მორწმუნესთვის ეს სასჯელია რწმენის სიმცირის გამო.
ურწმუნოსთვის ეს სასჯელია ფიქრის ნაკლებობის გამო.
მოგზაურისთვის ეს სასჯელია გზების გამოტოვების გამო.
მდიდირისთვის ეს სასჯელია გადარაზული ფულის საცავის გამო.
მკითხველისთვის ეს სასჯელია წაუკითხავი წიგნების გამო.
შეყვარებულისთვის ეს სასჯელია დავიწყებული კოცნის გამო.
მტრისთვის ეს სასჯელია დავიწყებული პატიების გამო.
ადამიანისთვის ეს სასჯელია სიცოცხლის ვერ შემჩნევის გამო. სიხარულის ვერ შემჩნევის გამო. ტკივილის ვერ შემჩნევის გამო. ბედნიერების ვერ შემჩნევის გამო. მწუხარების ვერ შემჩნევის. სხვისი ვერ შემჩნევის გამო. საკუთარი თავის ვერ შემჩნევის.
მსოფლიო არასდროს ყოფილა ასე ჩაკეტილი და ასე ერთიანი. ეს ამ ვირუსის უმთავრესი პარადოქსია. დიდი და მნიშვნელოვანი პარადოქსი.
შეიცვლება რამე? ვერ გიპასუხებთ. ადამიანის განსაზღვრა წარმოუდგენელი რამეა. ან ეგებ შეიცვალა უკვე. ძალიანაც შეიცვალა. მე მინდა, რომ შეიცვალოს.
ცარიელ მანქანის სამრეცხაოში ვზივარ ერთადერთი მოწყენილი კლიენტი. ცოტა დრო მაქვს და თქვენს გასახალისებლად, წარმოვიდგინე, მსოფლიო კლასიკის შედევრების დასაწყისები კორონავირუსის კონტექსტში რომ დაწერილიყო. ცხადია, კამიუს ,,უცხოს” ან ტვენის ,,ტომ! პასუხი არ არის!” შავ იუმორად ქცევას მოვერიდე.
მაშ, ასე:
“გაივლის წლები და დახვრეტის მოლოდინში კედელთან მდგომი პოლკოვნიკი აურელიანო ბუენდია, იმ შორეულ საღამოს გაიხსენებს, აფთიაქში რომ შევიდა და პირბადე ხომ არ გაქვთო, იკითხა. პირველად მაშინ გადარჩა დახვრეტას”
(გაბრიელ მარკესი. “მარტოობის ასი წელიწადი”)
“კილიმანჯარო მარადთოვლიანი მთაა, 19710 ფუტის სიმაღლისა და აფრიკაში ამსიმაღლე მთა მეორე არ არისო, ამბობენ. მის დასავლეთ მწვერვალს «ნგაი ნგაის,» ანუ ღვთის სახლს უწოდებენ. ზედ მწვერვალთან გაყინული და გამოფიტული დისპენსერი გდია. კაცმა არ იცის, ვინ აიტანა იმ სიმაღლეზე” (ერნესტ ჰემინგუეი. “კილიმანჯაროს თოვლიანი მთა)
“გაზაფხულის ერთ მცხუნვარე დღეს, საღამო ხანს, თბილისის აეროპორტს ორი ნიღბიანი მოქალაქე ეწვია”
(მიხაილ ბულგაკოვი ” ოსტატი და მარგარიტა”)
“წარმოსადეგი, ჩასუქებული ბაკ მალიგანი კიბის ზედა ბაქანზე გამოვიდა ხელში საპნის ასაქაფებელი თასით, რომელშიც ამჯერად სადეზინფექციო სითხე ესხა”
(ჯეიმს ჯოისი ,,ულისე)
,,საყოველთაოდ აღიარებული ჭეშმარიტებაა, რომ დიდი ქონების პატრონ მარტოხელა მამაკაცს, თუ ის ბოლო დროს იტალიაში იყო, უსათუოდ კარანტინი სჭირდება”
(ჯეინ ოსტინი ,,სიამაყე და მცდარი აზრი”)
