სპრინტერობა არაა ძნელი, ძნელია სტაიერი იყო, – მითხრა ჩემმა მეგობარმა ტუსკიამ, როცა გამთანგველი დღის ბოლოს ლუდის დასალევად შევიყარეთ ერთ პრესტიჟულ ბარ-რესტორანში.
– მგონი ორივე ძნელია.
– არა, შენ ვერ გამიგე, – ცივ კათხას ორივე ხელი შემოხვია და კონდიციონერისგან წამოსული ჰაერის ტალღისკენ გასწია თავი, – სპრინტერობა აფეთქებასავითაა, უფრო ადამიანურია, ცოტა რომანტიკულიც 26-28 წლის ასაკში დაღუპული პოეტებივით, ტრაგიკული სიკვდილი რომ წაეშველებათ პოპულარობაში. აბა, თუ ბიჭი ხარ, ათი, ოცი, ოცდაათი წელი გაუძელი წლებს, ბიძგებს, კონკურენციას, კონკურენტებს, მათი ვნებები მოილიე, თან ისე, შენც არ ჩამოხვიდე სცენიდან, მოქმედი იყო, აქტუალური…
– ალბათ ცოტა კონფორმისტიც უნდა იყო, – გამეღიმა, რაღაცები და ვიღაცები გამახსენდა.
– ბებიამაგათისამ! მარკესმა რომ იცხოვრა ოთხმოცდაშვიდი წელი და ბოლო ორმოცი-ორმოცდახუთი სკოლის დირექტორივით დადიოდა კონტინენტიდან კონტინენტზე და ყველაზე არალიტერატურულ ადგილებშიც თავისი არაკატაკა შეიტანა, ამის საპირწონეზე გინდა შენ რამე დააყენო?
– რა იყო, თვითონაც აღიარებდა, ფიდელ კასტროს ძმაკაცი რომ იყო.
– უნდოდა და იყო, ძმაო, რამე პრობლემაა? და სად ნახე აქ კონფორმიზმი?
– არა, კონფორმიზმი არა…
– ჯიგარი იყო, მიმწოლი ჯიგარი, შენი პოზიციის არ უნდა შეგეშინდეს, მერა რა რომ, ვიღაცებს არ მოსწონთ, რასაც აკეთებ, უნდა გათავისუფლდე ამ ვიღაცებისგან, თორემ მერე მაგათზე მოგიწევს აწყობა, მაგათ ხასიათებზე, ცვალებად გამოვნებაზე, დახარისხებულ მეგობრებზე, გამოცვლილ პოლიტიკოსებზე და პოლიტიკურ სიმპათიებზე.
– კონკურენტები კი ჰყავდა ოხრად!
– არა, ზოგი მართლა ნიჭიერი და დღესაც მაგარი როა, ისეთი, მაგრამ ზოგიც იმ დღის ბუზი, თავი კიტრად რომ მოჰქონდათ, და ამათი გაძლება არ გინდა?
– ვისი მაინც? საქმეს დაკონკრეტება უყვარს.
– რაღა ვისი, გრემ გრინები, ნორმან მეილერები, აირის მერდოკები, ფრანსუაზ საგანისნაირი ვუნდერკინდები, ვიდიადჰარ ნაიპოლები, სოლჟენიცინიც სხვათა შორის – ახლა კი გაუვიდა უკვე ყავლი, ჰალდორ ლაქსნესები, რიჩარდ ბახები და პატრიკ ზიუსკინდები.
– და ამათთან გასაძლები რა სჭირდა?
– ეგენი თავის დროზე ყველანი ანგარიშგასაწევი ტიპები იყვნენ, თავისი ფანობით და ამბიციებით. ახლა ვიღაც იტყვის, ყველა მწერალს თავისი ადგილი აქვს და სხვა ვერ ჩაეზიარებაო, მაგრამ ნამეტანი სენსიტიური და რეალობას აცდენილი იქნება ეს ნათქვამი. ლიტერატურა, ისევე როგორც კინო და ფეხბურთი, მარტოკაცის გონებაში იბადება, მაგრამ კულისების ჭორებში, ჩურჩულში, ძიძგილაობასა და და ტრიბუნების ტაშისცემის ქვეშ აიყრის ტანს. ერთი მეორის გარეშე არ გამოდის, აღიარება – ზის იზ ვერი იმფორთენთ. კომპლექსებისგან გათავისუფლებს და ახალ კომპლექსებს და მტრებს გძენს.
– მაშინ შენი თეორიით პირლო მართალი გამოდის, მესიზე და რონალდუზე რომ ამბობს, სულ მაგათ შორის იქნება ჭიდაობა ოქროს ბურთზე, რადგან 10-15 წელი სტაბილურად შეინარჩუნეს ფორმა და სეზონიდან სეზონამდე უმატებდნენო.
– ეგრეა. რამდენი ედინ ჯეკო, უესლი სნაიდერი, უეინ რუნი, დიდიე დროგბა, ფერნანდო ტორესი, ფრანკ რიბერი, დიეგო ფორლანი და თუ გინდა პირლო იქაჩებოდა ოქროს ბურთზე, მაგრამ მარტო ტალანტი და მუშაკობა არ კმარა მაგ ამბისთვის. აი, როგორ გითხრა, სუნთქვა უნდა გეყოს, შენზე წინ, შენზე უკან და შენ გვერდით მორბენალ ტიპებში ანგარიშგასაწევად რომ დარჩე. ყველაფერი ერთად გჭირდება: გამძლეობა, ოსტატობა, ნიჭი, პირობები, სხვისი პატივისცემა, შენი თავის პატივისცემა, ღირსეული კონკურენცია, ზოგჯერ სკანდალებიც, ზოგჯერ, შენ წარმოიდგინე, მარცხიც, აზრზე რომ მოხვიდე და ტკბობაში არ გადავარდე; კონკურენტის ან კოლეგის აღიარებაც და მისგანაც იგივეს მოლოდინი, რადგან შენი თავის გჯერა და იცი, რომ ამას იმსახურებ. ჭორებზე და კულისების დუღილზე წეღანაც გითხარი, ცუდი არაფერია იმაში, ქალი და კაცი შენზე ლოგინშიც თუ ილაპარაკებენ.
– მოკლედ, წინა რიგებში ყოფნა, როგორც მერილ სტრიპია ოსკარის დაჯილდოებაზე.
– ჰოდა, ეგ მერილ სტრიპი არც ინგლისის დედოფალია და არც მონაკოს პრინცესა, სამეფო ტიტულით ან მემკვიდრეობით რომ შეუნახონ ეგ ადგილი, ამხელა ჰოლივუდის სპრინტში ჩაბმული ქალია და მაგ გზაზე კიდე ათასი ჰილარი სუონკი, რიზ უიზერსპუნი, ვაიოლა დევისი და რენე ზელვეგერი შეგხვდება, შენ კიდე, იყო დრო, კეტრინ ჰეპბერნს ეტოლებოდი და ეს ამდენი წლები და მანძილი რომ გადმოსერე, რიგითი არა ხარ, სულ სხვა ტიპი ხარ, ძმაო!
მერე მე და ტუსკიამ ის ქართველი ხელოვანები და სპორტსმენებიც გავიხსენეთ, ვისაც, მარკესივით, მესი-რონალდუსავით და მერილ სტრიპივით – თუმცა, ცხადია უფრო მცირე გეოგრაფიულ არეალში – ეყო სუნთქვა, ათეული წლების განმავლობაში აქტუალურიც ყოფილიყო და ანგარიშგასაწევიც. ვიღაცებზე შევთანხმდით, ვიღაცებზე – ვერა. სანამ ჩვენ გავამხელდეთ, იქნებ თქვენ დაგვეხმაროთ, შემოგვაშველოთ სიტყვა და თქვენი ვერსიები მიგვიწეროთ ამ წერილის ბოლოში. მადლობელი დაგრჩებით.
