როგორ წარმოგიდგენიათ, ექიმი თავად იხდიდეს პაციენტების მედიკამენტების საფასურს? ან მეხანძრე – იმ წყლის საფასურს, რომელსაც ხანძრის ჩაქრობის დროს ხარჯავს? ინგლისის მთავრობა ყოველწლიურად 2.8 მილიონ გირვანქა სტერლინგს გამოყოფს, რათა საჯარო სკოლების ადმინისტრაციამ მოსწავლეებისთვის კლასგარეშე საკითხავი ლიტერატურა და სასკოლო ინვენტარი მოიმარაგოს. თანხა, როგორც ხვდებით, ძალიან ცოტაა, ამიტომ მასწავლებლებს ამ ყველაფრის შეძენა საკუთარი ფულით უწევთ.
მასწავლებლებისა და ლექტორების ეროვნული ასოციაციის ბოლოდროინდელი კვლევის თანახმად, ბრიტანეთის საჯარო სკოლების მასწავლებლების 94% თავად იხდის კლასგარეშე ლიტერატურაში ფულს, 73% კი რეგულარულად ყიდულობს საკანცელარიო ნივთებს, რადგან მათ სკოლას ამისთვის სახსრები არ ჰყოფნის. წლის ბოლოს ისინი მშობლებს სთხოვენ, სკოლას 10-20 გირვანქა სტერლინგი შესწირონ, რასაც მშობლების 42% აკეთებს, ან დაუტოვონ თავიანთი შვილების საკანცელარიო ნივთები და წიგნები, რომლებიც აღარ სჭირდებათ. ბევრ სკოლაში მასწავლებლებს საპირფარეშოს ქაღალდით მომარაგებაც უწევთ.
ქვემოთ წაიკითხავთ სამი მასწავლებლის მიერ გამოთქმულ მოსაზრებებს სასკოლო კრიზისის შესახებ, რომელიც მათ ჯიბეს მეტისმეტად აზარალებს.
დენიელი, კინგსტონი:
– მასწავლებლები ყოველთვის სიამოვნებით ხარჯავენ ფულს უცნაურ და იშვიათ რამეებში, ორიგინალურ ნივთებში, რომლებითაც მოსწავლეებს დააჯილდოებენ, მაგრამ მხოლოდ მაშინ, როცა ეს მათსავე სურვილზეა დამოკიდებული. სასკოლო ბიუჯეტი წლიდან წლამდე მცირდება და ჩვენ იძულებული ვართ, თავად შევიძინოთ საჭირო აქსესუარები. ჩემი აზრით, სახელმწიფომ ისე უნდა დააფინანსოს სკოლები, რომ მასწავლებლებსა და მშობლებს დამატებით სუბსიდირება არ მოუხდეთ. არასწორია, დაეყრდნო მშობლებისა და მასწავლებლების კეთილ ნებას, გადაიხდიან თუ არა ისინი ფულს, რათა საკლასო ოთახები ადეკვატურად იყოს აღჭურვილი და მოსწავლეებს შესაბამისი რესურსები ჰქონდეთ.
რა ხდება, როცა კლასისთვის რამეს ყიდულობ? უნდა მიხვიდე ადმინისტრაციაში და თანხა გამოითხოვო. ეს პროცესი ხანგრძლივი და შეურაცხმყოფელია, გირჩევნია, უბრალოდ ადგე, იყიდო და დახარჯული ფულის ანაზღაურება საერთოდ არ მოითხოვო – ტყუილად დაკარგავ დროს და სანაცვლოდ უგულებელყოფას მიიღებ. ახლა ყოველკვირა ვყიდულობ პლასტმასის კონტეინერებს, სტეპლერებს, მწებარე ფურცლებსა და ბარათებს, წებოს, ელემენტებს, რადგან სკოლას საამისო სახსარი არ გააჩნია. როცა ფული არ მყოფნის, ისეთ აქტივობას ვიგონებ, რომლისთვისაც წებო არ დაგვჭირდება. ფოტოკოპირების ბიუჯეტის ნაკლებობის გამო მოსწავლეებს ისეთი პატარა მასალები დავუბეჭდე, ძლივს წაიკითხეს. სულ რამდენიმე კვირის წინ იძულებული გავხდით, გვეყიდა უცხოური ენის ლექსიკონები და პორტატიული მეხსიერების ბარათი (ე.წ. ფლეშკა), რადგან სკოლის მეხსიერების ბარათები სავსეა და ახალი ინფორმაციის შესანახად მომიწევს, ძველი მასალები წავშალო. წარმოუდგენელი რამაა, რომ მასწავლებელს საკუთარი ფულის ხარჯვა უწევს, რათა თავისი საქმე ნორმალურად აკეთოს. როგორ ფიქრობთ, კბილის ექიმი საკუთარ კბილებს ჩაგვისვამდა? ან პოლიცია მოგვცემდა თავის ხელბორკილებს? ცხადია, არა!
მარტინი, ჩრდილო-დასავლეთი ინგლისი:
– ტექნოლოგიის მასწავლებელი ვარ და ჩემი კლასისთვის პირადი რესურსების ხარჯვა ხშირად მიწევს. ამასწინათ მე და ჩემმა კოლეგამ, დეპარტამენტის ხელმძღვანელმა, მთელი წლის განმავლობაში მოსწავლეებისათვის ჩვენ მიერ დახარჯული თანხის ქვითრები დავითვალეთ და ორივეს ერთად 5,500 გირვანქა გამოგვივიდა. წებოს, ხის, სკოჩისა და სხვა ნივთების ქვითრების ადმინისტრაციისთვის ჩვენებას აზრი არ აქვს – მაინც არ აგვინაზღაურებენ.
ჩვენი დეპარატამენტი ყოველ პროექტზე 20 მოსწავლეს იღებს. სკოლის მიერ მათი სახარჯი მასალებისთვის გამოყოფილი თანხა პირველსავე კვირაში იხარჯება. ჩვენ მათ ხისგან სხვადასხვა ნივთის დამზადებას ვასწავლით. წარმოგიდგენიათ, რამდენი რამის შესყიდვა გვიწევს? რა მოხდება, თუ საჭირო მასალას არ ვიყიდით? – სამსახურში ვერ წავალთ. ბევრი სკოლა ხის ტექნოლოგიის მიმართულების გაუქმებას იწყებს, რადგან ეს მათთვის დიდი ფინანსური პასუხისმგებლობაა. ეს ნიშნავს, რომ ნიჭიერი მოსწავლეები ძალიან დაიჩაგრებიან. მოკლედ და კონკრეტულად – იმისთვის, რომ მოსწავლეებს კარგად ვასწავლოთ, ცხოვრების მაღალ დონესა და მცირე კომფორტზე უარის თქმა გვიწევს. არა მგონია, ამ ქვეყანაში ბედნიერი მასწავლებელი იპოვოთ.
რახელი, ჩრდილო-დასავლეთი ინგლისი:
– ამ წლის დასაწყისში ვცადე, შემეწყვიტა სკოლისთვის პირადი რესურსების ხარჯვა, მაგალითად, არ მეყიდა საწერი კალმები ყველა მოსწავლისთვის და დავკვირვებოდი, რა მოხდებოდა. ცხადია, მოსწავლე მეტყოდა, რომ საკლასო სამუშაოს ვერ შეასრულებდა, რადგან კალამი არ ჰქონდა, გაღიზიანდებოდა და მის დასამშვიდებლად დამატებითი დროის დახარჯვა მომიწევდა. ინგლისში მოსწავლეებს ლანჩისთვის ყოველდღიურად 2 გირვანქას აძლევენ. მათ კი ისიც არ უნდათ, კალმებისთვის 10 ცენტი დახარჯონ. ჩვენ, მასწავლებლებს, მშობლები ხშირად გვსაყვედურობენ: „მერე რა, მიეცი კალამი!“ არავინ კითხულობს, საიდან მოდის ეს კალმები. თუ ეტყვი, რომ არ გაქვს, უმალვე კითხვას შემოგიბრუნებენ: „როგორ წარმოგიდგენია, ბავშვს კალამი ჰქონდეს, როცა თავად არ გაქვს?“ წიგნებთან დაკავშირებითაც იგივე არგუმენტი მოგჰყავთ.
ჩვენ ყველანი, როგორც ჩანს, ძალიან ვუფრთხილდებით სკოლის ბიუჯეტს და პირადად მე ყოველწლიურად 250 გირვანქას ვხარჯავ. ახალბედა მასწავლებლები თავდაპირველად ამას სიმოვნებით აკეთებენ, მერე ბეზრდებათ და სკოლიდან მიდიან, სხვა სამსახურს ეძებენ.
სტატიის წყარო The Guardian წერს, რომ ტექსტში ყველა მასწავლებლის სახელი შეცვლილია.
