სულ ვფიქრობდი, რომ ერთხელაც ამ ყველაფერზე უნდა დამეწერა, იმ ბავშვებისთვის უნდა მომეყოლა, რომელთაც ვასწავლიდი და იმათთვისაც, რომლებსაც მომავალში ვასწავლი …
„როცაპატარა ვიყავი” – ასე იწყება ბევრი ავტობიოგრაფიული რომანი, ცნობილი ადამიანის მემუარები, უფროსების ზღაპრებიც ასე იწყება და მათივე ჭკუის დარიგებებიც: „როცა პატარა ვიყავი, შენსავით სულ არ ვიქცეოდი, – პირიქით!”
ჰოდა,პატარა რომ ვიყავი, ძალიან ბევრიუფროსის საქციელი არ მომწონდა, ზოგჯერ დედაჩემისაც კი. ამ ყველაფერს სულ სხვაგვარად შევხედე, როცა ჯერ უფროსი, მერე კიდევდედა გავხდი. მაშინ მივხვდი, რომ მე პირადად მხოლოდ საკუთარ შეცდომებზე თუ ვისწავლი რამეს და თუ ვინმე ჩემსშეცდომებზე ისწავლის – ჩემთვის
ეს ძალიან დიდი ბედნიერება იქნება.
ჰოდა,მინდა ჩემსპედაგოგიურ შეცდომებზე მოგიყვეთ, მარტოშეცდომებზე არა– ჩემი პედაგოგიური გამოცდილების ავ–კარგზე. არ მეწყინება, ვინმეს თუ გაეცინება; გამიხარდება კიდეც, ვინმეს თუ გაეცინება, ხოლო კიდევსხვა ვინმეს თუ თან გაეცინება და თან ჩემი ამბები რამეში წაეხმარება – საერთოდ ბედნიერი ვიქნები.
ერთირჩევა: არ გადაყაროთ საკუთარი ჩანაწერები – გაკვეთილის გეგმები, დავალებისთვის მომზადებული ტესტები, მცირემონახაზები, ფრაზები, მინიშნებები, სიტყვები – არაფერი გადაყაროთ, სახლში (ან კიდევ თქვენი კომპიუტერის მეხსიერებაში) ყოველთვის მოიძებნება ადგილი, სადაც ამ ყველაფერს შეინახავთ, მერე, დიდიხნის თუ რამდენიმე დღისშემდეგ, გამოიღებთ, გადახედავთ, საკუთარ თავს ცოტათი დასცინებთ, ცოტაშეგეცოდებათ, ცოტამოგეწონებათ და ცოტა მომავლისთვის გამოგადგებათ. სწორედ ასეთიჩანაწერების საშუალებით შემიძლია ჩემითავი როგორც პედაგოგი შევაფასო და როცაერთ დღესაც სკოლაში დავბრუნდები (და ერთ დღეს აუცილებლად დავბრუნდები), სწორედ ეს ჩანაწერები მომეხმარება, რომ უფროკარგი ვიყო,ვიდრე ვიყავი.
მოკლედ, თუ ჩემსბლოგს რაიმესახელი, თუნდაც პირობითი, უნდადავარქვა, ეს იქნება „ბლოგი სულელისა, მხოლოდ საკუთარ შეცდომებზე რომ სწავლობდა” – ჩემისაყვარელი მწერლის, ერლომ ახვლედიანის მოთხრობების სათაურების სტილში.
1. სანამმასწავლებლობას დავიწყებდი
საერთოდ, მგონია და მეტიც, დარწმუნებულიც ვარ,რომ შემთხვევით არც არსადმუშაობა არ უნდა დაიწყო და არც არავის გაჰყვე ცოლად.
მეორენაბიჯის გადადგმაზე დიდხანს ვიფიქრე და გამიმართლა კიდეც.
პირველს რაც შეეხება . . .
ამასრატომ ვამბობ:
როცაფილოლოგიის ფაკულტეტის ბაკალავრიატი დავამთავრე (წარჩინებით, – ასე ეწერაჩემს დიპლომში), დღის წესრიგში დადგა საკითხი, რომ უნდამემუშავა.
მეც დავიწყე სამსახურის ძებნა,ხან გამომცემლობაში – სტაჟიორად, ხან გაზეთში– ჟურნალისტად, რადიოში – წამყვანად, ბიბლიოთეკაში – ბიბლიოთეკარად, რომელიღაც კერძო ფირმაში – პირად მდივნად, მთარგმნელობით ბიუროში – მთარგმნელად . . . მოკლედ, ერთი ბუჰღალტერის ვაკანსიაზე არ დამიტოვებია რეზიუმე და ისიც იმიტომ, რომ მათემატიკაში სულ ოდნავ მოვიკოჭლებ.
ერთ–ერთ სკოლაში შემომთავაზეს მუშაობა – აღმოჩნდა, რომმეათე კლასსქართულის მასწავლებელი სჭირდებოდა, ჰოდა, მეც დავთანხმდი.
მახსოვს, როგორ ვემზადებოდი გაკვეთილზე წასასვლელად, როგორ მეშინოდა, როგორ ვღელავდი, როგორ ვარჩევდი სამოსს, საკანცელარიო ნივთებს, ფეხსაცმელს, ვარცხნილობას…
მომავალ პოსტში მოგიყვებით, როგორ გაგრძელდა ეს ამბავი, მანამდე კი, დღევანდელი დღისრჩევა სულელისგან, მხოლოდ საკუთარ შეცდომებზე რომ სწავლობდა: არასდროს აირჩიოთ პროფესია და სამსახური შემთხვევით, არასდროს!
