მასწავლებლებისგან ხშირად გაგვიგონია: 30 წელია სკოლაში ვასწავლი, 40 წელია მასწავლებელი ვარ, მთელი 25 წელი სასწავლო ნაწილი ვიყავი, – და ა.შ. ამ დროს ახალგაზრდა მასწავლებელი ფიქრობს: „მე ამდენი წლის ჯერ არც კი ვარ და უკვე მასწავლებელი მქვია…“
ახალგაზრდა მასწავლებელს ბევრი სირთულის გადალახვა უწევს, ბევრჯერ დამტკიცება, უპირველესად, საკუთარი თავისთვის, მერე კი სხვებისთვისაც, რომ პროფესიის არჩევანში არ შემცდარა, რომ ნამდვილად იმსახურებს მასწავლებლის სახელს.
სტერეოტიპი, რომ გამოცდილმა, ასაკოვანმა მასწავლებელმა უკეთ იცის თავისი საქმე, ვიდრე ახალგაზრდამ, ნელ-ნელა იმსხვრევა. საზოგადოება მიხვდა, რომ შეიძლება იყო ახალგაზრდა, გამოუცდელი, მაგრამ კარგი მასწავლებელი. აქედან გამომდინარე, ხშირად არჩევანს ახალგაზრდა მასწავლებელზეც აკეთებენ.
ახალგაზრდა მასწავლებლის სევდას რამდენიმე მიზეზი აქვს, რომლებსაც ის მანამდე აწყდება, სანამ ახალგაზრდა მასწავლებელი ჰქვია:
- ახალგაზრდაა და ეშლება – ბევრს უნდა, ახალგაზრდა მასწავლებელი ჰყავდეს, მაგრამ ძალიან ცოტა ენდობა მას. როცა კლასში რაიმე სირთულე წარმოიშობა, ამას მაშინვე მასწავლებლის ახალგაზრდობას და გამოუცდელობას დააბრალებენ. თუ რომელიმე მოსწავლეს დაბალი აკადემიური მოსწრება აქვს, ესეც ახალგაზრდა მასწავლებლის ბრალია – ე.ი კარგად ვერ აუხსნა, ვერ გააგებინა ბავშვს. აზრადაც არ მოსდით, რომ მსგავს პრობლემას ორმოცწლიანი სტაჟის მქონე მასწავლებლებიც ეჯახებიან.
- 2. ახალგაზრდაა, ანუ შემიძლია გავუთამამდე – ნებისმიერი პროფესიის ადამიანი, რომელიც ასაკით ჩვენზე უფროსია, თავიდანვე აღგვიძრავს პატივისცემას, რასაც ვერ ვიტყვით ახალგაზრდაზე, მით უმეტეს – თუ ის ხშირად იღიმება და კეთილგანწყობას გამოხატავს. მშობლების უმრავლესობა ახალგაზრდა მასწავლებელზე უფროსია ან სულ რამდენიმე წლითაა უმცროსი. და რადგან თითქმის ტოლები არიან, ნებით თუ უნებლიეთ ივიწყებენ ეთიკის ელემენტარულ ნორმებს. მაგალითად, როგორ მიმართავენ ახალგაზრდა მასწავლებელს მშობლები? – ისე, თითქოს მეზობლის გოგო ან ბავშვობის მეგობარი ყოფილიყოს, რაც ძალიან შეურაცხმყოფელია. ახალგაზრდა მასწავლებელსა და მშობლებს შორის ხშირად თავიდანვე ყალიბდება მეგობრული ურთიერთდამოკიდებულება, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ მას ფამილარულად მივმართოთ.
- ახალგაზრდაა, ესე იგი ბევრი დრო აქვს – ახალგაზრდა მასწავლებელი, ისევე როგორც ყველა სხვა, მუდამ ცდილობს, მშობლებს რაც შეიძლება ამომწურავი ინფორმაცია მიაწოდოს მათთვის საინტერესო საკითხების შესახებ, უთმობს მათ არასამუშაო საათებს. სანაცვლოდ მას ავსებენ ისეთი კითხვებით, რომელთა პასუხი თავადაც შეიძლება გაიგო შვილისგან, სხვა მშობლებისგან ან უბრალოდ დაფიქრდე და მიხვდე, მაგრამ რატომღაც მაინც ურჩევნიათ, მასწავლებელს ჰკითხონ. მერე რა, რომ მას კიდევ რამდენიმე ათეულ მშობელთან უწევს ურთიერთობა, რომლებიც ანალოგიურად სწერენ და ურეკავენ – ის ხომ არასოდეს გტოვებთ უპასუხოდ! ამიტომ ახლაც ჰკითხავთ. ხოლო თუ ერთხელაც ახალგაზრდა მასწავლებელს მოთმინების ფიალა ამოეწურა და მოკრძალებულად გამოაცხადა, იქნებ ზოგი პრობლემა თავადვე მოაგვაროთო, მისი ყველა დამსახურება უკვალოდ ქრება.
- 4. შენი ჯობია თუ ჩემი? – შედარებები მშობლებს ძალიან უყვართ. ერთმანეთს შვილებსაც კი ადარებენ და რა გასაკვირია, რომ მათი მასწავლებლების შედარება დაიწყონ. მუდმივი შედარება კი გაუნობიერებლად გვაკარგვინებს მასწავლებლის ნდობას, რაც სამომავლოდ აუცილებლად წარმოშობს პრობლემებს.
- სკოლაში ახალი მასწავლებელი მოვიდა, თანაც ახალგაზრდა! „ო, ეს დიდი საფრთხეა! მე ხომ ამდენი წელია ამ სკოლაში ვასწავლი, საკმაოდ კარგი მასწავლებლის სახელი მაქვს. ახლა კი მოვიდა ვიღაც ცხვირმოუხოცავი და თავისი ვითომდა ახალი მეთოდებით ეცდება, ჩემი ადგილი დაიკვაოს!“ – ფიქრობს 30-წლიანი სტაჟის მქონე მასწავლებელი და თხემით ტერფამდე შემფასებლური მზერით ათვალიერებს სამასწავლებლოში ისედაც უხერხულად მდგომ ახალგაზრდას, თან იმ დღეს ელოდება, როცა მას რაღაც შეეშლება, რათა „მზრუნველი“ კილოთი დაამშვიდოს და უთხრას, რომ როცა ისიც მასავით ახალგაზრდა იყო, ასეთი შეცდომები მასაც მოსდიოდა.
ნებისმიერი მასწავლებელი, მეტადრე – ახალბედა, ცდილობს მაქსიმუმი გააკეთოს. ეძებოს ახალი მეთოდები, ყოველი სასწავლო დღე გააფერადოს და გაახალისოს. ის დიდი ენთუზიაზმით ეკიდება თავის საქმეს და მასაც სჭირდება ქება, წახალისება, აღნიშვნა იმისა, რომ რასაც აკეთებს, გარშემო მყოფებიც ხედავენ.
ახალგაზრდა მასწავლებლის სევდის კიდევ ბევრი მიზეზის ჩამოთვლა შეიძლება, რომლებიც, რა თქმა უნდა, მხოლოდ ახალგაზრდებს არ აწუხებთ, მაგრამ მე და ჩემი კოლეგების მთავარი სადარდებელი მაინც ის არის, რომ ჩვენ უბრალოდ ახალგაზრდა მასწავლებლები ვართ, „ჯერ თვითონაც ბავშვები“, და „ბავშვებს რა უნდა ვასწავლოთ?!“
