ჩხოროწყუს ორსართულიანი ავტობუსით წამიყვანა სამეგრელოში ციალა მასწავლებელმა. მიწაზე ფეხი რომ დავდგი – აქა მშვიდობა-მეთქი. ჯერ სახლში არ მივსულვართო. ვიცოდი, მაგრამ განა გასაკვირი იყო, ექვსსაათიანი მგზავრობის შემდეგ გამხარებოდა აქაური მშვიდობა და ასე გულით მენატრა ის?! მოვდიოდი დღვანაში, გზაზე წვიმას არ გადაუღია და ავტობუსში – ჩემს ცრემლებს. გზა – აქამდე და გუშინ – სიზმარს ჰგავდა.
არა, სიზმარი ყოველთვის აბდაუბდა ვიცოდი – გზა ზღაპარს ჰგავდა, ბავშვობაში მამაჩემის მიერ მერამდენედ წაკითხულ და ისევ ისე სანატრელ, ტკბილ ზღაპარს. აქამდე რაც იყო, ერთი ხელის მოსმით ვიუარე და მოვდიოდი მარტვილში… ალბათ შევძლებდი, მეგრულად მომეყოლა ეს ამბები, მაგრამ ვინ დამიშლის, „მარტვილის” ჩემეული ინტერპრეტაცია მქონდეს და ვუფრთხილდებოდე მას?!
ჩხოროწყუში დავბოდიალობთ ისევ. „ართ საათში მივალთ”, – მამხნევებს ციალა მასწავლებელი.
დღვანა ჩემზე მოწყენილი მომეჩვენა იმ საღამოს; წვიმდა, მაგრამ წვიმაზე უფრო მოწყენილი… უზარმაზარი ტყიანი მთები დარაჯობს სოფელს და ნისლი თუ აიშვა, იფიქრებ, ცა ჩამოვიდაო, მზეში კი მწვანე ხავერდი გვეფინება ზემოდან, აქაურ, თითქოს დიზაინერის ხელით გაწყობილ „შეფასავით”. ასეთი დღვანა რომ არ მეგულებოდეს, ცრემლი არ შემაშრებოდა ალბათ, ამიტომ მადლობა დღვანასთვის ყველას, მადლობა ჩემს ზღაპარში თქვენი როლის ასე საუცხოოდ შესრულებისთვის.
ციალამ მიმაცილა სკოლაში. უნდა განახათ, რა სიფრიფანა და ერთი ციდაა. ჩვენი ზღაპრის სხვა პერსონაჟები მას მეტსახელს ეძახიან, მაგრამ მე არ მესმის, რისი გაგონებაც არ მინდა, მეგრულად – მით უმეტეს! სულ ვნატრობდი, მასავით თეთრთმიანი და სიფრიფანა ბებო ვყოფილიყავი, აი, ისეთი, ზამთრისპირზე მოხატულ წინდებს რომ უქსოვს შვილიშვილებს. ციალა მასწავლებლის ბავშვებს თვალებში თითქოს მზის სხივები ჩასდგომიათ, დამწკრივდებიან დილაადრიან სკოლის კართან და გაგატარებენ ყველაზე ლამაზ დერეფანს. შენც თითქოს ყოველდღე ფიცს დებ, რომ არ უღალატებ და ამ ხაზის იქით არ გადაუხვევ შენს ღვთაებრივ მოვალეობას, იყო მასწავლებელი.
მიყვარს მათი ჯერ კიდევ სიზმრიანი, „დავიძინებ, რაა”-ზე გულამომჯდარი ტირილი, დასწავლილი „გამარჯობა” სკოლის კართან, „ვერ გავიგე დავალება”… ინგლისურის კაბინეტისთვის ყოფილი ცეკვის კაბინეტი დაგვითმო ციალა მასწავლებელმა დერეფნის ბოლოს. დერეფანს გნიასით გამოირბენენ და კარზე სუნთქვაშეკრულები აკაკუნებენ, ფრთხილად დააწყობენ ჩანთებს, „მუჭორექ, მას?” – მკითხავენ და ისევ გნიასით გარბიან დასასვენებლად. არც ერთმა არ იცის, რომ ჩემი „გულგრილი დგომი” მათ ხმას მიჰყვება დერეფანში, მერე კი ფანჯრიდან უთვალთვალებს მათ ბავშვურ სიცელქეს. დგომი ზარის დარეკვისთანავე სწორდება და იწყება გაკვეთილი, სადაც ვცდილობ მოვყვე იმ ზღაპარს, რომელიც ყველაზე მეტად მოეწონებათ და დაამახსოვრდებათ. აღარ ვარ თბილი, საყვარელი და ციცქნა მასწავლებელი, არც ვაპირებ, ვინმეს თავზე ხელი გადავუსვა და ეს მხოლოდ იმიტომ, რომ მარტვილმა თუ არ იცის, მე კარგად მახსოვს, რამდენი ვიარე, სანამ ჩემი სიზმრიდან ჩემს ზღაპარში დავბრუნდებოდი.
ასე რომ, ჩემო ტკბილო ბავშვებო, ირბინეთ წვიმაში უჩემოდ, ოღონდ გაციებას არ დაგანებებთ, ისეირნეთ ხავერდისფერ ტყეებში… იცოდეთ: თქვენზე მეტად არ მესმის ხანდახან ჩემი „დგომის”, მაგრამ ყოველდღე თქვენს სიცელქესავით მახალისებს ადრე ადგომა და სკოლაში სიარული.
წეღან ამინდის პროგნოზი ვნახე – ხვალაც კოკისპირულად იწვიმებს დღვანაში…
