ერთი დიდი ღმერთი, ლენინი, სადღაც შორს იდგა და დანარჩენ ღმერთებს – სტალინს, ხრუშოვს და სხვებს – შობდა. ზოგიერთი შეიძლება ძმას წაექცია და მისი ადგილიც მიეთვისებინა, მაგრამ მთავარი ბომონი – სრულქმნილი ულიანოვი – ეჭვის მიღმა სუფევდა. არის ერთი ძალიან კარგი ანიმაციური ფილმი, რაულ სერვაისის „პეგასუსი“, – ადვილად იპოვით ინტერნეტში. ათიოდე წუთში დიდებულადაა მოთხრობილი, როგორ ანაცვლებს სოფლის მჭედელი ერთ უფალს მეორით. ამ წერილის თანასამზერელად გირჩევთ. ისე, ირიბად. ცალი თვალით.
ანტირელიგიური კამპანია გაჩაღდა.
ხოლო ჩემს მაგიდაზე ახლა ოცამდე ამგვარი წიგნი დევს. გაზეთი უფრო მეტი იყო. ეს წიგნები პერიოდული გამოცემების ერთგვარ შეჯამებად შეგვიძლია ვიგულისხმოთ. აქ იყრიდა თავს მთავარი ინსტრუქციები და, ჩვენებური ახალმეტყველებით რომ ვთქვათ, „ქეისები“. იწყებოდა ყველაფერი ყმაწვილთა აღზრდით. 1932 წელს გამოდის ვინმე პ. მიქაძისა და ან. გველესიანის წიგნი „პიონერები ანტირელიგიურ ფრონტზე”. ახალი, ლენინური რელიგია ძალიან აგრესიული იყო. მას მთლიანად უნდა ამოეძირკვა წინამორბედი. ამიტომაც „ნორჩ უღმერთოთა კუთხეში“ დაიდგა ყუთი, სადაც ასეთ ამბებს ათავსებდნენ: „ერთხელ პიონერები შეგროვდნენ ჩემს ეზოში და გადაწყვიტეს, რამენაირად მაინც დაეშალათ მორწმუნენი. პიონერები რამდენიმეჯერ მოვიდნენ ეკლესიაში და იმდენი მოახერხეს, რომ შეუმჩნევლად ეკლესიის გამათბობი მილი გასტეხეს. ამის გამო შესწყდა მორწმუნეთა სიარული ეკლესიაში, რადგან საშინლად ციოდა; ამრიგად, ეკლესიას რელიგიური ცრუმორწმუნეობის საშუალება გამოეცალა“.
სხვებს, უკვე ზრდასრულებს და განსხვავებულ ფერხულში თავშერგულებს, „უფრო დიდ“ კუთხეებს უწყობდნენ. მაგალითად: „კუთხეს უნდა ქონდეს თარო და ვიტრინა პოპულიარული ანტირელიგიური ლიტერატურით. კუთხის ლოზუნგები, ისე როგორც სხვა მასალები, დაკავშირებულ უნდა იქნენ კოლმეურნეობის წარმოებასთან, მაგ.: „ძირს ხუცის სასხურებელი, გამოვიყენოთ ქიმიური სასუქი“. თუ ბოლშე-ეზოთერიზმი არ გაჭრიდა, სხვა, პრაგმატული მაგალითებით ცდილობდნენ მშრომელთა მორჯულებას – სანამ კიდევ უფრო „პრაგმატული” 37 არ დადგა. ასე განსაჯეთ, 1932 წელს გამოცემულ წიგნში: „აღდგომა. მისი წარმომავლობა და მნიშვნელობა“, – დაწვრილებით ანგარიშობენ იმ ზარალს, რაც სადღესასწაულო ამბების გამო მიადგა დიად სამშობლოს: „ბეჟიცაში, დასავლეთის ოლქში, ქარხანა „წითელმა პროფინტერნმა“ დაკარგა 1500 კაცზე მეტი თვითნებობითი გაცდენის გამო; ფულზე რომ გადავიტანოთ – 22.754 მანეთი. მაშასადამე, ქარხანამ სოფლის მეურნეობას ვერ მისცა 2.143 სახნისი“. რკინის ლოგიკაა, ვერაფერს იტყვი. უფრო საბჭოურად – ფოლადის ლოგიკა. კაპიტალიზმს ხომ ბრალდებოდა და ბრალდებოდა ყველაფერი. იესო ქრისტე და მუჰამედი ლამის იყო პირველ ბურჟუებად გამოიყვანეს და მათი მოწაფეები – გაწაფულ კლერკებად. დ. ციხელაშვილი მიმართულების ოსტატად მიიჩნეოდა. სწორედ მას ავალებდნენ ან ივალებდა ამ საქმეს და საოცარი მხატვრულობით ასრულებდა – ჯვაროსნული ლაშქრობებიდან იწყებდა და მოულოდნელად კულაკთა შეთქმულებებით ასრულებდა. მოკლედ, ახლა სახალისოდ საკითხავია, მაშინ კი სისხლს ითხოვდა ეს ფურცლები.
რაღაც ნაწილი აღარ მომიყვანია. აი, ის, სადაც მუქარა იმატებს და სიტყვები ადრესატებს სასაკლაოსკენ მიერეკებიან. რა საჭირო იყო – მინდოდა, რბილად მეთქვა ძალიან მარტივი რამ: ყოველგვარი ძალადობა ცუდია.
ხოლო მებრძოლ უღმერთოთა კავშირს უფრო მოკლედ ერქვა „მუკ“-ი. ლოზუნგი კი, რომელიც თითქმის ყველა გამოცემას ახლდა, ასეთი იყო: „არც ერთი საწარმოო, დაწესებულება, სკოლა, უმაღლესი სასწავლებელი, საბინაო ამხანაგობა, ყაზარმა, კოლმეურნეობა, საბჭოთა მეურნეობა და კომუნა მუკის გარეშე“.
