AltSchool მიკროსკოლების (თითოეულში 80-150 მოსწავლეა) ქსელის შექმნის იდეა 2013 წელს დაიბადა. მას საფუძველი „Google +”-ის ყოფილმა პერსონალიზაციის ხელმძღვანელმა მაქს ვენტილამ ჩაუყარა. ახალი თაობის სკოლების პროექტმა Fecabook-ის შემქმნელი მარკ ცუკენბერგი დააინტერესა და ნოვატორულ წამოწყებაში მან პრისცილა ჩანთან ერთად 100 მილიონი დოლარი დააბანდა. ცნობისათვის, სოცქსელების „მამას” განათლებაში დიდი თანხა პირველად არ ჩაუდია. 2010 წელს მან თავისი საქველმოქმედო ფონდიდან ნიუ-ჯერსის სკოლას 100 მლნ დოლარი ჩაურიცხა, 2014 წელს კი სან-ფრანცისკოს განათლების სისტემის განვითარებისთვის 120 მლნ. დოლარი გამოყო.
დღეს AltSchool კერძო სკოლების გამართული ქსელია. მისი განსაკუთრებულობა იმაშია, რომ ამ პროექტისთვის სპეციალურად შემუშავდა ინდივიდუალური პროგრამული უზრუნველყოფა, რომლის მეშვეობითაც მასწავლებელს შეუძლია სათითაოდ შეუდგინოს ყველა მოსწავლეს გაკვეთილის ან მთელი კურსის გეგმა. მარტივად რომ ვთქვათ, საერთო სასწავლო გეგმის ნაცვლად, სკოლა მოსწავლის მოთხოვნებზე ადაპტირებულ კურსს ამუშავებს, რასაკვირველია, მშობლებისა და მასწავლებლების რეკომენდაციებისა და სურვილების გათვალისწინებით.
თავის მოსწავლეებს სკოლა სპეციალურ სერვისებს სთავაზობს. ისინი მათემატიკისა და კითხვის სწრაფ სწავლაზეა ორიენტირებული. სკოლაში განათლების მიღება ძვირი სიამოვნებაა – წელიწადში 21 ათასი დოლარი. თუმცა ამ ყველაფრის შედეგად მსოფლიოს ახალი „სტივ ჯობსები”, „ცუკერბერგები” და „გეიტსები” უნდა შეემატოს. მაგალითად, სან-ფრანცისკოში ასეთი სასწავლო დაწესებულება 2014 წელს გაიხსნა და პირველივე წელს მას უკვე 20 მოსწავლე ჰყავდა. ორ წელიწადში კი ქსელი ხუთი ახალი სკოლით გამდიდრდა, სადაც მთავარი აქცენტი პერსონალიზებულ სწავლებასა და ერთიანი ტექნოლოგიური პლატფორმაზე (მასწავლებლებისთვის-მშობლებისთვის-ადმინისტრაციისთვის) გაკეთდა. უახლოეს მომავალში მსოფლიოს მასშტაბით 20 ასეთი სკოლა იმუშავებს.
სკოლაში სამი ჯგუფია, თუმცა არ მოქმედებს დაწყებითი, საშუალო და უფროსკლასელებად დაყოფის ტრადიციული სისტემა. სკოლის მოსწავლეები თავდაპირველად iPad-ის დამატებაში პირად პროფაილებს ავსებენ. სპეციალურად სკოლისათვის Apple, Google და Uber 50-მდე ყოფილმა თანამშრომელმა შეიმუშავა ციფრული პლატფორმა, რომელიც თვალს ადევნებს მოსწავლეთა დასწრებასა და მათ ნიშნებს, ეხმარება მათ სწავლის დაგეგმარებაში, აკვირდება მათი ჯანმრთელობის მდგომარეობას. ყველა ბავშვი იღებს ინდივიდუალურ და ჯგუფურ „პლეილისტს”, სადაც დასახული მიზნის მისაღწევად ყველა აქტივობაა გაწერილი.
სკოლაში ყველაფერი ავტომატიზებულია. ბევრი ბავშვი მთელი სასწავლო წლის განმავლობაში ყურსასმენებით დადის, რათა ყურადღება არ გაეფანტოს. საკლასო სივრცის ღია სტუდიური განლაგება, ციფრული სასწავლო მასალა ნებისმიერ ოთახს სამეცნიერო ლაბორატორიად ან იოგისთვის განკუთვნილ დარბაზად გარდაქმნის. ბავშვებს სკოლაში 5-13 წლის ასაკში იღებენ. სწავლების პროცესი შერეულ ასაკობრივ ჯგუფებში მიმდინარეობს.
მოსწავლეს შეუძლია სასწავლო გარემო თავის გემოზე გადაასხვანაიროს და კეთილმოაწყოს. ვთქვათ, მერხი ან თაროები იქ დადგას, სადაც მოინდომებს. საკლასო ოთახები მოდულსადგურებად აღიქმება, მოსწავლეები კი მუდმივად გადადიან კლასიდან კლასში.
თითოეული მოსწავლე მხოლოდ თავისთვის განკუთვნილ დავალებებს იღებს. შესრულება სავალდებულოა. დავალებები უჩვეულოა. ვიღაცას ბლოგი მიჰყავს, ვიღაც კი პროგრამებს წერს. როგორც ჩანს, ინტერნეტის მომავალი სწორედ ამ ბავშვების ხელშია. ამიტომ Altschool-ის სკოლის ტიპური დღე არატიპურად იწყება. მოსწავლე მთელი დღის განმავლობაში „გამობმულია” გაჯეტებზე და, მიუხედავად იმისა, რომ ბევრ მშობელს ეს არ მოსწონს, ასეთი ტიპის სკოლის სისტემისთვის ეს ნორმალურია, მით უმეტეს, რომ ამაში 100 მლნ.-დოლარიანი ინვესტიცია განხორციელდა.
ეტაპი 1. Learner Profile შექმნა – ლოგიკურია, რომ ბავშვს ვერ ასწავლი და განავითარებ, თუ არ იცნობ მის ფსიქოლოგიურ და ფიზიკურ შესაძლებლობებს. მათი გამოვლენის შემდეგ, ჩნდება მისი მომავალი განვითარების გეგმის პირველი მონახაზი. სკოლაში პირველად მოსულ ბავშვთან მიმდინარეობს ინტერვიუ. ინტერვიურების პროცესს არაფერი აქვს საერთო სკოლის ტრადიციულ ტესტებთან ან გასაუბრებასთან. აი, როგორია ინტერვიუს ერთ-ერთი ნაწილი, რომელსაც მშობელი წერილობით ეცნობა: „იმისათვის, რომ შევქმნათ გარემო, რომელიც თქვენი შვილის უკეთ გაცნობაში დაგვეხმარება, გვაქვს წიგნებით დატვირთული ოთახი, საგანმანათლებლო სათამაშოები და სხვა მასალა. ბავშვი თვითონ წყვეტს და იჩენს ინიციატივას, რა უნდა აკეთოს ამ სათამაშოებით და ნივთებით. ჩვენ ვაკვირდებით მის თამაშს და გზადაგზა ვეკითხებით: „რას ხედავ?” „როგორ ფიქრობ, რა შეიძლება გააკეთო ამ მასალიგან?” და სხვ. იმის მიხედვით თუ როგორ „ეკონტაქტება” ბავშვი ნივთებს/მასალებს, ვადგენთ, რა და რამდენად აინტერესებს”. ინტერვიურების პროცესში ფორმირდება მოსწავლის პროფილი, რომელიც მაქსიმალურად დეტალურად აღწერს მის ძლიერ და სუსტ მხარეებს, ინტერესებს, მიზნებს, რაც საბოლოდ განვითარების სასტარტო წერტილი ხდება კონკრეტულად მისთვის განკუთვნილი პროგრამის შემუშავებისას. ინტერვიუ ეხმარება მასწავლებელსაც, ისე დაგეგმოს კლასთან ურთიერთობა, რომ ერთი ბავშვის ძლიერი მხარეები ეხმარებოდეს სხვას სუსტი მხარეების დაძლევაში. მაგალითად, ბავშვი, რომელიც მიდრეკილია დაგეგმარებისადმი, მაგრამ მოქმედებაში პასიურია და ბავშვი ექსპერიმენტატორი ერთმანეთზე ზემოქმედებს და ერთმანეთს აძლიერებს.
ეტაპი 2. პროექტული სწავლება – სამყარო საოცარია და მასში ყველაფერი ერთმანეთზეა დამოკიდებული, ანუ: ერთ გაკვეთილზე რამდენიმე დისციპლინა კვეთს ერთმანეთს. პროექტის რეალიზება საკუთარი გამოცდილების მიღებით მიმდინარეობს (მაგალითად, კარტოფილის დათესვიდან მოსავლის აღებამდე – ესეც პროექტია) და სხვების გამოცდილების აღქმა-გაზიარებით – მოსწავლეები პრაქტიკაში აკვირდებიან უფროსი თაობის პროექტებს: სტუმრობენ კომპანიების ოფისებს, ლაბორატორიებს, მუზეუმებს, სამეცნიერო ინსტიტუტებს. გაკვეთილებს ხშირად ატარებენ მოწვეული ექსპერტები (მხატვრები, მუსიკოსები, მეწარმეები).
ეტაპი 3. ტექნოლოგიების გონივრულად გამოყენება – ეს ქმნის ერთიან ტექნოლოგიურ პლატფორმას, რომელიც მასწავლებლებს ეხმარება ერთმანეთთან მუდმივად დაკავშირებული პერსონალიზებული გეგმების შექმნაში, თითოეული მოსწავლის პროგრესის კონტროლში, მშობლებთან კონტაქტში, ადმინისტრაციისთვის სრული სურათის შექმნაში, თუ რა ხდება სკოლაში. არავინ კარგავს დროს უსარგებლო ქაღალდომანიაში.
ვიდეოკამერა აფიქსირებს ყველაფერს, რაც სკოლის კედელებში ხდება – გაკვეთილიც კი ვიდეოზე იწერება, მასწავლებელს კი ეს შიდაანალიზის ჩატარების შესაძლებლობას აძლევს.
პროექტის ეტაპებს მოსწავლეები Ipad ან Chromebook აფიქსირებენ და მასწავლებლებს ისე უგზავნიან შესაფასებლად.
