ვარდისფერ ღვინოებს (როზეს) მეორენაირად ზაფხულის ღვინოებსაც ეძახიან, რადგან აღნიშნული ღვინოები განსაკუთრებით წელიწადის ამ პერიოდში ფასობს და ისმება. ამას თან ემატება ზაფხულისათვის დამახასიათებელი კულინარიული თემები (მსუბუქი სალათები, თევზეულობა და სხვა…) რაც ვარდისფერ ღვინოებს განსაკუთრებით კარგად უწყვილდება.
ვარდისფერი ღვინოები ერთმანეთისგან სტილით ძალიან განსხვავდებიან. ზოგი უფრო თხელი და უფერულია, ზოგი კი – გაცილებით მუქი. ასევე ნახავთ ლალისფერ (ხვანჭკარას ფერის) ღვინოებს.
„როზეს“ რაობისა და ამ ტიპის ღვინის უცნაური (ტრადიციული ღვინოებისათვის ნაკლებად დამახასიათებელი) შეფერილობის შესახებ ბევრი რამ შეიძლება ითქვას. მეტად საინტერესოა კლასიკური ფრანგული შამპანურის მაგალითი, რომელიც ბევრის გასაკვირად წითელი შეფერილობის ყურძნისგან მზადდება. ფრანგი მეღვინეები წურავენ ყურძენს და წამიერად ხსნიან ჭაჭიდან. ამ პროცესს თავისი სახელიც აქვს – „ბლანდენვუ“, ანუ თეთრი-შავიდან. ვარდისფერი ღვინოებიც დაახლოებით ამ პრინციპით ყენდება, თუმცა ყველაფერი მაინც მეღვინეზეა დამოკიდებული.
სხვათა შორის, წითელი ფერის ყურძნის მარცვალს წითელი გული არ აქვს. საფერავის მარცვალიც კი არაა შიგნიდან წითელი. ზოგიერთი ჰიბრიდული ყურძნის მარცვალი რომ გავჭყლიტოთ, შეიძლება შიგნიდან წითელი იყოს, თუმცა ყურძნის ეს ჯიშები მეღვინეობისთვის ხელსაყრელად არ ითვლებიან.
ზოგჯერ ამბობენ ხოლმე, რომ საფერავის ვარდისფერი ღვინო უფრო მუქია, ვიდრე თავკვერის ვარდისფერი. ეს არასწორი ნათქვამია, რადგან მთლიანი პროცესი აბსოლუტურად მეღვინეზეა დამოკიდებული. რაც უფრო დიდხანს დააყოვნებს მეღვინე ღვინოს ჭაჭაზე – უფრო მუქი იქნება ღვინოც. ვარდისფერი ღვინოების შეფერილობაც ჭაჭასთან ღვინის ხანმოკლე შეხებას უკავშირდება.
ძველ დროში ევროპაში, ისევე როგორც საქართველოში, როზე ტრადიციულად თეთრი ღვინის წითლით შეფერვით მიიღებოდა. დღეს ევროპაში ამ მეთოდით მიღებული როზე ნამდვილ როზედ ვერ ჩაითვლება და წითელი ჯიშებიდან იწურება, ისევე როგორც წითელი ღვინო. ოღონდ იმ განსხვავებით, რომ წვენს ყურძნის გარსთან, ჭაჭასთან გაცილებით ხანმოკლე შეხება აქვს, ვიდრე ეს წითელი ღვინის შემთხვევაში.
როგორც იცით, ჩვენს ქვეყანაში ვარდისფერი ღვინის წარმოება ათწლეულების მანძილზე მივიწყებული იყო. თუმცა ბოლო დროს მრავალმა ღვინის კომპანიამ ამ ტიპის ღვინის წარმოება კვლავ დაიწყო და ეს მეტად სასიხარულო ფაქტია.
ვარდისფერი ღვინის წარმოება საქართველოში ბოლო 5-6 წლის განმავლობაში ძალიან პოპულარული გახდა. ამ დადებით ტენდენციას მხარი აუბა თითქმის ყველა დიდმა ღვინის მწარმოებელმა კომპანიამ, ასევე ზოგიერთმა მცირე მარანმაც.
ქართული ვარდისფერი ღვინო მზადდება თითქმის იმავე წესით, როგორითაც თეთრი მშრალი ევროპული სტილის ღვინო. მხოლოდ მცირე ხნით (რამდენიმე საათით) ხდება წითელი ან ვარდისფერი ყურძნის შეხება ჭაჭასთან, რათა მოხდეს საღებავი ნივთიერებების მცირედ გამოწვლილვა ყურძნის კანიდან.
(საფერავის ჯიშის შემთხვევაში, ნაყოფის რბილობიც შეფერილია წითლად, რაც იშვიათობას წარმოადგენს, რის გამოც, ყურძნის უბრალოდ დაწნეხვაც და მხოლოდ ტკბილის დადუღებაც საკმარისია და აღარ საჭიროებს ჭაჭასთან შეხებას).
ვარდისფერი ღვინო შესაძლებელია თეთრი და წითელი ღვინის შერევითაც დამზადდეს.
„როზეები“ გამოირჩევა სასიამოვნო მჟავიანობით. ეს უფრო საზაფხულო სასმელია, ისმევა გრილად 8-10 ცელსიუს ტემპერატურაზე. რაც ახალგზარდაა ვარდისფერი ღვინო, უფრო უკეთესია, რადგან მისი ფერიც და გემოც უფრო ცოცხალია.
ქართული „როზეებიდან“, ანუ ზაფხულის ღვინოებიდან უდავოდ გამორჩეულად საინტერესოა გურული ჩხავერისგან დაყენებული როზე და თავკვერისგან დაყენებული ვარდისფერი ღვინო.
საფერავის ჯიშის ყურძნისგან ვარდისფერი ღვინის დაყენების შემთხვევაში კახეთში, როგორც წესი, ყურძენი იკრიფება ხელით, სიმწიფის პიკზე. კლერტის ნაზად გაცლის შემდეგ 4°ცელსიუსამდე გაციებულ დურდოს მაცერაციაზე 8-10 საათის განმავლობაში ტოვებენ. როდესაც წვენი სასურველ ვარდისფერს მიიღებს, მას გამოდენიან და რამდენიმე დღე აჩერებენ დასაწდომად. დუღილი მიმდინარეობს უჟანგავი ფოლადის რეზერვუარში კონტროლირებად ტემპერატურაზე (18°ც). დადუღების შემდგომ ღვინო გადადის სხვა ჭურჭელში რამდენიმე თვით დასავარგებლად. ბოთლებში თებერვალი-აპრილის თვეებში ისხმება.
საფერავისგან დაყენებული „როზეები“, როგორც წესი, ფერზე ღია ვარდისფერია. ბროწეულის და კოწახურის არომატით შეზავებული ატმის და ჟოლოს სურნელთან. რაც შეეხება გემოს – ქორფა და ხალასია, იმავდროულად ელეგანტური. სრულად იმეორებს არომატების პალიტრას ხავერდოვანი, გლუვი ტექსტურით და ვარდის ფურცლის ჰაეროვანი სურნელით.
