საბავშვო ლიტერატურული კონკურსის „ოქროს ბუმბულის“ პარალელურად ესეების ქვეკონკურსი გრძელდება, სადაც მონაწილეობას უფროსკლასელები იღებენ. ყოველ კვირას ცხადდება ესეს ახალი თემატიკა და მოსწავლეები თავიანთ აზრებს გვიზიარებენ წიგნისა და ლიტერატურის შესახებ.
კონკურსის მესამე კვირის თემა „ამბავი, რომლის წაკითხვა ბავშვობაში ძალიან მინდოდა (და რომელიც დღემდე არ დაწერილა)” იყო. მრავალ საინტერესო ესეს შორის ჟიურიმ ნანა გელიტაშვილის ტექსტი გამოარჩია, რომელიც კონკურსის პირველი კვირის გამარჯვებული გახდა.
გთავაზობთ გამარჯვებულ ნაშრომს.
ავტორი ნანა გელიტაშვილი
ქარელის მუნიციპალიტეტის სოფელ ცერონისის საჯარო სკოლა, XI კლასი
ამბავი, რომლის წაკითხვა ბავშვობაში ძალიან მინდოდა
(და რომელიც დღემდე არ დაწერილა)
ყოველთვის ვკითხულობდი წიგნებს, ვუყურებდი ფილმებს, ვუსმენდი ათასნაირ ისტორიას, თითოეულმა მათგანმა წარუშლელი კვალი დატოვა განვლილი ცხოვრების მოგონებებში, რომლებსაც ძლიერ ვუვლი და ვუფრთხილდები.
5 წლის ვიყავი… ძალიან მიყვარდა კედლებზე ხატვა, მიუხედავად იმისა, რომ ამის უფლებას უფროსები არ მაძლევდნენ (ჩარჩოებში ცხოვრებას დავარქმევდი ამას). მე მაინც ვაგრძელებდი იმის კეთებას, რაც სიამოვნებას მანიჭებდა. ასევე ვწერდი ჩემ მოგონილ იეროგლიფებს და საკუთარ ისტორიებს ვუგონებდი მათ, მაგრამ ერთ დღესაც სრულიად შემთხვევით გადავწყვიტე დამეხატა გოგონა ჩემი დის ოთახის კედელზე. ისეთი ლამაზი იყო მაშინ ჩემს წარმოსახვაში იგი, რომ მთელი დღის განმავლობაში ვიჯექი და ვუყურებდი… ვფიქრობდი, რომ ჩემი განუყრელი მეგობარი იყო იმ წამიდან, როდესაც ის ჩემი პატარა ხელებით შეიქმნა.
იმის მერე მინდოდა რომ ვინმეს დაეწერა მის შესახებ რაიმე პატარა ამბავი, რომელსაც ძილის წინ დედა წამიკითხავდა ხოლმე, მაგრამ ამაოდ. ახლა კი მინდა, თვითონ დავწერო მის შესახებ პატარა ამბავი.
“მე ვარ გოგონა, რომელიც ერთი დიდი სახლის კედელზეა დახატული, აქედან სამყარო სულ სხვაგვარია… თქვენ, ადამიანები თავისუფლად ცხოვრობთ და მაინც შებოჭილად გრძნობთ თავს, აბა, მე რაღა უნდა ვთქვა, ვერც კი ვმოძრაობ. არაფრის საშუალება არ მაქვს, ვუყურებ ყოველდღე ამ სახლში მცხოვრებ ადამიანებს და მათ თითოეულ მანერას ვუკვირდები… მათ ღიმილს, ტირილს, ზოგჯერ ყვირილსაც (მაგრამ არ მესმის, როგორ შეიძლება ღმერთმა ასეთი დიდი საგანძური მოგცეს, როგორიცაა სიცოცხლე და შენ ბრაზდებოდე და ყვირილში კარგავდე დროს), გაოცებას, გვერდში დგომას, უამრავ რამეს ვხედავ და ღამე, როცა იძინებენ, ვფიქრობ, რა კარგია ოჯახი. იმ პატარა გოგონას, რომელმაც დამხატა, ჩემი ოჯახის წევრებიც რომ დაეხატა კარგი იქნებოდა, მარტოდ არ ვიგრძნობდი თავს და უფრო ბედნიერი ვიქნებოდი. ის ყოველთვის მესაუბრება, თავის საიდუმლოებს მიმხელს და იმდენ საინტერესო რამეს ვიგებ ადამიანებზე, მისი ოთახში შემოსვლა ჩემთვის ახალ ისტორიას ნიშნავს.
უამრავი რამ გავიგე ადამიანებზე, მათ ცუდი მხარეები და ასევე კარგი მხარეებიც აქვთ, ზოგი ჭკვიანია, ზოგი არა, ზოგი უკეთილშობილესია (მაგალითად, ჩემი შემქმნელი), ზოგიც კი სამწუხაროდ ბოროტი. ისეთი ადამიანებიც არსებობენ, რომლებსაც ცხოვრება ბეზრდებათ (ეს იმისგან გავიგე, ვის ოთახშიც ვცხოვრობ, თურმე თინეიჯერი როცა ხარ, მაშინ ფიქრობ ასე), მაგრამ არსებობს ხალხი, რომელიც პოზიტიურად უყურებს სამყაროს. მოკლედ სხვადასხვანაირი ადამიანების კატეგორია არსებობს, მაგრამ თითოეული მათგანი უნიკალურია და განსხვავებული ყველასგან.
დღეს გავიგე, რომ ოჯახი სხვაგან გადადის საცხოვრებლად და სრულიად მარტო დავრჩები სახლში. უმძიმესი ამბავია, ვიცი, რადგან საოცრად შევეჩვიე ადამიანებს, ის პატარა გოგონა იმედია არ დამივიწყებს და სულ ვემახსოვრები. მე პირადად არასდროს დავივიწყებ, რადგან ის ჩემი მეგობარი გახდა და მეგობრის დავიწყება დიდი დანაშაულია.”
ეს იყო მოკლე ამბავი, რომელშიც ასე თუ ისე გადმოვეცი ჩემი სათქმელი ადამიანებზე, რა თქმა უნდა, მათ უნიკალურობას ვერავინ ბოლომდე ვერ აღწერს, მაგრამ ჩემი თვალით დანახული ადამიანების სახე ასეთია, ეს ამბავიც განსაკუთრებულია, რადგან რისი წაკითხვაც სულ მინდოდა, დღეს კი მე თვითონ დავწერე.
შეგახსენებთ, რომ კონკურსი გრძელდება, მომავალ კვირაში იხილავთ ახალ გამარჯვებულ ესეს თემაზე „ჩემი საყვარელი საბავშვო წიგნის ალტერნატიული დასასრული“. სწორედ ეს არის ამ კვირის საკონკურსო სათაური.
დაინტერესებულ მოსწავლეებს საკონკურსო ნამუშევრის გამოგზავნა 1 ნოემბრის ჩათვლით შეუძლიათ ელექტრონულ მისამართზე essays@karchkhadze.ge.
