ჰარი პოტერის თემაზე შექმნილი წიგნების სერიის ავტორი, ჯოან როულინგი 55 წლის გახდა. ის სამი შვილის დედაა და თავისი შეხედულებები აქვს მშობლების, მოტივაციისა და სიყვარულის შესახებ.
„სიღარიბისა და მარტოხელა დედობის პერიოდი სიამაყის ისეთივე მიზეზია, როგორც ჩემი ცხოვრების სხვა პერიოდები. ჩემი ქალიშვილი, ჯესიკა პორტუგალიელ ჟურნალისტ ხორხე არანტესთან ქორწინებაში დაიბადა, მაგრამ მე და ხორხე დავშორდით. მე სახელმწიფოს კმაყოფაზე დავრჩი. უმუშევარი დედა ვიყავი. თუმცა არ მინდოდა ეს ჩემს შვილს ეგრძნო. მე ვწერდი რომანს ჰარი პოტერზე, ფაქტობრივად, ჩამუხლული პატარა კაფეებში, თან ჯესიკას ვარწევდი, რომელსაც ჩემ გვერდით ეტლში ეძინა.
უფასო საბავშვო ბაღები ორიენტირებული იყო იმ ბავშვებიან ოჯახებზე, რომელთა მდგომარეობა ჩვენზე გაცილებით უარესია – და არ შემეძლო ამაზე მეკამათა. ჩემი და მთელი დღეების განმავლობაში მუშაობდა. დედა გარდაიცვალა. მე უცხო ქალაქში ვიყავი – სად უნდა მიმებარებინა ბავშვი, რომ ფული მეშოვნა? მაგრამ ჩემთვის ყველაზე მთავარი 5 წლის ჯესიკას სიტყვები იყო: „მე არასოდეს ვიცოდი, რომ ღარიბები ვართ. მხოლოდ ის მახსოვს, რომ ბედნიერი ვიყავი“.
დროა დაიმსხვრეს მითი, რომ მარტოხელა მშობლები უმწეო თინეიჯერები არიან, რომლებიც ცდილობენ სახელმწიფოსგან ბინის მიღებას. ასეთებად ჩვენში მხოლოდ 3% შეიძლება დახასიათდეს. მე მსურს საზოგადოებას დავანახო ის ფაქტი, რომ არსებობენ განსხვავებული ოჯახები.
აღზრდაში ფულის საკითხი მნიშვნელოვანია. ბავშვებმა შეიძლება ვერ შეამჩნიონ, რომელ ხელში უჭირავთ ჩანგალი, მაგრამ ისინი ყოველთვის შეამჩნევენ ფულის სიჭარბეს ან ნაკლებობას. ეს შეიძლება ბულინგის საბაბი გახდეს. ცუდად ჟღერს, მაგრამ საკმარისი ფული მნიშვნელოვანი კრიტერიუმია იმისათვის, რომ საზოგადოებამ მიგიღოს.
და რომელი სოციალური ინსტიტუტია ბავშვის ცხოვრებაში უფრო კონფორმისტული, ვიდრე სკოლა? ყველაფერი გავაკეთე იმისათვის, რომ ჯესიკას არ ეგრძნო სიღარიბის ტვირთი და ეს იყო ძლიერი მოტივაცია მუშაობისთვის. იმიტომ, რომ ჩემი აზრით, მშობლის ერთ-ერთი ამოცანაა ბავშვის გარშემო ნორმალური სამყაროს შექმნა, მათი ფეხზე დაყენება.
თინეიჯერობის პერიოდში დისბალანსში ვიყავი საკუთარ ამბიციებსა და სხვათა მოლოდინს შორის. ერთადერთი, რის გაკეთებაც მინდოდა, რომანების წერა იყო, მაგრამ მშობლებმა ჩემი ფანტაზია სასაცილო უცნაურობად ჩათვალეს, რომელიც ვერასოდეს დამეხმარებოდა გირაოს გადახდასა და პენსიის დაგროვებაში. ამასთან, არასწორი არჩევნის გაკეთებისას მშობლის ბრალდებასაც აქვს თავისი მოქმედების ვადა. დგება მომენტი, როდესაც ბავშვებმა თავად უნდა აიღონ პასუხისმგებლობა და ეს მომენტი უნდა იგრძნონ.
მარცხს აქვს თავისი უპირატესობა. ყველას შეუძლია წარმართოს წარუმატებლობის შიში და გადააქციოს ის წარმატების გზად. მნიშვნელოვანია, განვსაზღვროთ – რა არის მარცხი თქვენთვის. წარუმატებლობის უშუალო მომენტში ჩვენთვის რთულია ვითარების უპირატესობის შეფასება, მაგრამ შესაძლებელია. ფიასკო – ეს არის გათავისუფლება უმნიშვნელოსაგან.
ჩემი პირველი რომანის წერა ჰარის შესახებ უმუშევარი დედის სტატუსით დავიწყე. თუ ჩემი ცხოვრების ამ, ერთი შეხედვით უიმედო პერიოდში, სხვა გზით ვეცდებოდი განვითარებას, ვერასდროს გავბედავდი დავნებებოდი ჩემი ოცნების საქმეს. წარუმატებლობა ჩემი მომავლის მყარი საფუძველი გახდა. მასწავლა ის, რასაც სხვაგვარად ვერ ვისწავლიდი. ახლა ვისწავლე ნებისყოფიანობა და თვითდისციპლინა.
თქვენ ვერასოდეს გაიცნობთ საკუთარ თავს, სანამ მარცხს არ გამოცდით. ასეთი ცოდნა ნამდვილი საჩუქარია, რომელიც ჩემთვის უფრო მნიშვნელოვანი აღმოჩნდა, ვიდრე რაიმე კვალიფიკაცია. წარუმატებლობები არ უნდა იყოს მასიური, მაგრამ ზოგიერთი მათგანი გარდაუვალია ცხოვრებაში. თუ სიფრთხილით იცხოვრებთ, მაშინ სტანდარტულ წარუმატებლობებსაც უნდა შეეგუოთ.
იმისათვის, რომ განკარგოთ, უბრალოდ, უნდა იკითხოთ. იპოვეთ ძალიან კარგი წიგნი და წაიკითხეთ თქვენს შვილთან ერთად. საბავშვო წიგნები გამოხატავენ ადამიანის არსებობის ბუნებას: რა უნდა გააკეთო, რომ კარგი გახდე?
ამასთან, ჩვეულებრივი შეცდომა, რომელსაც ზრდასრულები საბავშვო წიგნების არჩევისას უშვებენ, დეტალებისადმი ყურადღებაა. წარმატებული წიგნები ზრდასრულებისთვის ხშირად დაკავშირებულია ტრივიალურ საგნებთან, მაგრამ ბავშვებს წიგნის კითხვა უნდა ზრდიდეს, ასაკთან დაკავშირებულ მოთხოვნებს მისაღებად პასუხობდეს.
მე მწამს დაბალანსებული მიდგომის: თუ ბავშვს ეკრძალება ტელევიზორის ყურება, ის ავტომატურად არ გადავა კითხვაზე. მე ბავშვებს ძილის წინ ვუკითხავ და უფლებას ვაძლევ, უყურონ ტელევიზორს. მაგრამ ამას მათთან ერთად ვაკეთებ, რათა ვაკონტროლო პროცესი.
ბავშვებს თავიანთი ფარული ცხოვრება აქვთ, რაც არ უნდა ახლოს იყვნენ მშობლებთან. და ჩვენ გვავიწყდება, რომ ეს ნორმალურია. ეს ნელი განცალკევების პროცესი მტანჯველი, მაგრამ აუცილებელია. აქ მიღებაც მნიშვნელოვანია. მაგალითად, მყავს თინეიჯერი ვაჟი – რა თქმა უნდა, მე ვთამაშობ Minecraft-ს და საერთოდ არ უარვყოფ ვიდეოთამაშებს. უცნაური იქნებოდა სხვანაირად მოქცევა.
„მსუქანა“ არის პირველი შეურაცხყოფა, რომელსაც ჩვენ ვამბობთ, როდესაც ბავშვისთვის გვსურს ტკივილის მიყენება. სკოლაში კი ეს თემა უფრო ხშირად გვხვდება, ვიდრე სხვაგან. და ნუთუ „მსუქანი“ მართლაც უარესია, ვიდრე „შურისმაძიებელი“, „ამპარტავანი“, „მოსაწყენი“ ან „სასტიკი“? ჩემთვის – არა. ეს შეიძლება სასაცილოდ ან ტრივიალურად გამოჩნდეს, მაგრამ ჩემთვის – არა.
მე მყავს ორი ქალიშვილი, რომლებსაც სიგამხდრით შეპყრობილ სამყაროში მოუწევთ ცხოვრება. ეს მაშფოთებს: არ მინდა, ისინი ცარიელი, გაცვეთილი თოჯინები იყვნენ. ვისურვებდი, რომ დამოუკიდებელი, საინტერესო, თავდაჯერებული, ორიგინალური ყოფილიყვნენ. ჩვენ ამისათვის ბავშვობიდან უნდა ვიბრძოლოთ, რადგან ამ საზოგადოებაში მოგვიწევს ცხოვრება.
არსებობს პარალელები წიგნის გამოცემასა და ბავშვის გაჩენას შორის. განსხვავება მხოლოდ ის არის, რომ ჩემს შვილს, დევიდს რომ ვუყურებ, მეფიქრება: „ის შესანიშნავია“ და წიგნი მუდმივად მსურს შევცვალო, შედეგით არასოდეს ვარ კმაყოფილი. ბავშვთან ერთად კი ბედნიერი და მადლიერი ხარ“.
მასალა მომზადდა ჯ.კ. როულინგის Twitter-იდან, დოკუმენტური ფილმი J. K. Rowling – A Year In The Life, გამოცემა The Independent-ის მასალაზე «The myths of single mothers, as told by J K Rowling» დაყრდნობით, J.K. Rowling–ის 2008 წლის ჰარვარდის გამოსაშვები გამოსვლების მოშველიებით და სხვ.
