ახლა გვიანი ზამთარია. ოდნავ მღვრიე მზეების დრო. დამფრთხალი წვიმების. ხველის. ხანაც ქარის. ძირმომპალი ჩალის სუნის დრო. უხორცო ცაზე გამეორებული გაკვირვებული მთვარეების. შორი მეზობლებიდან გაუგებარი ხმის მოღწევისა და ძროხების ზანტი ბღავილის დრო. ტალახიანი გზების იშვიათი მანქანის ნაბორბლარით. იქ ჩამდგარი ჭრელი წყლის. გადაჭრილ ბოთლებში ჩატენილი ქათმის სკინტლის. გადმობრუნებული ქვების ქვეშ შეღვიძებული ჭიაყელების. სიარულის მობეზრების დრო. სქელტანიან წიგნებზე თვალის შევლების და მერე კითხვის დაზარების დრო. უცხო ძაღლის ჩამორბენისა და წამიანი მოშტერების დრო. მერე ამ ძაღლზე ფიქრის დრო. მერე ამ ძაღლზე ფიქრზე ფიქრის დრო. მოკლედ აჯაბსანდალი. და საერთოდაც – ოდნავ მარილმეტი აჯაბსანდლის დრო. კედელს შემორჩენილი შპალერის დაზეპირებული ნახაზების თვალით გადალაგების და შპალერზე ნაცნობი კაცებისა და ქალების და უცნობი დევების და მამლების წარმოდგენის დრო. ძილის გატეხვის დრო. გატეხილი ძილის ბზარში ცხადის შეპარვის და სიზმრის ცხადად ქცევის დრო. შენი დრო, თუმცა შენ ჯერ არ ხარ. თებერვლის ბოლო ასეთია.
ღამით მოშარდვა მინდება და აივანზე გავდივარ. ტანზე მოცმა მეზარება და ისე გავდივარ. მხოლოდ ლოგინის შავზოლიანი მაისურით, სახელოები რომ ცოტა მოკლე აქვს. ცივა.
უნდა გადააფსა დუნიას? – მომაძახებს ბებია. არ მიკვრის, რომ ბებიასაც ღვიძავს.
მე არაფერს ვპასუხობ. უბრალოდ ცას ავხედავ. ცივა. სადღაც, შორიდან მომავალი გაზაფხულის დაუდასტურებელი, სავარაუდო სუნი იგრძნობა. შეიძლება რამე სითბოს ნაფლეთიც, უცებ რომ გაგკრავს და ქრება. ძნელია ამ სუნის და სითბოს დაჭერა, მაგრამ ხანდახან იჭერ. ცას ავხედავ. ღრმად ვსუნთქავ. ოდნავ მაჟრჟოლებს.
არ გაცივდე, შემოი შით! – ყრუდ მომესმის
თოთხმეტი ან თხუთმეტი წლის ვარ. გვიანი ზამთარია. მალე შეთენდება და სიცივე იმატებს. და შემაშინებელი სიცხადით ხვდები, რომ შენი დროა. ზუსტად ისეთის, როგორიც ხარ. შენი დრო, თუმცა შენ გვიან, იქიდან ბევრი თებერვლის მერე გამოჩნდები. გიღიმი და ოთახში ვბრუნდები.
გაადაფსი დუნიას? – მეკითხება ბებია
კი – რაღაც ბუნდოვანი კმაყოფილებით ვპასუხობ, ვწვები და გიყურებ. აქეთ, ბევრი თებერვლის მერე. მგონი, ეს არის სიყვარული.
