ამას წინათ ვფიქრობდი, რომ უფრო მეტი ახალი, თანამედროვე და ცოცხალი ავტორი გვინდა-მეთქი სასკოლო პროგრამაში, რომ ბავშვებს მათთან საუბრის, შთაბეჭდილებების გაზიარების საშუალება ჰქონდეთ. თორემ მრავალი ჩემი კოლეგისგან მომისმენია, როგორ გაიოცეს ამა თუ იმ სკოლაში სტუმრად მისული მწერლის დანახვისას – უიი, თქვენ ცოცხალი ხართ? ცოცხალი მწერლები არსებობენ? არ მოკვდეთ რა!
აქ ორი მთავარი ამბავია, ერთი ის, რომ რატომღაც მშობლებსა თუ პედაგოგებს მაინც კარგად ნაცადი, მრავალგზის წაკითხული ლიტერატურა ურჩევნიათ ახალს, ხშირად საკამათოს, ცოტა უცნაურს. მეორე კი, ნაწარმოებების სწავლებისას რატომღაც ნაკლებად გვაინტერესებს ავტორი, არა, იმ საოცარ ფრაზებს არ ვგულისხმობ ქართული ლიტერატურის ენციკლოპედიებსა თუ ცნობარებში რომ ვხვდებით -„დიდი ქართველი მწერალი და საზოგადო მოღვაწე ესა და ეს დაიბადა ამა და ამ სოფელსა თუ ქალაქში, დაამთავრა ესა თუ ის სკოლა და უნივერსიტეტი”. ავტორის გაცნობასა და გაგებაზე მოგახსენებთ, მის ჩვეულებრივ ადამიანად წარმოდგენაზე, რაც ნაწარმოების გაგებას გვიადვილებს.
მოკლედ, თანამედროვე ავტორებზე ვფიქრობდი-მეთქი, გიყვებოდით და უცებ ძალიან უცნაური და საყვარელი წერილი მომივიდა. ბრემენის სკოლიდან მომწერა მასწავლებელმა, სკოლის გაზეთს ვუშვებთ და თუ შეიძლება პატარა ლექსი დაგვიწერეთ მარტორქაზეო. ლექსს ყურადღებით წავიკითხავთ და ზეპირად ვისწავლითო. წერილს ერთვოდა ბავშვური ნახატებით გაფორმებული ხელნაწერი, რომელშიც ბრემენის სკოლის პატარა ბარტყები მთხოვდნენ, დავუწერო ხუთსტრიქონიანი ლექსი მარტორქაზე. სხვა რამდენიმე ფაილში მსოფლიოში ცნობილი მწერლების ლექსების ( რასაკვირველია, მარტორქების შესახებ) ხელნაწერები იყო, ისეთი გენიოსების, როგორიც ჰანს მაგნუს ენცესბერგერი და ჰერტა მიულერი არიან. თავიდან გამოკვირდა, რომელი ცნობილი მწერალი მე ვარ- მეთქი, მაგრამ მერე გამახსენდა, რომ შარშან ჩემი წიგნი გამოვიდა გერმანულად, ჰოდა, ალბათ სადღაც, შემთხვევით წააწყდნენ.
მოკლედ, რაღაც გავაგრძელო, პასუხად მივწერე, რომ ლექსს აუცილებლად გავუგზავნი, მერე კი ყოვლისშემძლე გუგლში ჩავწერე ბრემენის სკოლა და მარტორქის ამბავი. აღმოჩნდა, რომ მარტორქაზე დაწერილი ლექსების ამბავი თითქის 20 წლისაა და სკოლის ერთგვარ ტრადიციას წარმოადგენს.
ჰოდა, ხომ ხედავთ, რა მარტივია, სახალისო გაკვეთილები, საინტერესო აქტივობა და შედეგად, სკოლის ტრადიცია შექმნა.
მარტორქაზე ლექსს, რასაკვირველია, აუცილებლად მოვიფიქრებ, მერე გერმანულადაც ვათარგმნინებ და გავუგზავნი, მაგრამ ახლა დავფიქრდი, სკოლაში ჩემს საყვარელ საბავშვო ( ან არასაბავშვო) მწერალთან წერილის მიწერა რომ შემძლებოდა, როგორ გავიხარებდი. საერთოდაც, ეს წერილი მიწერის პროცესი, რომელსაც წინ ნაწარმოებების გაცნობა უძღვის, სასკოლო აქტივობად შეგვიძლია ვაქციოთ. შეგვიძლია, როგორც ქართველ, ასევე უცხოელ მწერალს მივწეროთ, ასეთ შემთხვევაში უცხო ენის მასწავლებლის დახმარებაც დაგვჭირდება.
მოკლედ, პირველ რიგში, ვირჩევთ წიგნს და მწერალს, კითხვის სხვადასხვა მეთოდების გამოყენებით ვამუშავებთ ტექსტს, ვხატავთ, პერსონაჟებად თუ როლებად ვანაწილებთ. შემდეგ ვსაუბრობთ, ერთმანეთს ვუზიარებთ მოსაზრებებს და წერილის მოსამზადებლად ვემზადებით.
შეიძლება ერთ ტექსტზე შევთანხმედთ ყველანი, საერთო წერილი დავწეროთ, მთელმა კლასმა ვიმუშაოთ, ან, ერთგვარი წერილ-თამაში მოვიფიქროთ, ყველა მოსწავლემ თავისი სათქმელი დაწეროს, თავისი ერთი წინადადება და შემდეგ მთლიან წერილად გავაერთიანოთ. თუ უცხოელ ავტორს ვწერთ, აქ უცხო ენის მასწავლებელი ერთვება, მოსწავლეებთან ერთად თარგმნის წერილს.
მერე ილუსტრაციების დრო მოდის, წერილი გავაფორმოთ, დავხატოთ, ჩვენი შთაბეჭდილებები და სურვილები მივაწეროთ, ავტორის მისამართი გავიგოთ და გავუგზავნოთ…
მერე დავუცადოთ, როდის მოგვწერს პასუხს, ან თუნდაც, პატარა, ხუთსტრიქონიან ლექსს მარტორქაზე.
