სტივენ კოვი
ცხოვრებას არაფერი არ „მოაქვს”…
ხშირად გვესმის ფრაზები: „ცხოვრებამ მოიტანა…”, „ასეთია ეს ცხოვრება…”, „ამ ცხოვრებისგან მეტს რას უნდა ელოდე…” და ასე შემდეგ… საზოგადოებრივი ცხოვრების გარდა პირად ცხოვრებასაც ხშირად ვაქცევთ ნაჭუჭში: „ასეთი ყოფილა ჩემი ბედი…”, „ხომ ვამბობდი და ასეც მოხდა…”, „ჩემი ბედის რა ვთქვი…”, „მე რომ ბედი მქონებოდა…”
და რა მოაქვს ასეთი ცხოვრებას და ბედს…? რას ნიშნავს სინამდვილეში ასეთი დამოკიდებულება საკუთარი თავისა და პირადი და საზოგადოებრივი ცხოვრების მიმართ…? თითქოს „შავმა კატამ” გადაგვირბინა გზაზე და მორჩა… აქ დასრულდა ჩვენი იმედი, რწმენა, სურვილი, მიზანი..
.
განათლების სისტემა, რელიგია, ოჯახი და აღზრდა კიდევ უფრო ამრავლებს წარუმატებლობის შაბლონებს ჩვენს ცნობიერებაში და ვართ ასე: დაშტამპული ცნობიერების კვლავწარმოებაში, მუდმივ წრებრუნვაში საკუთარი თავისა და ცხოვრების მიმართ…
ყველაზე დიდი პრობლემა ისაა, რომ ამგვარი შტამპები ჩვენს არაცნობიერში საგულდაგულოდ მოკალათებულან და იქიდან გვმართავენ…. მოკლედ, მთელი კოლექტიური არაცნობიერის ოკეანეშიც გვიწევს ცურვა და რაც ჩვენ არ გაგვიგია, მაგრამ სხვებს უქცევიათ წესად და ჩვეულებად, ისინიც ჩვენს ცნობიერს ეპატრონებიან… ათასი დაკარგული ხმა ისმის და გვთრგუნავს ყველა მხრიდან… სად არის გამოსავალი?
სად უნდა ვეძებოთ ცხოვრების აზრი?
ან უნდა ვიცხოვროთ „მშვიდად” და წესებით, ჩვევებით და წინასწარ გამზადებული მოდელებით (მკვდარი ცხოვრებით) ან უნდა დავიწყოთ ფიქრი…. ფიქრი იმაზე, რა გვინდა…? ჩვენ რა გვინდა…? და არა: მშობლებს, მასწავლებლებს, აღმზრდელებს, მღვდლებს, სახელმწიფოს და ჩვენს მეზობლებს და ნათესავებს რა სურთ და ვინ და როგორი ადამიანი უნდათ, რომ ჩვენგან შექმნან….
თითოეული ჩვენგანის ხედვა სწორედ ამგვარი სტერეოტიპული პარადიგმებითაა განპირობებული… უკვე სტრუქტურირებულია და დანარჩენს ჩვენ ვარგებთ მერე მოდელზე. ჩვენში არსებული პარადიგმების ფარული მოქმედების შედეგად ხშირად ჩვენ მიერ დანახული და აღქმული რეალობა გვეჩვენება, რომ ერთადერთია და, შესაბამისად, ობიექტური, ამიტომ შეუძლებლად ვთვლით, რომ რაიმეს შეცვალა შეგვიძლია. ამ დამოკიდებულების შედეგია „ბედის მორჩილი” ცნობიერება და წუწუნი იმაზე: რომ „ასეთია ცხოვრება…” და ამაში დამნაშავეა „ის”, „სხვა”…
ხშირად მსმენია, რომ ზედმეტად ვებრძვით სტერეოტიპებს და რომ შეუძლებელია, სტერეოტიპების გარეშე ცხოვრება… საერთოდ ვფიქრობ, რომ „ბრძოლა” მეტაფორაა და საბოლოოდ თუ ვინმეს ებრძვის ადამიანი, მხოლოდ საკუთარი თავია. სტერეოტიპებიც ყოველთვის იარსებებს, მაგრამ დამერწმუნეთ, რომ თუნდაც კლასიკიდან წამოღებული სტერეოტიპები ყოველთვის სასარგებლო ვერ იქნება…. მაგალითად, ასეთი: „ნუ გენაღვლების სწავლაზე ყრმის წკეპლის ცემით კივილი”… თანამედროვე მასწავლებლები შესაძლოა, მოსწავლეებს არ წკეპლავენ, მაგრამ აგრესია სწავლებისას ნორმად მიაჩნიათ და არგუმენტად მოაქვთ ის, რომ სამაგიეროდ, შედეგი იქნება და მოსწავლისგან ამ ძალადობით და დაძალებით „რაღაც გამოვა”.
თანამედროვე განათლება შედეგზე ორიენტირებიდან რომ გადავიდეს პროცესზე ორიენტირებაზე, დარწმუნებული ვარ, სწავლის პროცესი გაცილებით შემოქმედებითი და ნაყოფიერი იქნება.
ცვლილება იწყება ფიქრით..
სინამდვილეში არავითარი „ჩიხი” არ არსებობს. ეს არის გარკვეული პარადიგმის ფარგლებში ხედვა, ფსიქოლოგები იტყვიან, რომ ამ დროს მოქმედებს ე.წ. „პროგრამები”, რომელთა ტყვეობაშიც ექცევა ადამიანი, რადგან მიეჩვია, გარკვეული „ლინზებით” ყურებას… ამის გამო ის სხვა გზას ვერ ხედავს. მაგალითად, უცხო ოთახში ეძებთ რაიმე ნივთს, ვთქვათ, კალამს… ვერ პოულობთ. როცა ამ ოთახიდან გამოდიხართ და გეკითხებიან, როგორი ფარდები ეკიდა ოთახში ან მაგიდა რა ფორმის იყო… ვერ იხსენებთ, რადგან თქვენი ყურადღება არ იყო კონცენტრირებული სხვა საგანზე და ამიტომ ვერც შენიშნეთ… ასეა ცხოვრებაშიც, როცა პრობლემას აწყდებით და გამოსავალს ვერ ხედავთ, საჭიროა გამოცვალოთ ლინზები, ან შეცვალოთ ხედვის ფოკუსი…
თქვენ იტყვით, რომ ეს ასე ადვილი არ არის…. სინამდვილეში, ეს ძალიან ადვილია. საიდან დავიწყოთ…? ჯერ დავინახოთ და შემდეგ გავაცნობიეროთ და „გავაუქმოთ” ის პროგრამები, რომლებიც ჩვენი დახმარებით შექმნეს სხვებმა და „ჩაგვინერგეს”, როგორც ჭეშმარიტება… შემდეგ ვიწყებთ ფიქრს: ჩვენ რა და როგორ გვინდა. ხშირად ჩვენ გვინდა რაღაც…. მაგრამ არ ვიცით, ზუსტად რა… ამასაც მხოლოდ ფიქრით და ფიქრის პროცესში გავიგებთ, რადგან ფიქრის დაწყება უკვე ძალიან მნიშვნელოვანი ფაქტია…. ფიქრის დროს ყურადღების და ენერგიის კონცენტრირება ხდება გარკვეულ საფიქრალზე, რაც უკვე ნიშნავს, რომ ცვლილებები დაწყებულია!
რა შუაშია კვანტური ცნობიერება?
მას შემდეგ, რაც ფიქრი დავიწყეთ და ყურადღების კონცენტრირება მოვახდინეთ გარკვეულ იდეაზე, ჩვენ გადავდივართ ჩვენი ცნობიერების „ფენტეზურ” (ც.ბ.), იგივე კვანტურ განზომილებაში, რომელშიც მიზიდულობის კანონის მოქმედებით ვიზიდავთ მსგავს ენერგიას და ვქმნით სასურველ რეალობას…. დიახ… და მხოლოდ ჩვენ ვართ ჩვენივე რეალობის შემოქმედები… თავდაპირველად ყველაფერი იყო იდეა…სიტყვა… ფიქრი და ენერგია ქმნის ახალ ვიბრაციას, ახალ სიხშირეს. ფიქრი და წარმოსახვა ნამდვილად „საშენი მასალაა”…
კვანტური ცნობიერების თეორიის მიხედვით, სიმყარე არ არსებობს… სიმყარე ჩვენი ხედვის ილუზორული აღქმაა, სინამდვილეში ყველაფერი ყოველ წამს იცვლება და მიმდინარეობს და ცვლილებებს იწვევს სწორედ ფიქრი, დამკვირვებელი…. ფიქრის კონცენტრაცია ქმნის სხვადასხვა სიხშირეს და ის, რითაც საგნები და ადამიანები ერთმანეთისაგან განსხვავდებიან, სიხშირეებია…. ფიქრით იცვლება ვიბრაცია და სიხშირე… ასეთია ე.წ. რეალობის ანატომია და ახალი რეალობის შექმნა სულაც არ არის ზღაპარი.
ჩვენ ვხდებით ის, რისიც გვჯერა, რაზეც ვფიქრობთ… ყველაფერი, რაც „გარეთ” ხდება, შინაგანის პროექციაა. არავინ არაფერ შუაშია ჩვენს ცხოვრებასთან, როცა ჩვენ ვქმნით… მაგრამ უმეტესად ჩვენი ცხოვრება სხვების მანიპულირების სივრცეა… უბრალოდ, ეს ზოგჯერ გაუცნობიერებელი პროცესია.
და როცა ვიცით, როგორ იქმნება, შეგვიძლია, გადავაფასოთ, გავაცნობიეროთ, შევქმნათ და ვმართოთ საკუთარი ცხოვრება.
