ხუთშაბათი, მარტი 28, 2024
28 მარტი, ხუთშაბათი, 2024

საოკუპაციო ხაზს მიღმა

დღეს ყველა ოკუპაციის შესახებ საუბრობს. ოკუპაციას აპროტესტებენ ჩვენი ქვეყნის ნამდვილი პატრიოტებიც და ის ადამიანებიც, რომლებმაც სახელმწიფოს ერთიანობის დაცვის იდეაში საკუთარი ცოდვების შენიღბვის შესანიშნავი საშუალება აღმოაჩინეს. ოკუპაციას აპროტესტებენ განათლებული, მშვიდი მოაზროვნეებიც და მუდმივ შფოთში მყოფი, გზაკვალაბნეული პირებიც. ზოგი ოკუპაციის პრობლემატიკის კომერციალიზაციას ცდილობს და პასპორტის ძვირადღირებული ყდების გაყიდვას იწყებს ან წინდებზე შესაბამისი ჰოლოგრამის გადატანით ცდილობს საკუთარი საქონლის გასაღებას. ვიღაცები უფრო შორსაც მიდიან და საოკუპაციო ხაზის არსებობას უხამსი და იაფფასიანი მეთოდებით ეწინააღმდეგებიან. პროტესტის მონაწილეთა მნიშვნელოვან ნაწილს შეიძლება წარმოდგენაც არ ჰქონდეს საოკუპაციო ხაზს მიღმა მცხოვრები ადამიანების შესახებ. ხაზს მიღმა კი ძალიან ბევრი მნიშვნელოვანი რამ ხდება.

ერთი უცნაური თვისება მაქვს. წიგნის კითხვისას ჩემს სიყვარულს ერთი შეხედვით მეორეხარისხოვანი პერსონაჟები იმსახურებენ ხოლმე. მაგალითად, ჯოან როულინგის ჯადოსნური ნაწარმოებიდან ჩემი რჩეული ტრანსფიგურაციის განუმეორებელი პროფესორი, მისის მაკგონაგელი გახლდათ. კატად გადაქცევის უნარის მქონე გამოცდილ პედაგოგზე გაცილებით ადრე ჩემი ყურადღება სხვა ქალმა დაიმსახურა. დღემდე დატყვევებული ვარ ვაჟა-ფშაველას გენიალური პოემის „ბახტრიონის“ ერთ-ერთი გამორჩეული გმირით. ის საზოგადოებაში დადგენილ წესებს ბრმად არ ემორჩილება. მისი საზოგადოებრივი გავლენის ქვეშ მოქცევა ძნელია. მას ყველაზე უკეთ ესმის ბიბლიური იგავი შაბათის შესახებ, რომლის მიხედვითაც წესები შეიძლება დაირღვეს საღვთო საქმის აღსრულების მიზნით. ალბათ, მიმიხვდით, რომ სანათაზე გესაუბრებით. სანათამ უიმედობისა და გაპარტახების პერიოდში მიიღო გაბატონებული წესრიგისათვის მიუღებელი გადაწყვეტილება და წინააღმდეგობის ფასად მაინც შეასრულა ღვთის წინაშე ადამიანთა მიერ ნაკისრი პასუხისმგებლობა. თუ კარგად დავაკვირდებით აღმოვაჩენთ, რომ საოკუპაციო ხაზს მიღმა სანათას სულისკვეთების ადამიანები, ზეწოლისა თუ წნეხის მიუხედავად, მაინც ცდილობენ საზოგადოებისთვის სასარგებლო ნაბიჯების გადადგმას.

გსმენიათ თამარ მეარაყიშვილის შესახებ?

თამარ მეარაყიშვილი ახალგორში ცხოვრობს. მის წინააღმდეგ დე ფაქტო ხელისუფლებამ სისხლის სამართლის ოთხი საქმე აღძრა. ქალს დოკუმენტების გაყალბებაში, ოკუპირებული სამხრეთ ოსეთის მმართველი ძალის წინააღმდეგ მოქმედებასა და, ე.წ. ადგილობრივი თვითმმართველობის წარმომადგენლების მიმართ ცილისწამებაში ედება ბრალი. სეპარატისტული რეჟიმი არ მორიდებია თამარის დაკავებას, ცხინვალის იზოლატორში მის დაკითხვას. მილიციის მუშაკები დამნაშავედ გამოცხადებულ მეარაყიშვილს ხშირად ემუქრებიან, მისი უსაფრთხოება გარანტრებული არ არის, თამარს ყოველდღიურად ბეწვის ხიდზე უწევს გავლა. ძალოვანი სტრუქტურები ყველაფერს აკეთებენ იმისთვის, რომ დადანაშაულებულმა მოქალაქემ რეგიონი დატოვოს და საქართველოს რომელიმე სხვა კუთხეში გამოიქცეს. ახალგაზრდას საკუთარ რაიონში გადაადგილებაც კი უჭირს, ის სოფლიდან შორს წასვლასაც ერიდება, რადგან ყოველ წუთს შეიძლება ვერაგი პროვოკაცია მოუწყონ და შემთხვევა საბედისწეროდ დასრულდეს.

რას ერჩიან თამარ მეარაყიშვილს?

ახალგორელი ჩაბმულია სამოქალაქო ატივიზმში. აქტივისტი რეგიონში არსებული ყველა პრობლემის შესახებ საუბრობს. იგი ინფორმაციის გავრცელებისთვის სოციალურ ქსელებს, ქართულ და რუსულენეოვან დამოუკიდებელ გამოცემებს იყენებს.

მეარაყიშვილი ხშირად სვამს აქცენტს ახალგორში მცხოვრები ქართული მოსახლეობის წინაშე არსებულ გამოწვევებზე. რეგიონის ფაქტობრივი ხელისუფლება მშობლიურ სოფლებში ქართველებს მეხუთე კოლონად განიხილავს და მათ იზოლაციას, გარიყვას ცდილობს. ცხინვალელმა სეპარატისტებმა საუკეთესო აფხაზური პრაქტიკა გაიზიარეს და საშუალო სკოლებში ქართულ ენაზე სწავლება უკანონო საქმიანობად გამოაცხადეს. ხანდახან საბავშო ბაღის აღსაზრდელებსაც არ პატიობენ ქართულ ენაზე წამოცდენებს.

მეარაყიშვილის ყურადღებას მხოლოდ შევიწროებული ქართველები არ იმსახურებენ. ის მრავალეროვანი ადგილობრივი საზოგადოების საერთო გასაჭირსაც განსაკუთრებული მონდომებით აშუქებს. ადგილობრივი ადმინისტრატორების კორუფციული გარიგებები, წყლის გადაკეტვის, გზის ჩახერგვის საკითხები ახალგორელის წყალობით უმალვე ხდება მთელი კავკასიისათვის დეტალებში ცნობილი.

ადამიანის უფლებების დარღვევისა და კომუნალური პრობლემების მოუგვარებლობის წინააღმდეგ გამოთქმული პროტესტის გამო თამარ მეარაყიშვილს მუდმივი დევნის პირობებში უწევს ცხოვრება, მაგრამ ის არ ტყდება. თამარი ფაქტობრივად ერთადერთი საჯარო ფიგურაა, რომელიც დანარჩენ საქართველოს ახალგორთან აკავშირებს. წესით ის მოსწავლეთა სასახლეს უნდა ხელმძღანელობდეს და გაცილებით უფრო მშვიდ გარემოში ცდილობდეს საკუთარი სამოქალაქო ღირსების წარმოჩენას, მაგრამ მას, სანათას მსგავსად, განსაკუთრებულ ვითარებაში მოღვაწეობა უწევს და, გაბატონებული რწმენა-წარმოდგენების მიუხედავად, მაინც აკეთებს საქვეყნო საქმეს.

 

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი