ჯერ კიდევ 5 წლის წინ შოთა არველაძემ ავტობიოგრაფიული წიგნი დაწერა, სადაც მისი საფეხბურთო და არამხოლოდ საფეხბურთო ცხოვრების დეტალებია აღწერილი. საკუთრივ ეს ფაქტი უკვე კარგი პრეცედენტია, იმისა, რომ მსოფლიოში არსებულ ტენდენციას ქართველებმაც შეიძლება ავუწყოთ ფეხი და ჩვენი წიგნის თაროები ასეთი ტიპის ქართული ლიტერატურით შეიძლება შეივსოს.
მსოფლიოში პრაქტიკულად არ დარჩა წარმატებული სპორტსმენი, რომელსაც ავტობიოგრაფიული წიგნი არ აქვს დაწერილი. ასეთ წიგნებს, როგორც წესი, ჟურნალისტები ან მწერლები წერენ სპორტსმენის მითითებითა და მოყოლილ ამბებზე დაყრდნობით, თუმცა არიან გამონაკლისი სპორტსმენები, რომლებიც თავად იღებენ ხელში კალამს (კლავიატურას). ყოფილა რამდენიმე შემთხვევა, როდესაც წარმატებულ სპორტსმენს სამწერლო ნიჭიც კი აღმოჩენია. ამის მაგალითია ფრანც ბეკენბაუერი, რომელმაც თავად დაწერა ავტობიოგრაფიული წიგნი, სადაც ნათლად ჩანს, რომ ლეგენდარულ ფრანცს ბურთის კარგად გორების, მწვრთნელობისა და მაღალი დონის მენეჯერობის გარდა, სტრიქონების კოხტად გამოყვანაც შეძლებია. ეს ფაქტი, რა თქმა უნდა, ბეკენბაუერის გულშემატკივრებში განსაკუთრებულ მოწიწებასა და სიმპათიას ბადებს.
არ იფიქროთ, რომ ცუდად იქცევიან ის სპორტსმენები, რომლებიც სხვების დახმარებით წერენ საავტორო წიგნებს. ამ შემთხვევაში მკითხველი სულაც არ ზარალდება, რადგან, ვთქვათ, ერიკ კანტონას ავტობიოგრაფიული წიგნი იმის გამო, რომ რეალურად მავანი ინგლისელი ჟურნალისტის დაწერილია, ეს სულაც არ აკნინებს არც თავად კანტოს და არც მის წიგნს. კანტონა ფეხბურთელი იყო და სულაც არ მოეთხოვებოდა სამწერლო ნიჭი. შენ კი გულშემატკივარი, უბრალოდ უნდა დაჯდე, ჩართო ვიდეომასალა, სადაც კანტონა მოედანზე სასწაულებს სჩადის, წინ დაიდგა ერთი ბოკალი ლუდი და ნება-ნება ფურცლო კანტონასავე წიგნი.
ამა თუ იმ სპორტსმენის ხასიათის კარგი მხარეები თუ ნაკლოვანებები მათსავე ავტობიოგრაფიულ წიგნებშიც კარგად ჩანს. ასეთ რამეებში გამოცდილი კაცი წამსვე მიხვდება, რომელი სპორტსმენი არის თავმდაბალი და რომელია ზღვარგადასულად ამბიციური. ვინ ჰყვება სიმართლეს და ვინ ალამაზებს რეალურ ფაქტებს და მკითხველი წინაშე კეკლუცობს. ჩემთვის ძალიან დიდი სიურპრიზი იყო, როდესაც პელეს ავტობიოგრაფიული წიგნი – “მე პელე”, იმაზე მეტად გულახდილი აღმოჩნდა, ვიდრე ამას ზეამბიციური პელესაგან მოელოდა გულშემატკივარი. პელე თავისი ცხოვრების ისეთ დეტალებსაც კი იხსენებს, ბევრს სამოგობრო წრეში მოყოლაც კი რომ ეთაკილებოდა. მკითხველი, რა თქმა უნდა, ყველაზე მატად გულახდილობას აფასებს და მე ძალიან დიდი იმედი მაქვს, რომ შოთა არველაძის ავტობიოგრაფიული წიგნიც ასეთივე გულახდილი იქნება.
ქართულ ენაზე შექმნილი სპორტული თემატიკის წიგნები, სამწუხაროდ, არც ისე ბევრია, როგორიც, წესით, უნდა იყოს და როგორსაც ყველა ვისურვებდით. ბევრი ასეთი წიგნი სადღეგრძელოს ჰგავს და როდესაც კითხულობ, ისეთი განცდა გაქვს, რომ გაშლილ სუფრაზე ზიხარ და თამადა ილოცება. სწორედ ამიტომაც არის მნიშვნელოვანი, მშვენიერი თანამედროვე ტენდენციის პარალელურად, ქართველმა სპორტსმენებმაც (როგორც კარიერადასრულებულებმა, ასევე მოქმედმა სპორტსმენებმა) მოჰკიდონ ხელი ამ საქმეს და შეეცადონ ავტობიოგრაფიულ წიგნებზე მუშაობას.
დარწმუნებული ვარ, რომ კარგად დაწერილი ქართულ ავტობიოგრაფიულ სპორტულ წიგნებს წარმატება აუცილებლად ხვდებათ წილად და არც მკითხველი მოაკლდებათ. ყველაფერთან ერთად, ეს სპორტსმენებისთვის დამატებით ფინანსურ შემოსავლებსაც ნიშნავს, განსაკუთრებით იმ შემთხვევაში, თუკი წიგნები სხვა ენებზეც ითარგმნება და იმ ქვეყნებში გაიყიდება, სადაც ეს ქართველი სპორტსმენები სხვადასხვა დროს გამოდიოდნენ.
ქართველი მკითხველების გარდა, აბა რომელი „სიტის” ქომაგი (და არამხოლოდ) არ იყიდის გიორგი ქინქლაძის წიგნს და რომელი მილანელი დაინანებს ფულს კალაძის დაწერილი წიგნის შესაძენად? ასეთივე წარმატება შეიძლება ხვდეს წილად სხვა ქართველი სპორტსმენების წიგნებსაც. ასე რომ, შოთა არველაძის ავტობიოგრაფიული წიგნი შესაძლოა იმ ტენდენციის შემქმნელი გახდეს, რომელიც ქართული სპორტული თემატიკის ავტობიოგრაფიული წიგნების პოპულარიზაციას გამოიწვევს. არადა, ყველა ხედავთ, რომ ეს სფერო ნამდვილად ასათვისებელია.
