პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

წარმატების ბოლო ზარი

ბოლო ზარმა უკვე საქართველოს ყველა სკოლაში ჩამოჰკრა. უმრავლესობისთვის წარმატების ზარი იყო, უმცირესობისთვის – ვერა, რადგან 12 წლის „შრომა“ კიდევ ერთი წლით გადაუვადდათ. სცენები, წარწერები, ტექსტები თითქმის ყველგან და ყოველთვის იგივეა: მოლოცვების, თავისუფლების შეძახილების, მოფერების,  სიყვარულის ახსნის, მოსალოდნელი მონატრების, ათასნაირი კეთილი სურვილის, იმედებისა და გულისწყვეტისაც კი: ,,გილოცავთ სკოლის დამთავრებას! „დასრულდა 12-წლიანი ჯოჯოხეთი!“; „ვაშა, თავისუფლება!, „მიყვარხართ და ხშირად შევხვდებით“!; „ხვალიდან ახალ ცხოვრებას ვიწყებთ!”; „Have a Happy Trip!“,  „წარმატებების იმედი მაქვს!“; „მომავალი წლები გასულზე ბევრად წარმატებული გვექნება!“, „მთავარია, საატესტატოები ჩავაბარეთ!“; „არცერთ მოსწავლეს არ უყვარს სკოლა, შესაძლოა შეგვიყვარდეს, როცა მოგვენატრება“; „უნდა დავისვენო!“; „ნეტარი ცხოვრება იწყება!”; „ჩაცმის სტილი, თმა… – ყველაფერი უნდა შევიცვალო!“;  „100%-იან გრანტს გისურვებ!“…

 ყველა ამგვარი გზავნილი წელს სცენიდან შემთხვევით მოსმენილმა ერთმა ტექსტმა გადაწონა. აი ისიც: 

                       „სკოლა, ერთი შეხედვით, ადგილია, სადაც განათლება უნდა მივიღოთ, მეორე მხრივ კი, ეს საშუალებაა ურთიერთობების შესასწავლად.

ალბათ, ყველას გვიფიქრია დაბადებასა და გარდაცვალებაზე. ჰოდა, ერთ უცნაურ ფაქტს აღმოაჩენდით: როცა ვიბადებით, ჩვენ ყველა ვტირით, სიკვდილის წინ კი ჩვენს სახეებს სასიამოვნო ღიმილის ფერი დაჰკრავს.

უცნაური შედარება იქნება, მაგრამ თითოეულ ჩვენგანს ახსოვს პირველი ნაბიჯი სკოლაში, რომელიც შიშით და ცრემლით იყო გაჟღენთილი. შიშით, რომ დედა აღარ მოგვაკითხავდა. ახლა კი ყველა ვიღიმით, ცრემლნარევი ღიმილია, თუმცა უდაოდ ბედნიერების, ვინაიდან ჩვენ აქ ვიგრძენით დედა, ჩვენ აღარ გვეშინია და ჩვენ გვაქვს ცათა სასუფეველი, ანუ მომავალი. ჩვენს დროში სკოლას იმ ასაკში ვამთავრებთ, როცა რაღაც დოზით ვართ დამოუკიდებელნი და არ გვეშინია სტუდენტური ცხოვრების.

მე მეშინია...

მეშინია, ვინაიდან აქ, სკოლაში არის დედა, იქ კი არიან დროებითი დედინაცვლები.

სკოლა მუზეუმია. ჩვენ, მოსწავლეები ქანდაკებების ის ნაწილი, რომელსაც თავი უნდა დაადგა და ზედ თვალები ამოქარგო. მასწავლებლები არიან გონიერი ხუროთმოძღვრები, რომელნიც ქანდაკებას პირისპირ არ უდგანან. ისინი გარშემო გვივლიან, გვივლიან და გვივლიან დაუღალავად, მერე თავს მოგვარგებენ, ერთი ნაბიჯით უკან დაიხევენ, აღქმის მზერას მოგვაპყრობენ, თავს გაიქნევენ, მოგვიახლოვდებიან, თვალის ჭრილს შეგვისწორებენ, გააფართოებენ და კმაყოფილი სახით შუბლზე გვაკოცებენ.

ჩვენ მუზეუმებ დავამშვენებთ, თავის მხრივ, ხუროთმოძღვრებიც იამაყებენ თავიანთი შემოქმედებით.

და ბედნიერების სუნი ახლანდელივით მუდამ ტრიალებს.

ჩვენ ვარდიფერი ცის ქვეშ ვცხოვრობთ.

ამგვარ სიტყვებს დამამთავრებელ კლასში მოსალოდნელი ნოსტალგიის გამო ხშირად ამბობენ ხოლმე, მაგრამ მე მჯერა, რომ გჯერათ ჩემი გულწრფელობის, ვინაიდან თქვენ ჩემთვის შეუცვლელი ხართ და ჩემი ყოველი სიტყვა გულისა და გონების შერწყმული პოტენციური ქმედებაა.

დღევანდელი ჩვენი დღე აეროპორტს მაგონებს. თქვენ, დედები, შვილებს გვაცილებთ უცხო მხარეში, დიდ იმედებს ამყარებთ ჩვენზე, მაგრამ ცრემლები მაინც არის ..

აქ მონატრების ცრემლია.

აქ სიყვარულის ცრემლია.

აქ გაზაფხულია, სიცოცხლეა...

აქ ფრენენ მერცხლები და აქ იზრდებიან თქვენთვის მოსართმევი იები“.

            /მარიამ იობიძე /

გზავნილები მარადიულია: მასწავლებლები ხუროთმოძღვრები არიან; მათი კვალი სამარადისოა; მათ შესწევთ ძალა, შედევრები შექმნან, ანაც მასალა სამუდამოდ დაამახინჯონ; მასწავლებლების შემოქმედება საამაყოა…

 იმ დღეს მეგონა, ჩემი აზრი ბავშვის პირით  ასე გაჟღერდა. ამასწინ ვწერდი, რომ „მასწავლებლობა შემოქმედებაა… შემოქმედი და ჭეშმარიტი ოსტატი ისაა, ვინც უცნაური მასალისაგან დიდი შრომის ფასად ოდესმე შედევრს ააკაშკაშებს, ღირებულ საგანს შექმნის – ყველასთვის საჭიროს და სასარგებლოს-მეთქი“; სხვაგან ისიც დამიწერია, რომ მასწავლებელი ჩემთვის ნიშნავს ღია კარს და ღია ფანჯარას, რომელთა მიღმა სივრცეებია, ვრცელი გზა ყველგან მიმავალი; რომ ეს პროფესია ნიშნავს პასუხისმგებლობას, ადამიანებს „მუშაითობის“ ხელოვნება  შეაყვარო, რადგან მასწავლებლობაც სწორედ ბეწვის ხიდზე სიარულივითაა და თანადგომის გარეშე სარისკო და უშედეგოა, რომ გადაფიქრება არ შეიძლება, რომ მხოლოდ ერთად შევძლებთ ნანგრევების ადგილას განათლების მშვენიერი საყდრის აგებას“. მისგან კი სიბრძნე საფრთხეების საპირწონედ უნდა გავიდეს, რადგან ისინი ჩვენ გარშემო უამრავია და ნაირგვარი. რადგან „დღეს, როდესაც ოჯახის ცნება რამდენადმე მორღვეულია, როცა მშობლები საკვებისთვის, ტანსაცმლისათვის შორ ქვეყნებში უცხოვდებიან, ბავშვებს სჭირდებათ „ობიექტების გადატანა“. ეს ჩვეულებრივი ტრანსფერია და მოდუსის გადანაცვლება, რომლებიც მათ წარსულში ჰქონდათ განცდილი მნიშვნელოვან ადამიანებთან მიმართებით. და როცა მშობლები გვერდზე ვერ ჰყვანან, ისინი მასწავლებლებს აკისრებენ ამ უდიდეს ტვირთს, მათგან ითხოვენ ყოველ ჯერზე უპირობო სიყვარულსა და ზრუნვას, ხოლო თუკი ერთხელ მაინც იმედი გაუცრუვდათ, ძალას კარგავენ ან საომრად ემზადებიან“.

„ბოლო ზარის“ ზეიმზე ნათქვამი მოწაფის  სიტყვა უტყუარი ფაქტია, რომ ბავშვები მასწავლებლებში მშობლებს ეძებენ!

მერე რა, რომ ზოგჯერ საზრდოდ გვრჩება მხოლოდ ჩვენივე შემოქმედება და მთელი ცხოვრების სამყოფი იების სურნელი. ეს წარმატების სურნელია.

ახლა კურსდამთავრებულები ემზადებიან. მათ საკუთარი წარმატების იმაზე მეტად უნდა სჯეროდეთ, ვიდრე ჩვენ გვჯეროდა, რომ უკეთეს ქვეყანაში ვიცხოვრებდით და ჩვენი შრომით ბევრ რაიმეს სასიკეთოდ შევცვლიდით. კიდევაც სჯერათ. საქმე, უბრალოდ, „მოსალოცად“ აქვთ.

 

 

 

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი