დღეს 14 ნოემბერია. წუხელ პარიზში ტერორისტებმა ადამიანები მოკლეს. უპრიანია, ორშაბათს, 16 ნოემბერს სკოლაში უფროსკლასელებთან ვისაუბროთ ფაქტზე და მიზეზებზე, რამაც ფეისბუქზე ავატარები სამფერი გახადა, ვაჩვენოთ ვიდეოკადრები. თუმცა, არა მხოლოდ უფროსკლასელებთან- ალბათ, ყველა მასწავლებელმა უნდა გადადოს გეგმიური თემა, შემწყნარებლობასა და კაცმოყვარეობაზე ისაუბროს. ყველამ ყველა კლასში – მოსწავლეთა ასაკისა და ცოდნის შესაბამისად.
ბუნებრივია, უფროს მოსწავლეებთან საუბარი „დაუფარავად” შეიძლება არა მხოლოდ ჰუმანური და კანონიერების კუთხით, არამედ კარგი იქნება თუ მასწავლებლები რელიგიასაც შეეხებიან. იმსჯელებენ, რომ ისლამისტები და მუსლიმები რეალურად ერთი და იგივე არ არიან, რომ ისლამიზმის „დევიზით” ჩადენილი დანაშაული კანონით დანაშაულია და უნდა დაისაჯოს, რომ მუსლიმისთვის ყურანი მკვლელობისა და დაჩაგვრის ვიზა არ არის და ნამდვილი მორწმუნე მუსლიმი განსხვავებული რწმენის გამო დანაშაულს არ ჩაიდენს. ნებისმიერ რელიგიაში მიუღებელია რადიკალიზმი, ფეტიშიზმი, პროზელიტიზმი… რომ, სამწუხაროდ, მსოფლიოს მოსახლეობის ნაწილსმხოლოდ თავისი რელიგია ჰგონია „ჭეშმარიტი” და სხვა ყველა პაგანისტია, ზოგიერთი მუსლიმისთვის კათოლიკეც და ორთოდოქსისთვის -იუდეველიც; რომ რწმენა ადამიანის პიროვნულ თავისუფლებაზე მეტყველებს და თავსმოხვეული არ არის. აბო თბილელს ნება ჰქონდა რომ თავისი არჩეული და მისთვის ბუნებრივი რწმენის ერთგული დარჩენილიყო, მაგრამ სხვა რწმენის არჩევანის გამო მისი სიკვდილი დანაშაული იყო.
მასწავლებელმა გვერდიც რომ აუაროს, ილიას უნივერსიტეტში გამოფენილი ლია უკლებას ნახატის „თვითმკვლელი ღვთისმშობლის” თემას მოსწავლეები აუცილებლად შეეხებიან . ისევე, როგორც საზოგადოების უფროს ნაწილში, მოსწავლეებიც სხვადასხვაგვარად შეაფასებენ -ვისთვის მკრეხელობა იქნება, ვისთვის მისაღები კონცეფცია, ვისთვის -რიგითი არტისტული ეპატაჟი. რა თქმა უნდა, ყველანაირ მოსაზრებას აქვს არსებობის უფლება, მაგრამ თუ აზრს აგრესია მოჰყვება, რომელიც ერთი მხრივ ფანატიზმს გულისხმობს და მეორე მხრივ სხვებს ფაქტის საწინააღმდეგოდ განაწყობს, მაშინ კანონით უნდა დაისაჯოს. ამ შემთხვევაში თეზას -აზრის გამოთქმის უფლება ყველას აქვს, გადაფარავს თეზა -დანაშაულისკენ მომწოდებელი დამნაშავეა და კანონი უნდა ამუშავდეს, რელიგიური აგრესიისა და ფანატიზმის სავალალო შედეგს სეკულარულ სახელმწიფოში კანონი უნდა „ უსწორდებოდეს”- ეს ის შემთხვევა არაა, როცა მახვილს ვინც იშიშვლებს მახვილითვე უნდა გაიგმიროს. ამიტომაა მიუღებელი მოწოდება, რომ ილიაუნის მესვეურები დაისაჯონ, თუმცა სტუდენტების მიერ ჩატარებული აქცია აბსოლუტურად კანონიერია, რათქმა უნდა, თუ ისსაუნივერსიტეტო განაწესს არ არღვევს.
როგორი „პრივატული ეკლესიაც” არ უნდა ქონდეს მასწავლებელს სკოლაში, ან კაბინეტებში ხატების კუთხე ჰქონდეს მოწყობილი, ან , მით უმეტეს,თავად ცხოვრობდეს მორწმუნის ეკლესიური წესით, მან ფორმას უნდა აჯობოს და ხაზგასმულად გამოხატოს თავისი დამოკიდებულება, რომ რელიგიის ადგილი ეკლესიაა, რწმენისა ადამიანის ტვინსა და გულშია,მის ყოფა-ცხოვრებაში გამოიხატება, ხოლო სკოლას სხვა ფუნქცია აქვს, ის არც სინაგოგის სამყოფელია და არც მეჩეთის.
კიდევ ერთხელ გამოვიყენოთ გაცემული და შეძენილი ცოდნა, აქტუალური კუთხით განვიხილოთ შუშანიკის, აბოს ან გრიგოლ ხანძთელის ცხოვრება . თუ მათთან ჯერ არ გვისაუბრია ჰომოფობიის ყრაგიკულ აგრესიულობაზე, მასწავლებელს შეუძლია 17 მაისის თავდასხმა განიხილოს ან -საბი ბერიანის მკვლელობა.
მოსწავლეებმა ერთად იმსჯელონ ოჯახურ ძალადობაზე ან რასობრივ თანასწორობაზე. იქნებ შეთანხმდნენ, რომ შემწყნარებლობა რელიგიური, სექსუალური ორიენტაციის, სქესისა თუ რასობრივი განსხვავების მიუხედვად ჰუმანურობის გამოხატვაა. ძალადობის ამსახველი რამდენიმე ფოტოს ან ვიდეოს ნახვა აუცილებელიცაა-სამწუხაროდ, ტერორიზმის ფაქტი და ძალადობის ამსახველი ვიდეომასალა ბევრია და დღეს ჩვენებაც არ არის შეუძლებელი.
ფსიქიატრიის დოქტორი ვაფა სულთანი როგორც ამბობს, თუ გინდა ქვის ძალის გწამდეს, მაგრამ მანამ გაქვს ამისი უფლება, ვიდრე მესვრი.
ძნელია, ამ შემზარავი ტრაგედიის რელიგიური თემიდან მოწყვეტით განხილვა, მაგრამ აუცილებელია. გარდაცვლილთა შორის ბევრი მუსლიმიც იქნებოდა, იუდეველიცა და კათოლიკეც -პარიზი დიდი და დემოკრატიული სივრცეა, ათმილიონიანი მეგაპოლისია წელიწადში 40 მილიონამდე დროებითი ჩამსვლელით. ტერორიზმით პარიზის დაშინება მთელი ცივილიზებული სამყაროს გამოწვევაა და არ ნიშნავს იმას, რომ დანარჩენი მსოფლიოს ტრაგედიას მნიშვნელობა არ აქვს. სწორედ ამიტომ შეფერადდა ფეისბუქის ავატარები წითელ-თეთ-ლურჯ ფერებში და არა – ლიბანის დროშის ფერებში, სადაც იმავე დღეს ტერორიზმის მსხვერპლი დიდი იყო.
ეს წერილი ნაუცბათევი, თუმცა ნაფიქრი შენიშვნაა. განურჩევლად ასაკისა, ყველა ადამიანი სამყაროს ნაწილი და მისი ცხოვრების მონაწილე. მათ შორის, ჩვენ -საქართველოს მოსწავლეები და მასწავლებლები.
