მოსწავლეები ხშირად აპროტესტებენ რომელიმე საგნის სწავლას, რადგან ფიქრობენ, რომ ეს მათ არ დასჭირდებათ, ვერაფერში გამოიყენებენ, ან უბრალოდ, ის ყველაფერი, რასაც სკოლაში სთავაზობენ, არ აინტერესებთ. ასევე, შესაძლოა, ზოგადად, სასწავლო პროცესი, სასკოლო ცხოვრების ყოველდღიურობა მათთვის მოსაწყენი იყოს.
განწყობას კი დიდი მნიშვნელობა აქვს. მოსწავლეებში სწავლის მოტივაციისა და ენთუზიაზმის მაღალი დონე მათი წარმატების საფუძველია. მასწავლებელზე ბევრი რამ არის დამოკიდებული. რას და როგორ შესთავაზებს მოსწავლეებს მათი ინტერესებიდან გამომდინარე, რომ დასახულ მიზნებს მიაღწიოს და მათ მნიშვნელოვანი უნარ-ჩვევები განუვითაროს.
სულ ვცდილობ, საკუთარი თავი ჩემი მოსწავლეების ადგილას წარმოვიდგინო, მათი ფიქრებით ვიფიქრო და მათი აზროვნებით ვიაზროვნო. ერთ საღამოს მომივიდა იდეა, რომ ჩემი მოსწავლეებისთვის შემეთავაზებინა პროექტი, რომელიც მათი ინტერესებიდან გამომდინარე განხორციელდებოდა. მინდა, გაგიზიაროთ ამ წამოწყების შესახებ, რადგან მან ძალიან წარმატებული შედეგი გამოიღო.
პროექტის სახელწოდება: ,,ის, რაც ჩვენ გვაინტერესებს“.
პროექტის მიზანი: მოსწავლეებში ინფორმაციის მოძიების, შეგროვების, დახარისხების, პრეზენტაციის, აუდიტორიის წინაშე გამოსვლის, შემოქმედებითი, სათქმელის არგუმენტირებულად გადმოცემის უნარ-ჩვევების განვითარება.
პროექტის აღწერილობა:
ბავშვებს ვთხოვე, დაეწერათ ერთი კითხვა, რომელზე პასუხიც ყველაზე მეტად აინტერესებდათ და რომლის შესახებ ინფორმაციის მოსმენაც არასდროს მობეზრდებოდათ. კითხვა შეიძლებოდა ყოფილიყო არასასკოლო მასალიდანაც. მათ ძალიან საინტერესო შეკითხვები ჩამოწერეს:
- როგორ იზრდება ფრჩხილი?
- როგორ მზადდება ბარბი?
- როგორ არის წიგნებში ასეთი ლამაზი ნაწერი?
- როგორ იცვლება ადამიანი, როცა იზრდება?
- როგორ შემიძლია ვიყო ,,ფლეშივით” სწრაფი?
- როგორ მზადდება წიგნის ყდა?
- როგორ იზრდება ხე?
- არსებობენ თუ არა ქალთევზები?
- როგორ იზრდება თმა?
- როგორ იკვებებიან მწერები?
მოკლედ, ჩემს ხელში იყო 28 ძალიან საინტერესო თემა. ამავე დროს, ჩემს ხელთ იყო შესაძლებლობა, რომ ჩემს მოსწავლეებს აეღოთ წიგნები, გამოეყენებინათ google, დაეხმარებინათ უფროსები და თითოეულს მისთვის საინტერესო თემაზე შეეგროვებინა ინფორმაცია, შემდეგ კი ეს ყველაფერი დიდი აუდიტორიისთვის გაეცნო.
ყოველი კვირის ბოლოს, ჩვენი საკლასო ოთახი იქცევა ხოლმე “კონფერენციის” დარბაზად, იდგმება ტრიბუნა (რომელიც ერთ-ერთი მოსწავლის მამამ საკუთარი ხელით დაგვიმზადა), ტრიბუნაზე მაგრდება მიკროფონები, ასევე, გვყავს შესანიშნავი აუდიტორია, რომელსაც წარმოადგენენ მოსწავლეთა მშობლები, ხანდახან და-ძმები და ბებია-ბაბუებიც, მასწავლებლები და მომხსენებელი, რომელიც გვაცნობს საინტერესო ინფორმაციას. გვაცნობს მთელი მონდომებით, დიდი ენთუზიაზმით, რადგან სასაუბრო თემა მისი ინტერესის სფეროა და ცდილობს მსმენელამდე დაწვრილებით მიიტანოს მასზე ინფორმაცია.
გარდა იმისა, რომ თითოეულ მათგანს საშუალება ეძლევა იყოს “მომხსენებელი”, ასევე ყველას ეძლევა საშუალება დაეუფლოს აუდიტორიაში მოქცევის წესებს, მოსმენის, ბოლოს კი კითხვების დასმის კულტურას.
სახელი ,,კონფერენცია”, ნამდვილის მსგავს ტრიბუნაზე დგომა, რომელსაც ასევე ნამდვილის მსგავსი მიკროფონი აქვს მიმაგრებული, დარბაზის მსგავსი გარემო და მაყურებელი, რომელიც შენთვის ძვირფასია და მათი აზრი და დამოკიდებულება შენთვის ფასეულია და, რა თქმა უნდა, იმ თემების მოსმენა, რომლებიც განა ვინმემ მოგახვია თავს და გავალდებულებს, რომ გინდა თუ არა მოუსმინო, არა! თავად აირჩიე და შენი ინტერესის სფეროს წარმოადგენს. აი, სწორედ ამ ფაქტორების გაერთიანებაა ჩვენი პროექტი – “ის, რაც ჩვენ გვაინტერესებს”, რომელსაც ყოველ პარასკევს ვახორციელებთ.
პროექტმა მიზანს მიაღწია. მოსწავლეებმა წინასწარ იციან საკუთარი გამოსვლის თარიღი, რაც საშუალებას აძლევს მათ, დროულად დაიწყონ მუშაობა. სასიამოვნოა მათზე თვალ-ყურის დევნება, როცა ვხედავ, როგორ მუშაობენ საკუთარ თემებზე, როგორ აგროვებენ ინფორმაციებს, ცდილობენ, რაც შეიძლება საინტერესოდ წარსდგნენ აუდიტორიის წინაშე, რომ ის თემა, რაც მათ აინტერესებთ, სხვებისთვისაც საინტერესო გახადონ, როგორ ამარცხებენ ნერვიულობას, განცდებს, შიშს, როგორი გამბედავები და მონდომებულები არიან. ასევე, მიხარია, როდესაც ვხედავ, როგორი პროგრესი აქვთ ,,აუდიტორიაში” მსხდომ მსმენელებს, როგორ იზრდება მათი ინტერესი, როგორ იხვეწება მათი ქცევა, აზროვნება. მნიშვნელოვანიც ეს არის, რომ ყველაფერმა, რასაც ვაკეთებთ, პროგრესი და წინსვლა გვაჩვენოს.
