რა მწუხარებამ უნდა გაგვტეხოს ჩვენ, მანის ფაფასთან ბრძოლაში გამოწრთობილი ბავშვები? ეს საშინელი და აუცილებელი წმინდა ინკვიზიცია სრულიად გულგრილი სახით შემოგყურებდა თეფშიდან აისბერგივით ამოწვერილი კარაქით და სამყაროს დაუნდობლობას გვაჩვევდა.
კლასიკა გარდაუვალ სცენარს გულისხმობდა – უნდა დაგეწყო კიდიდან, შესაბამისად შუაში ცივდებოდა და რაღაც პატარა ბურთულები კეთდებოდა. კურკუტები. ან რამე სხვა სახელი – აი, ბავშვობისას ყველა ხომ რაღაც საკუთარს ვარქმევთ ასეთ წარმონაქმნებს, რისთვისაც დიდებსაც კი ჯერ ვერაფერი დაურქმევიათ. იმ ბურთულების ჭამა waterboarding-ის შემდეგი საფეხურია მსოფლიო წამებათა არსენალში.
ყველაზე მცირე თეფშსაც კი უძიროს ხდიდა მანის ფაფა. ამიტომაც ვერასდროს ვჭამდით ბოლომდე. ამიტომაც ყველას უშნო ცოლები და ქმრები გვეყოლებოდა.
და ჩვენ სულ არ გვანაღვლებდა არც მომავალი ცოლები და ქმრები, რადგან გოგონებიც და ბიჭებიც მხოლოდ ერთი შიშით განმსჭვალულები ვიჯექით და ველოდით სრულიად უწყინარ მზარეულ ზეზის. ზეზი უზარმაზარ ქვაბში თხევად ურჩხულს ხარშავდა.
ეს იყო ბავშვობა. უცნაური და გაუგებარი მწუხარებებისა და სიხარულის დრო.
სიხარული ხომ ორგვარია. ან თავისით მოდის, ანაც სწავლობ. ჩვენ უფროსებისგან დავიზეპირეთ, რომ ორი ტომარა პურის ფქვილი უდრიდა სიხარულს, იქვე შემოსასვლელში მიყუდებული და ორი კვირა პურის საცხობად სამყოფი.
და ამ ცხობისთვის და გათბობისთვის მთიდან ჩამოტანილი ხეების ჩამოცლა ძველი მანქანიდან მეზობლების დახმარებით უდრიდა სიხარულს შემოდგომის გაცრეცილ ღამით.
და საერთოდ ამ მანქანის თუხთუხით მოსვლა და ფარების ჭიშკართან მონათება უდრიდა სიხარულს. და მანამდე ლოდინი მთაში თხილის და შეშის ჩამოსატანად წასული ბაბუის და მამის. რომლებიც მოვიდოდნენ ან 18, ან 19, ან 20 ოქტომბერს.
რამ უნდა გაგვაბრუოს ჩვენ, ასეთი სიხარულებით გაზრდილი ხალხი? რა არის ამაზე დიდი და მნიშვნელოვანი? არაფერი. ვერაფერი.
