პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

იქ, რომში…

თებერვალში, რომის ოლიმპიურ სტადიონზე გამართული 6 ერის მატჩი, იტალია-უელსი ნამდვილად არ გახლდათ ისეთი სარაგბო შეხვედრა, რომელზეც შემდეგში ბევრს ლაპარაკობენ ხოლმე. ბრიტანელებმა ცხვირაწეულ აპენინელებს დინჯად, თავდაჯერებით და რაც მთავარია, მაღალპროფესიულად ”ახადეს სკალპი” და ეს ისე გააკეთეს, რომ სათქმელიც კი არ დატოვეს – ვის უნდა მოეგო და რატომ უნდამოეგო.

მაგრამ, ეს, რა თქმა უნდა,არ იყო რიგითი და უბრალო სარაგბო მატჩი ჩვენთვის – ქართველებისთვის, რომლებიც “ცოცხლად” პირველად ვადენებდით თვალს 6 ერის შეხვედრას და იმ ერთი მატჩიდან იმდენი სწორი თუ არასწორი დასკვნები გამოვიტანეთ, ადამიანს ჩვენთვის რომ ესმინა, აბონ ციციაშვილის მსჯელობათა კორიანტელი მოგონილი იქნებოდა.

მთავარი კი ის იყო, რომ ჩვენ ქართველები ვიყავით და იტალიელებიცა დაუელსელებიც კარგად იყვნენ ინფორმირებულნი, თუ რას წარმოადგენს ჩვენი რაგბის ნაკრები და რატომ გვაქვს ამბიციები ქართული რაგბის მომავალთან დაკავშირებით. ჩვენი თანამედროვეობა და გახსნილი მსოფლიო, მადლობა ღმერთს, იძლევა იმის საშუალებას, რომ ყველა ინფორმაცია ხელის გულზე გვედოს და ყველამ იცოდეს, რომ საქართველოში ბევრი ძლიერი სარაგბო ნაკრები წაქცეულა და მომავალშიც არაერთს გავუყენებთ “კუდიგორის” გზას.

რეაქციები იტალიელებსა დაუელსელებს სრულიად განსხვავებული ჰქონდათ. როდესაც იტალიუელები იგებდნენ, რომ ქართველები ვიყავით და მათი ნაკრების 6 ერის მორიგ მატჩში მოოხრებას ვუყურებდით, უცნაურად იღრიჯებოდნენ და არც კი ცდილობდნენ საუბრის გაბმას. ამის მიზეზი, ცხადია, ისაა, რომ ჩვენ სწორედ უსუსტესი იტალიის სარაგბო ნაკრები გვყავს მიზანში ამოღებული და ვინც რა უნდა თქვას, ფაქტია ისიც, რომ იტალია თუიმსახურებს იგივე უელსთან და სხვა დიდ გუნდებთან თამაშს, მაშინ ჩვენც უნდავიმსახურებდეთ.

მოკლედ, იტალიელებს დიდად არ უხაროდათ ჩვენი დანახვა და ცხადი იყო, რომ გრძნობდნენ იმ უსამართლობასა და უსინდისობას, რასაც ახლა ჩვენი სარაგბო ნაკრების მიმართ სჩადის სარაგბო სამყარო. აი, უელსელები კი, პირიქით – ხელს გვხვედნენ, ჩვენთან ფოტოებს იღებდნენდა რაც მთავარია, მთელი ხმით ყვიროდნენ“გორგოძილა ჩემპიონ, ჯორჯია ჩემპიონ!! იტალია ნაგავია!” შეგახსენებთ, რომ ამას ყვიროდნენ რომის სტადიონზე, სადაც უმეტესობა, ცხადია, იტალიელი იჯდა, მაგრამ უელსელებს არაფერი აშინებდათ და ჩვენც, ცხადია, გულზე მალამოდ გვედებოდა მათი ეს სიტყვები. სხვათა შორის, უელსელმა ქომაგებმა ფეხბურთის ინგლისელი მამებიც “ტკბილი სიტყვებით” შეამკეს კარჩაკეტილობისა და პატარა ქვეყნების დაჩაგვრის გამო და ეს “შემკობანი” თამაშის დასრულების შემდეგაც გააგრძელეს.

მოდიოდნენ გამარჯვებით გახარებული უელსელი ქომაგები და მიაფრიალებდნენ თეთრ-მწვანე-წითელ დროშებს რომის მრავლისმნახველ ქუჩებში. იმ დღეს რომის ბარებში დიდი ამბები იყო, მაგრამ თქვენც კარგად იცით, რომ რაგბის ქომაგები სპორტის სხვა ყველა სახეობის ქომაგებისგან პირველყოვლისა ღირსებითა და სიდინჯით გამოირჩევიან და უელსელებმა ეს გამარჯვებაც ღირსეულად იზეიმეს.

როდესაც ამ ყველაფერს უყურებ, დგახარ და ფიქრობ – შენს ქვეყანაში როდის მოხდება ეს ყველაფერი? როდის მიგვიღებენ ევროპის მთავარ სარაგბო ოჯახში და როდის ჩამოვლენ თბილისში ამაყი, მხიარეული და გულიანი უელსელები? მე მჯერა, რომ ეს ძალიან მალე მოხდება! უნდა გვჯეროდეს!

 

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი