკი გავუწოდე.

– კი, რა თქმა უნდა! – პირველი რაც გააკეთა, პარკში ჩაგდებული ჩემი ტელეფონი მომაწოდა.

– აქ ნუ გიდევს, შეიძლება დაგეკარგოს!

პირველი ნაწილი ამოიღო და ხელი მოაწერა:

– ჩემს ერთ-ერთ ერთგულ მკითხველს ჯეიმს დაშნერისგან. მადლობელი ვარ, ჩემი წიგნებით რომ დაინტერესდი და წაიკითხე…

ყველა წიგნს დაახლოებით ასეთი წარწერა გაუკეთა. ამ დროს თვალს არ ვაცილებდი და ნელ-ნელა ვხვდებოდი, რომ ჩემ წინ სრულიად ჩვეულებრივი ადამიანი იდგა, რომელსაც თავისი საქმე უყვარდა და ადამიანებს დიდი სიყვარულითა და პატივისცემით ეპყრობოდა. ის თავს არ გრძნობდა გამორჩეულ და სასწაულ ადამიანად, მან იცოდა, რომ თავისი ფანებივით სრულიად ჩვეულებრივი წიგნებისა და წერის მოყვარული კაცი იყო…

კიდევ 5 თუ 10 წუთი ვისაუბრეთ… ბოლოს მითხრა, რომ სანამ შეხვედრაზე მივიდოდა, მანამდე უნდა მოესწრო ქართული ღირსშესანიშნაობების ნახვა…

– ძალიან დიდი მადლობა… თქვენ შეძელით და წიგნის კითხვა შემაყვარეთ….

ეს კონკურსის ბოლო კვირა იყო, ფინალურ შეჯიბრებაში ექვს ფინალისტს განსაკუთრებული დავალება მიეცემა, რომლის საშუალებითაც ესეების კონკურსის გამარჯვებულს გამოვავლენთ.

გამარჯვებულ ესეს მომავალ კვირაში იხილავთ.