ბებიაჩემი ფიზიკის მასწავლებელია. როგორც თავად ამბობს, მის ხელში თაობებს გამოუვლიათ. პირადი გამოცდილებიდან გეტყვით, რომ ბებო პროფესიონალია და საკლასო ოთახში მოსწავლეების ყურადღების კონცენტრაციას ზედმიწევნით ახერხებს. იშვიათად შეჰქმნია მათთან ურთიერთობების სირთულეები. გასულ კვირას ბებოს რჩევა დასჭირდა. მითხრა, რომ მის სადამრიგებლო კლასში განსაკუთრებული საჭიროებების მქონე მოსწავლე გადავიდა, რომელმაც მცირე დოზით დისკომფორტი შეუქმნა. წუხდა, რომ სპეციალური ტრენინგი, გავლილი არ აქვს და არ იცის, როგორ დაარეგულიროს ეთიკურად თანაკლასელების დისკრიმინაცია ახალი მოსწავლის მიმართ. რა თქმა უნდა, შესაფერისი რჩევები მივეცი და გამოცემა TheGuardian-ის ამ სტატიის თარგმნაც მას შემდეგ გადავწყვიტე. ჰოდა, თქვენ, თუ მასწავლებელი ხართ და მსგავსი დაბრკოლება შეგქმნიათ, სტატიაში გამოცდილი პროფესიონალების რამდენიმე უნიკალურ რჩევას წაიკითხავთ.
როგორ მოიქცევით, თუ სკოლის მოსწავლე თანაკლასელებისაგან განიცდის ჰომოფობიურ და რასობრივ დისკრიმინაციას? რა გზებს მიმართავდით, თუ საქმე უფრო რთულადაა, თუ სკოლის მოსწავლე ფსიქიკური პრობლემების გამოა დამცირებული?
შესაძლოა ბევრი მასწავლებელი ფიქრობს, რომ მდგომარეობის გამოსასწორებლად სპეციალური ტრენინგები და ამ სფეროში სამედიცინო განათლებაა საჭირო. ფაქტი ერთია – ყველა მასწავლებელი ფსიქიატრის როლს ვერ მოირგებს, შესაძლოა, მათ ვერც სპეციალური ტრენინგები გაიარონ, თუმცა არსებობს სასარგებლო აქტივობები, რაც მათ დისკრიმინაციის დაძლევაში დაეხმარება, იზოლირებულ არასრულწლოვნებს მდგომარეობას შეუმსუბუქებს.
ესაუბრეთ მოსწავლეებს ფსიქიკური ჯანმრთელობისა და პრობლემების შესახებ
შარლოტა უოლკერი, ბლოგერი, რომელიც ფსიქიკური პრობლემების შესახებ წერს, აღნიშნავს, რომ ეს თემა სკოლებში ყოველთვის ტაბუდადებული იყო. მასზე არავინ საუბრობდა.
–12 წლის ასაკში მხოლოდ ბროშურიდან მივხვდი, რომ საშინელი დეპრესია მქონდა. ბროშურა მოზარდთა ფსიქიკურ პრობლემებს ეხებოდა.
შარლოტა ახლა დედაა და კვლავ აღელვებს, რომ სკოლებში ეს პრობლემა ისევ დგას. ის ფიქრობს, რომ ტაბუირება მხოლოდ სტიგმას არ იწვევს, არამედ მსხვერპლის მდგომარეობას იმ მხრივაც აუარესებს, რომ ფსიქიკური აშლილობა უმართავი ხდება.
–ჩემი ვაჟის სასკოლო გამოცდილებიდან თუ ვიმსჯელებთ, სკოლის ადმინისტრაცია უფრო ღელავს მოსწავლეების უძილობასა და საგამოცდო სტრესზე, თუმცა ეშინიათ თვალი გაუსწორონ შიზოფრენიას.
უიოლკერი მიიჩნევს, რომ მასწავლებლები ამ პრობლემას უფრო მეტი გახსნილობითა და გულწრფელობით, მოსწავლეებთან ხშირი საუბრით უნდა ებრძოლონ.
–გასაგებია, რომ გაკვეთილები სქესობრივი განვითარების შესახებ ხშირად პრობლემურია და ბევრ მშობელსა და მასწავლებელს არ სურს ამ თემაზე მოსწავლეებთან საუბარი. თუმცა, როცა საქმე სტიგმასა და ჯანმრთელობას ეხება, აქ დუმილი დანაშაულის ტოლფასია. როცა ყველა მოსწავლე ინფორმირებულია ჯანმრთელობის ამ მდგომარეობის შესახებ, მათ უფრო ნაკლებად უჩნდებათ თანაკლასელის დამცირების სურვილი.
უარი თქვით დამამცირებელ ტერმინებზე
საკლასო ოთახში ფსიქიკურ ჯანმრთელობაზე საუბრის წამოწყების დროს, აუცილებლად წინასწარ გაეცანით ეთიკურ ტერმინოლოგიას. უამრავი დაკვირვება აჩვენებს, რომ ფსიქიკური ჯანმრთელობის შესახებ გავრცელებულ შეურაცხმყოფელ ტერმინებს ბავშვები ხშირად იყენებენ ყოველდღიურ საუბრებშიც. მასწავლებლები ბოლომდე უნდა ებრძოლონ მოსწავლეების მიერ დისკრიმინაციული ტერმინების გამოყენებას.
კონსულტანტი ფსიქიატრი არუნ ჩოპრა განმარტავს, რომ ტერმინოლოგიის არასწორად გამოყენება ხშირად იწვევს გაურკვევლობას. ასევე ფიქრობს, რომ სპეციალისტებს ბევრი მუშაობა მოუწევთ ტერმინოლოგიის გასაუმჯობესებლად.
–დამამცირებელი ტერმინები რეალურად ვერასოდეს ახსნიან ადამიანის ფიზიკურ მდგომარეობას. თქვენ ვერასოდეს აღწერთ შესაბამისი ტერმინით ადამიანს, რომელიც დიაბეტის მსუბუქი ფორმითაა დაავადებული.
როგორც უკვე აღვნიშნეთ – მეტყველება ღრმა დისკრიმინაციის ხილული ზედაპირია. არაეთიკური ტერმინების განდევნა მეტყველებიდან სრული გამოსავალი არა, მაგრამ მნიშვნელოვანი ბიძგი ნამდვილადაა.
დაეხმარეთ მოსწავლეებს მოუყვნენ თავიანთი ისტორიები თანაკლასელებს
იმისათვის, რომ კარგად შეიგრძნონ ამბავი, ადამიანებმა ისტორიები საკუთარი ყურით უნდა მოისმინონ. შესაბამისად, თანაკლასელებსაც სჭირდებათ ისტორია, რომ კარგად გაიგონ, რეალურად რა სჭირს მათ მიერ შეურაცხყოფილ მოსწავლეს.
–როცა საავადმყოფოდან ახლადგამოწერილი მოსწავლე სკოლაში მოდის, ყოველთვის ვცდილობ, რომ მას თავისი ისტორია თანაკლასელებთან მოვაყოლო. მნიშვნელოვანია გამოცდილების გაზიარებაც – როგორ ჩაუტარდა მკურნალობა, როგორ გადალახა, თავს როგორ გრძნობს და ა.შ. – ამბობს დოქტორი კელვინი დეივიდი. ზოგიერთ მათგანს არ სურს საკუთარი ისტორიის მოყოლა, ზოგს – პირიქით. ხშირად მათი უარის მიზეზი ისაა, რომ ისინი საჭირო სიტყვებს ვერ პოულობენ, არ იციან როგორ გადმოსცენ ამბავი. სწორედ აქ სჭირდებათ მათ მასწავლებლების ბიძგი, მხარდაჭერა, რომ სიტყვებს იოლად მიაგნონ.
წყარო: https://www.theguardian.com/teacher-network/2014/dec/02/mental-health-taboo-classroom
