პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

ელეფთერა – მარტოობის უცნაური ამბავის სინოფსისი

ელეფთერა ლომინიეშვილი. 65 წლის ქვრივი კაცი სურებიდან. დილაობით ახსენდება, რომ მოკვდება და 5 წუთი ყველაფერს აზრი ეკარგება.  მარტოობასაც. მარტოობა იწყება ამ ხუთი წუთის შემდეგ. სიყვარულის ძებნა. ქვრივი, უკვე მოხუცი კაცი, რომელიც თითქმის უკაცრიელ სოფლიდან, სურებიდან ტელეფონზე რეკავს და მობილურით ცდილობს ქალებს დაუკავშირდეს და ცოლად შეირთოს. ამ ქალების განცხადებები, ისევ როგორც ელეფთერასი რომელიმე ყვითელ ჟურნალშია დაბეჭდილი. ელეფთერი ჟურნალს ავტობუსს აბარებს და სახლში უზამაზარი გროვა აქვს. ეძებს სიყვარულს, ოღონდ არა მომვლელის თვალსაზრისით, სიყვარულს ეძებს, რომელიც არ იცის რა არის. მხოლოდ სხვებისგან გაუგია ამ გრძნობის შესახებ. მანამდე – საბჭოთა ჯარი. უკრაინაში იყო და ხანდახან ფიქრობს, რომ შეიძლება ერთი ქალი უყვარდა, ტატიანა ანტონენკო, რომელთანაც ერთდღიანი რომანი ჰქონდა, ელეფთერს ჯარის ტანსაცმელი საპატიო ადგილას აქვს მიფენილი. თითქოს ამ ტანსაცმლით სიყვარულსაც იგონებს და სიყმაწვილესაც. ვინ იცის.

ცოლი – მხოლოდ პატივისცემა და არა სიყვარული. გარდაიცვალა სამი წლის წინ. სურათი ახლაც კიდია და სურათთან შარშანწინდელი ბზა და შარშანდელი წითელი კვერცხი

კაცი ზარმაცია და რომანტიკული. არ არის სოფლისითვის დაბადებული, მაგრამ ქალაქსაც სულ უფრთხოდა. საბჭოთა დროს კულტურის სახლის ხელმძღვანელი იყო. აქ იხატება ადამიანი – ცალი ფეხით სსრ–ში, ცალით დამოუკიდებელ საქართველოში,. მოსავალს უფრო ცოლი და ცოლის მეგობრები იღებენ – ქალების ნადი.

კინოს სცენა შვილიშვლის ჩაყვანისას ქალაქში და ასე შემდეგ. სცენა ასეთია – დიდ და უკვე გაუქმებულ კინოეკრანთან დგას პატარა ტელევიზორი. ამ ტელევიზორში აჩვენებენ ტიტანიკს. სიმულაციაა კინოში ყოფნის, ტრაგი–კომიკური.

რამდენიმე მარცხი სიყვარულის ძებნისას – ჩაშლილი ქორწილი ქუთაისიდან, გზიდან მიბრუნებული მაყარი. სოფლის სიშორე დაიწუნეს. გზაზე ავარია და ავარიის სცენაც.

ხუთი ქალის ამოსვლა და გაუგებრობა. ზოგს შვილის ჰყავს და ხშირად ბრუნდება უკან. ზოგს მხოლოდ თავშესაფარი აინტერესებს. კაცი სიყვარულს ეძებს და ითხოვს.

ქალების ამბები  ცალკე. სხედან და საკუთარ ისტორიას ყვებიან. ერთი თონეში პურს აკრობდა – დამწვარი ხელები. ქმარი მცემდა. ძალიან მძიმე დღეს გამოექცა. სიყვარულს ეძებდა თუ თავშესაფარს, რთულად გამოიცნობ. ბევრია ასეთი. ძალიან ბევრი.

 

ავტობუსი რომ ამოდის სოფელში, თუ ვინმე უცხო ქალი ზის, ესე იგი ელეფთერის საცოლეა.

 

შეშლილი ქალის ისტორია. ერთხელ ასეთიც ეწვია და მადევრებიც მიეწივნენ. ელეფთერმა იცრუა, ბიჭს ვერ გამოვაჩენო. თითქოს ეს ქალი მისი შვილთან მოვიდა პაემანზე. რადგან იმაზე ახალგაზრდა იყო, ვიდრე ელეფთერს ეკუთვნოდა.

 

მთავარი სიყვარულის განვითარებაც – ერთ–ერთი ზარისას ქალს უკავშირდება, რომელსაც ტატიანა ქვია. როგორც გატეხილ, სლავურ აქცენტიანი ქართულით ეუბნება რომ გარდაცვლილი ქმრის გვარზეა – ბალანჩივაძეა და საკუთარ გვარს არაფრით არ ამბობს. ელეფთერს  რაღაც უცნაური და ყველაზე ძლიერი მიზიდულობა დაძლევს. ხვდებიან სამტრედიაში, სადაც ეს ქვრივი ქალი ცხოვრობს. იქაურ კაფეში წასვლის სცენა. სხვა სცენები. რამდენჯერმე ჩასვლა. სოფლის ავტობუსი. ელეფთერი წარმოიდგენს, რომ ეს ტატიანა ის ტატიანაა, თუმცა ტატიანა არ ამბობს არც გვარს და არც წინა ისტორიას. უბრალოდ ამბობს, რომ უკრაინიდან არის გამოთხოვილი. ელეფთერი და ტატიანა ქორწინდებიან.

ამფერია აი ცხოვრება, ამფერია ანუ აფერია. სულ მთლად აფერი – მაინც ამბობს ხოლმე ელეფთერი დილაობით, იმ ხუთ წუთში, როცა ხვდება, რომ ადრე თუ გივან აუცილებლად მოკვდება.

 

 

 

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი