,,იქამდე უნდა იტეხო გული, სანამ ბოლომდე არ გაიღება“
რუმი
გული არის ბერძნული და
ფრანგული და ქართული!
ერთნაირი _ ტკივილია! _
ბრძნული… მიოკარდული…
ტარიელ ჭანტურია
გულს ხომ ვერასდროს ავუვლით გვერდს… იმდენი რამე ემართება, თითქოს ის ერთი იყოს სამყაროში და სხვა ყველაფერი მის გარშემო ტრიალებდეს… აი, დავიწყოთ ფრაზეოლოგიზმებიდან: გული მისცა, გული აჩუქა, გული დაუთმო, გული გაიტეხა, გული გაუბზარა, გული შეუღონდა, გული დაიპყრო, გული მოინადირა, გული გაუთბო, გული გაულღო, გული მოულბო, გულში ჩახედა, გულში ჩაიდო, გულიდან ამოიღო…
ჰოდა, ამდენი ამბის გადამხდელს, გული ერთხელაც გეტკინება, აბა, რა იქნება?… მე არ ვიცი, როგორ განიცდით თქვენ გულის ტკივილს… როდის გტკენენ გულს და რომელ იარაღს მიმართავენ, რომ გატკინონ… ნუთუ პირდაპირ „გულში ლახვრის ჩაცემით“ დაიწყეს?
ვფიქრობ თქვენზე, გულატკიებულებო, და თან ჩემს თაროებს ვათვალიერებ, სადაც გულისტივილის აბები მაქვს განთავსებული, მაგრამ აგერ პაციენტი შემოდის და იმას მივხედავ… ეს კი ანამნეზია:
– როდის დაგეწყოთ ტკივილი?
– როცა უპასუხოდ დარჩა ჩემი სიყვარული…
– რას განიცდიდით ტკივილის დროს?
– ძლიერ შეკუმშვას გულისას, კიდევ გაშეშებას, გაოგნებას და მერე „გულის ჩაწყვეტას“…
– დაწყვეტას თუ ჩაწყვეტას…?
– იცით…? ორივეს, მაგრამ ჯერ დაწყვეტას და მერე ჩაწყვეტას…
– და სხვა რა მოვლენები ახლდა ჩაწყვეტას, შეგიძლიათ, რომ გაიხსენოთ?
– პულსის აჩქარება და ნერვების დაწყვეტა – ესენი მახსოვს… და კიდევ… აი, ასე ვგრძნობდი თავს:
„სულში ისეთი სუსხია,
ვნატრობ, არასდროს დაღამდეს,
თითქოს საკუთარ გულიდან
ადგნენ და გარეთ გამაგდეს… „(ცირა ბარბაქაძე)
– და თქვენ თუ გიყვარდათ და გული მას არ აჩუქეთ, როგორღა გეტკინათ?
– ვაჩუქე…? ჩუქებამდე არ მივსულვარ, მე, უბრალოდ, გული დავუთმე… ცოტა ხნით, ვიდრე ვენდობოდი ბოლომდე…
– რამდენი ხნით დაუთმეთ გული…?
– პოეზიის აბებს მომცემთ თუ დაკითხვას გააგრძელებთ….?
– მოითმინეთ, სანამ ავადმყოფობის ისტორიას არ დავასრულებთ, მანამდე ლექსის ერთ სტრიქონსაც კი ვერ გადაყლაპავთ… შეიძლება ძლიერი უკუჩვენება მოგცეთ და სუიციდამდე მიგიყვანოთ… ახლა მითხარით, როდის ძლიერდებოდა თქვენი გულის ტკივილი? ექიმის დანიშნულების გარეშე ხომ არ მიიღეთ ლექსები?
– სანამ თქვენამდე მოვიდოდი, მხოლოდ ერთი-ორი ლექსი მივიღე და გული უფრო მეტად შემეკუმშა… და მერე ამიფრიალდა…
– ხომ ვერ გაიხსენებდით, რომელი ლექსები იყო?
– ოთარ ჭილაძის ერთი ვრცელი ლექსიდან მხოლოდ ორი სტროფი და ჯერ გულის გაბზარვა დამეწყო, შემდეგ გატეხვა და სანამ „გულის წასვლამდე“ მივიდოდა საქმე, შევჩერდი… ცოტა ხნით გულიც გამიჩერდა…
– იქნებ მიჩვენოთ, რომელი სტრიქონები იყო? ოღონდ ამჯერად არ გადაყლაპოთ…
– გადაიპენტა თეთრად ტკივილი,
სულში ნაცნობი, ცივი ქარია…
არ მინდა ახლა ბედთან ჩივილი
უბრალოდ შენთან მინდა ძალიან…
……..
წლები მათოვს და ქრება ღიმილი,
უხეშად მაცლი ფერებს ყოველ დღე…
ჩალად არ გიღირს სხვისი ტკივილი
მიკვირს წლების წინ როგორ მოგენდე?
– თქვენმა მეგობრებმა თუ იციან თქვენი გულისტკივილის შესახებ?
– „რა იციან მეგობრებმა, თუ რა ნაღველს იტევს გული,
ან რა არის მის სიღრმეში საუკუნოდ შენახული…“ (გალაკტიონი)
– ეგ როგორ…? ნუთუ გული არავისთვის გაგიხსნიათ და არავისთვის გადაგიშლიათ?
– „ტელეფონების წიგნაკში მიჭირს გვარების გადაშლა,
ვით მავანთან და მავანთან – გულის გახსნა და გადაშლა,
რომლებსაც სიცოცხლეშივე სიამოვნებით გადავშლი,
რომ ისევ არ შემიტყუონ მოშაირეთა ღადავში“. (ვახტანგ ჯავახაძე)
– თქვენი აზრით, ვინ ან რა არის გულთან ყველაზე ახლოს?
_ ”ხელი ყველაზე ახლოა გულთან,
ჩვენ ხშირად ხელში გვიჭირავს გული…” (ვახტანგ ჯავახაძე)
– ბოლო ტკივილის დროსაც…?
-დიახ და ახლაც და თუ არ დამეხმარებით, უკვე კი არ ამტკივდება და წამივა, გამისკდება გული… ძალიან გაბრაზებული ვარ…. ხომ ხედავთ?
– ახლავე, ახლავე…. ჯერ რჩევას მოგცემთ მაშინ გაბრაზებისთვის:
„გაბრაზდით? ვიდრე პასუხს გასცემდეთ,
გადაითვალეთ გულში ასამდე…
ილაპარაკეთ, ილაპარაკეთ,
დახურულიდან – გულის გახსნამდე…“ (ცირა ბარბაქაძე)
– არასდროს გიცდიათ, რომ გული არ გაგებრაზებინათ და რაც უნდოდა, ის ეკეთებინა…?
– არ მიცდია… ? მხოლოდ მაგას ვაკეთებდი და სულ უფრო მეტად მტკიოდა გული:
ვერაფერს გავხდი მზისაკენ
მუდამ ხელების აშვერით,
რაც გულს უნდოდა, ისა ვქმენ,
მაგრამ ამაოდ დავშვერი! (ალექსანდრე აბაშელი)
საკმარისია, დიაგნოზი დასმულია…. ახლა კი დანიშნულება:
- ადგილობრივი წარმოების ლექსის აბი მაქვს თქვენთვის და კარგად მომისმინეთ. ეს ვიტამინი ბესიკ ხარანაულის ლექსიდანაა, დღეში 2-ჯერ მიიღებთ, 2 აბი, დილით და ძილის წინ…
„ალბათ გული ისე იშვა ადამიანში,
როგორც ყვავილი, როგორც ია,
ხომ ჰგავს კიდევაც იის კონა შენს გულს, მკითხველო!
რომ გული არ შობილიყო ადამიანში,
გრძნობა ყოველი, რომელიც მან ერთად შეკონა,
სულ ცალ-ცალკე დაშრებოდა ნაკადულებად.”
- გალაკტიონის ეს ლექსი გვაქვს „განახლდა გული“, კარგად იყიდება და ეფექტურია. დღში სამჯერ თითო აბი, ჭამამდე. ბოლოში სამჯერ უნდა თქვათ: ამინ! ეს ლექსში არ არის და დაიმახსოვრეთ.
„განახლდა გული… დღეს ის აღარ ვარ,
რაც უწინ ვიყავ… ფერი ვიცვალე…
გზა დამიცალე, შავო ბურუსო,
წყეულო ღამევ, გზა დამიცალე!“
- შოთა ნიშნიანიძის ეს ლექსი კი დღეში ერთხელ უნდა მიიღოთ, ძილის წინ და აუცილებლად სიმღერით, გიორგი ცაბაძის შესრულებით….
„როგორც ჩიტი გალიაში, როგორც მუჭში პეპელა,
ფრთხიალებ და ჩუმად ფეთქავ, სიცოცხლის სანთებელა,
რა ბედის ხარ, რა ვარსკვლავის, სულ შენა ხარ სამიზნე,
ნურცერთ ისარს ნუ აიცდენ, გულო, სანამ გამიძლებ.
თვითონ ღმერთი, წამებული, შენ ერთს გწყალობს ისევე –
მხოლოდ გულში განისვენებს, მხოლოდ გულში ისვენებს.
გულო, სანამ გული გქვია, გულო, უნდა მტკიოდე.
გულო, უნდა მიერთგულო, მიმყვე საიქიომდე.
ეს რამხელა, რა უძირო და რა გამძლე გამოდექ,
ჯოჯოხეთის დამტეველო, პაწაწინა სამოთხევ…“
ჯერჯერობით, სულ ეს არის…. ერთი კვირის შემდეგ გამოიარეთ ილიას უნივერსიტეტში, E317-ში, პოეზიის აფთიაქში, უცხოურ მედიკამენტებს და პოეზიის კლუბის წევრების ახალ ლექსებს ველოდებით….
პატივისცემით
პოეზიის ა(მ)ბების შემქმნელისაგან
