ოცდარვა წლის ლიზ კარლსონი საქართველოში ცხოვრობს და ასწავლის. პირველად 2014 წელს, განათლების და მეცნიერების სამინისტროს პროგრამით “ასწავლე და ისწავლე საქართველოსთან ერთად” ფარგლებში ჩამოვიდა, მაშინ 25 წლის იყო. ლიზი ამერიკიდან, მინესოტას შტატიდანაა.
“ასწავლე და ისწავლე საქართველოსთან ერთად” პროგრამა 2010 წელს საქართველოს განათლების და მეცნიერების სამინისტროს ინიციატივით განხორციელდა. პროგრამის ფარგლებში საქართველოს ყოველწლიურად ინგლისურენოვან მოხალისეთა ჯგუფი სტუმრობს. მოხალისე მასწავლებლები მასპინძელ ოჯახებში ცხოვრობენ და დასაქმებულები არიან საჯარო სკოლებში, სადაც უცხოური ენის ადგილობრივ მასწავლებლებთან ერთად აქტიურად არიან ჩართული სასკოლო და სათემო ცხოვრებაში.
საგანმანათლებლო პროგრამის შესახებ ლიზს დედის მეგობარმა შეატყობინა და პროგრამის ბმული გაუგზავნა. ეს იყო 2012 წელს. ლიზი ადგა და საქართველოს შესახებ ინფორმაციის მოსაძიებლად ბიბლიოთეკაში წავიდა და მოიძია ცნობები ქვეყნის შესახებ. ” ასე გავიგე, რომ ქართველები სტუმართმოყვარე და მეგობრული ხალხია. ვფიქრობდი “ჰმმ, ლიზ, ეს “ღვინისა და მშვენიერი ბუნების ქვეყანა შესაფერისია შენი მომავლისთვის” . ასეთი ოპტიმისტური დასაწყისი აქვს ამერიკელი მოხალისე მასწავლებელის ურთიერთობას საქართველოსთან.
ლიზი თავგადასავლების და სიახლეების მოყვარული მასწავლებელია. სანამ საქართველოში ჩამოვიდოდა 2013-2014 წლებში იყო მოხალისე ფერმებში ( worldwide opportunities on organic farms: wwoof.net) სლოვენიაში, უელსში, გერმანიაში, ისრაელში და შვეიცარიაში. უნივერსიტეტის დასრულების შემდეგ კი ადგილობრივ საშუალო სკოლაში ინგლისური ლიტერატურის და წერის მასწავლებელი იყო და ეს საქმიანობა ძალიან მოსწონდა. მაგრამ, ამის მიუხედავად რადგან 24 წლის იყო და თავგადასავლები უნდოდა, ერთი გზის ბილეთი იყიდა და ასე ჩამოვიდა საქართველოში.
საქართველოში ჩამოსული ლიზი პირველად კასპის N 3 სკოლაში მოხვდა. მეორე წელს კი რუსთავში ასწავლიდა N 14 და N7 სკოლაში. ” ვფიქრობდი , რომ საჭმელი ძალიან გემრიელი იყო, ბუნება შესანიშნავი, ენა მშვენიერი, ცეკვა მაგარი, ბავშვები იყვნენ კაშკაშა და თვალებბრიალები , ქალები პრანჭიები და კაცები უხეშები. თუმცა, ახლა უკვე ბევრი კარგი მეგობარი მყავს”- იხსენებს ლიზი პირვანდელ შთაბეჭდილებებს.
ლიზი ამჟამად თბილისში, ერთ-ერთ სახელოვნებო სკოლაში ასწავლის. როდესაც, დიდ ზურგჩანთამოკიდებული ლიზი მძიმე რკინის კარს აღებს და ოთახში შემოდის, მის დანახვაზე, პატარა მოსწავლეებს თვალები უბრწყინდებათ და მასთან ჩასახუტებლად რიგი დგება. ხოლო ის სიმღერები, რომელსაც გაკვეთილზე მღერიან პატარა ბავშვების ყოველდღიურობის მელოდიად იქცევა. თამაშით და მუსიკით პატარები ინგლისური ენის შესწავლას ხალისით და დაუზარლად ცდილობენ.
ახალგაზრდა მასწავლებელი რუსთავში ცხოვრობს მასპინძელ ოჯახთან ერთად. ” რუსთავი კარგი და წყნარი ქალაქია. ხშირად მივდივარ ტყეში სარბენად. ძალიან მომწონს ჩემი ქართული ცხოვრება, ჩემი მასპინძელი ოჯახი, სადაც მასპინძელი ბებოს და პაპას ქართულად ველაპარაკები, მომწონს ქართული სტუმართმოყვარეობა, ხალხური მუსიკა და ცეკვა, ჩემი მოსწავლეები და სწავლების პროცესიც. ახალგაზრდების აზრი ძალიან მაინტერესებს. ისინი ახალ იდეებს შთამაგონებენ. გაკვეთილების შესახებ კი ვფიქრობ, რომ გაკვეთილები აუცილებლად უნდა იყოს მხიარული და ორგანიზებული” – ამბობს ლიზი და გაკვეთილების პარალელურად, ახალ პროფესიას ეუფლება შავი ზღვის საერთაშორისო უნივერსიტეტში კავკასიოლოგიის ფაკულტეტზე. ლიზის სურვილია მუდმივად იყოს მასწავლებელი და სტუდენტიც. თავგადასავალი, სიახლეები, სწავლა, თან სტაბილურობა და საყვარელი საქმის კეთება არის ის სურვილი, რაც საქართველოში ჩამოსულმა ლიზმა ერთბაშად მოიპოვა.
